Deil Riya, Deil Rya

değil riya, değil rüya

üstüm çizili uzun zamandır ve yok olmak canımı sıkıyor. belki de uykularımın kaçışı bu sebeptendir ya da üzerimi çizenlerin aslında hiç var olmadığı gerçeğiyle yüzleşmem gerekir rüyalarımda. buna gerçekten hazırım.

henüz değil.

göğsümden göğsüne oluk oluk akan şelaleler daha düzgün akıyor artık. bu sabah bunu düşündüm. oysa her sabah alıkoyuyorum kendimi seni düşünmekten. dedim ya. uykularımın kaçışını bu ya da bu sebeplere bağlarken uyuya kalmamak için ben. her sabah daha çok. daha çok. daha çok alıkoymak. göğsümden göğsüne.

sen değil.

iltihaplı bir düşe tutunarak dalmaktansa uykulara; bu ızdırap’a razıyım. karın boşluğuma en boş anımda aldığım tüm yumrukların krampıyla, nefessiz ve sessiz inliyorum içime. çünkü inlemek ile başlar tüm intiharlar. çünkü biliyorum intiharları sevdiğini. belki benden bile çok sevdiğini. ama hala ölmediğini. en azından yaşayarak bil isterdim.

ben değil.

nerede kalmıştık? dumanların enkazı, peşi sıra olan günlerime mal olabiliyor bazen. bahaneler yerli yerinde. sen yoksun. portmantoda asılı kıyafetler bile tesadüfen sarılıyor birbirine. sen yoksun. ayakkabılar bile kolay kolay ayrılmıyorlar eşlerinden. sen yoksun. bu tür sikik cümleler bile kolayca birleşiyorlar. sen yoksun !

biz değil.

artık çok geç.