Haku X Reader - Tumblr Posts

Every time I see Haku, I can’t help but be happy to see him. And when he leaves, I miss him BRUH. Like Zenji said : he has a devilish✨ charm ✨

I can't believe I pulled for Jin 7 times so that in the end, I didn't get him?? And I GOT HAKU CARD FIRST PULL??? bruh

Jin-sama doesn't want to marry me, it seems 😭 Anyway, I celebrate this with a drawing~ (btw Haku looks so beautiful i shed a tear Imao)

I was speechless.

Haku baby, are you okay?? 😭🫂

24/7, 365 [Haku Kusanagi]

Synopsis: Drinking the previous night of midterms is a bad idea, but is it really so bad when the guy you like is with you? Will the memories of last night stay or will they be forgotten? [As how Towa forgets exams are a thing.]

Part-timing at Rui's bar often meant seeing the ghouls. More often than not meant seeing the same familiar faces that were Haru and Romeo. On the days her luck was failing, she was met with Kurosagi Leo. 

Her and Lyca are planning a campaign for him to be banned from all public spaces, Rui's bar specifically. Subaru signed it, and so did the Frostheim Chaos Combo. 

But enough of that, she doesn't know why Rui trusted her enough to lead the bar on her own today. He had a mission to take care of while Lyca was studying for his midterm tomorrow. She's done most of her studies, though the revision she was doing on her phone during work couldn't hurt anyone. 

"Are you prepared, Fico-Senpai?" She tilts her head, watching him angrily write down something while chugging a drink she'd made not so long ago. Time for a refill, she supposes. "I am," he huffs, nodding in thanks, she's assuming, for the refill. She wouldn't have expected Romeo Lucci to be studying in a bar, he was really the last person she'd expect to see studying. 

Though it's likely he's doing so because Sinsostra's captain just happened to be a nut-case who sent them into probation every so often. While washing the glasses, the bell rings and she finds herself facing none other than Haku carrying a sleeping Rui. She's surprised Rui could even sleep with how much energy he had. 

"Good day at work," She nods in thanks, her eyes falling on the plastic bag in his hands. Before she could ask about it, he goes through the door leading to the dorm, probably to let Rui sleep on his bed. "I'm about done cleaning anyway," She mumbles, sanitizing the table and putting the towels in the wash in the corner room of the bar. 

 When she returned from the room, Haku was already there. "Ready to go?" He tilts his head, offering his hand. She won't lie, she's a bit dumbfounded. In all her days working, she'd not once seen Haku in Rui's bar. Taking his hand, she intertwines his fingers with hers. His hand is cold, but she likes how it feels on her skin. 

The walk from Obscuary to the Cathedral is quite a short walk, it's a bit disappointing she can't spend more time with Haku. "Planning on getting wasted after exams?" She asks, pointing at the plastic bag in his hand. He hums, smiling at her warmly. 

"That was the plan, don't think I can wait that long though," 

"Want to drink right now then? You can spend the night, I can wake you up in the morning," She rummages through her pockets to find the keys to the Cathedral. "Drink with me?" She drops the keys, blinking in surprise.

"You have a way of getting people speechless," She mumbles, looking at the ground, bending to pick up the keys, "Only you," She isn't sure what to make of that.

Here they were, sitting on the floorboards of the cathedral, empty canned beers around them. She promised herself she'd only drink one can, but it turned into three. 

Haku had a high tolerance, she wondered if it was because he was a ghoul. Maybe they find it easier to start something and not get addicted. Oh well, that's a conversation for another day. There's a comfortable silence after their previous conversation about the last mission they've been on. 

A murky feeling settles in her, she isn't sure why. Or what it is. She glances at him, a soft expression on his face as he stares at her. She doesn't like this. 

"I get it!!" She clenches his jacket, shaking him frantically forcing him to put the can of beer down. "You have a roster and several girlfriends," Where she's getting that from, he doesn't know but he has to admit, she was quite adorable when angry. 

"and I'm not first on the roster...heck I'm not even on the roster!!" She cries, letting go of his jacket to stand up though she ends up slipping, landing on his chest. 

"I'm not dating anyone and I don't have a roster," He wraps his hand around her waist, unwilling to let her go. "You're lying," She mumbles, digging her face into his neck. Her warm breath on his neck makes his skin shudder. 

"I'm not," He chuckles, his free hand patting her head softly. "You're too nice, so nice that I'm sure I'm deluding myself into thinking you like me." She slurs, his hand loosening around her waist staring at her curiously. 

She drags herself to a wall, resting her back against it, her eyes cloudy, face flushed as she stares back at him. "Please love me," She begs, her head in her hands, refusing to even glance at him. She hears footsteps, the creaking of the wooden floor makes her anxious. He's leaving. She's blown it. 

The floorboards creak once again and she hears his groan as he crouches down in front of her. Gently prying her hands off her face, he sees tears prickling at the corner of her eyes. "I do. Until death and after, I will love you." 

His hand intertwined with hers in the room devoid of bright lighting, his lips hovered over hers for a moment, "Can I?" He whispers,

"Please," His lips meet hers, it's bitter. Pulling her body close, his hand on her hip, his tongue slips between her lips, deepening the kiss before letting go. 

"Sorry, should I stop?" He whispers, his breath choppy. "You," She jabs her finger at his chest, glaring at him. 

"...Can I take this seriously?" He chuckles, a bit dumbfounded at her drunkness. "You can, but, let's get you to bed first," He plants a kiss on her forehead before carrying her in his arms, and walking to her bedroom. He's been here a couple of times, sometimes with the other ghouls, most times to work on the case files. 

He hopes she won't forget what happened this night. 

"You alright, senpai?" Sho chuckles at her massaging her temples, a frown on her face, "More or less. Drank a bit too much yesterday," she sighed, packing her bag after the ridiculously long study cramming with Sho. 

"On the job, tsk, tsk," He shakes his head in faux disappointment making her elbow him, "No, after work. Haku-San somehow got his hands on real liquor. I think he left after putting me to bed." He stops in his tracks, a teasing grin on his face. 

She already knows where this is going. During one of their sessions, where he cooked while she baked, they found out about either's crush on the Hotarubi ghouls. 

That was one long week where Sho was under the impression she liked Subaru, and she was under the impression he liked Haku. They avoided each other to the point Leo had to lock them in a room until they figured out things.

'So...Haku-San, huh,' He scowls at the mention of Hotarubi's vice-captain, 'Subaru-Senpai for you,' She stares at him in confusion until something clicks in both their brains. 

'I'm jealous of Kusanagi, don't like him,' Sure, she understands why he could potentially be jealous of Haku. He's always teasing Subaru, though Sho is always doing that too. 

'Oh my god, I'm stupid. You like Subaru-Senpai and not Haku-San?' She confirms and he nods, scratching his neck awkwardly, 'You're madly in love with Kusanagi and not Subaru-Senpai?'

'...You say it as if you don't look at Subaru-Senpai like he's your whole world. Closing your truck to deliver him forks? Simp behaviour, down bad behaviour.' She teases him, snickering while he glares at her lightheartedly. 

'Kusanagi-San probably has a roster and 5 girlfriends,' He points making her scratch her head in irritation, 'Do you think I'm first on the roster?' She receives a blank stare, giving her all the answers she needs. 

'Where's your self-respect?' 

'Lost it the minute I stared into his eyes,' At least it gets a laugh out of Sho. 

"Don't say anything," She growls, smacking his arm playfully. 

"You were quite literally dying until the day your study session with Subaru-Senpai came," He shrugs, fully embracing the texts he sent her during that day. He didn't need help, but he enjoyed Subaru's company. 

"Hopefully you get in the Top 10, you'll have an excuse to go on a date with him." If only she were as bold as Sho. Seriously, who goes to their tutor with a cheeky smile and says: 'If I get on the Top 10, go on a date with me.' Subaru agreed to it too! 

Seriously, if they both like one another, why they aren't dating is beyond her. 

"Not too late to ask Kusanagi-Senpai the same," she blinks in surprise before giving it a dismissive wave. It's okay, she doesn't remember what happened last night but she's pretty sure she confessed and he rejected her. She very briefly remembers her asking him to love her...that's embarrassing! She hopes she doesn't remember more than that moment. 

Taking her silence as a stop to the conversation, he changes the conversation to the exams. "I have Economics in an hour, then Mathematics right after," He cringes at the back-to-back midterms. 

"Seriously? I've got them laid out like a normal schedule. Three today, an hour-long break between each." She huffs at his more laid-back schedule.

"I've got two soon, then my third one at 7 to 9. Till 11, if he decides to do a last-minute lab." She yawns and upon the mention of the lab, he instantly takes it as Hyde's subject, Anomalous Biology. Hyde sure loved torturing his students, Sho still doesn't know how they're related. Hyde has to be adopted, or their parents made him in a lab. He'd rather it be the latter. 

As she walks with Sho to his examination room, she's stopped by someone calling for her. "It's your loverboy, see you later, senpai," He grins at her teasingly before jogging off to the examination room. Wishing him luck, she turns around to see Haku, a book in his hand. He likely also had an exam on this floor. 

"A friend?" He tilts his head making her nod in confirmation, "You've probably seen him around Hotarubi with Subaru-Senpai," He thinks for a while before snapping his fingers in recognition. 

"Ah! Haizono?" She hasn't heard someone say his last name in so long, it feels a bit weird. "Yup, him." She's a bit hesitant to ask if she did something yesterday. 

"By the way, do you remember anything from yesterday?" He beat it to her. She frowns at the blank memory in her head, "Did I do something I shouldn't have?" She thinks she sees a flutter of sadness on his face before the smile. He shakes his head, offering her a lollipop much to her confusion. 

"You said they bring you luck when buying concert tickets, maybe they'll work for exams too." She hates him. His stupid charming face, his laugh, his kindness. She hates how he works so hard only to dismiss it so casually. She hates how easy it is to love him.

She bites her lip as he turns around. It's now or never. Grabbing his wrist, he turns around, smiling at her warmly, tilting his head. "If I get a Top 10, no, Top 50 ranking on the exams, please go on a date with me!" She's using the same tactics as Sho, but in his words, it's not too late. 

She looks up at him only to find him hiding his face with his book. "You can't do this to me, Y/N," He relaxes his arm, falling to his side. She lets go of his wrist, apologizing for grabbing it which he chuckles at. 

"Don't worry too much," He ruffles her hair, retracing his hand realizing he messed her hair up. Fixing it to the best of his ability, he smiles at her, "So, when and where is our date?" She wonders if this conversation took place last night when she was drunk. She purses her lips, thinking of a place and time for their date. Off the top of her head, she thinks Mystery Diner but that's the last place she'd want to take Haku to. 

Before she could say anything, an announcement rings, 'All students taking the Anomalous Chemistry exam, please be seated in Class 167 B in the next five minutes.' 

"Oh, that's mine," Haku offhandedly says, looking at the intercom. "Good luck, you'll do great," She smiles at him making him hum. 

"Can I get a kiss from my good luck charm?" Spluttering, unable to make heads or tails of what to say or what to focus on. Should she focus on him asking her to kiss him or calling her a good luck charm?! Pulling his hand towards her lips, she plants a kiss on his wrist. He blinks in surprise before chuckling at the action. 

"I'll kiss you on the third date and when I'm first on the roster!!" She exclaims, running away from him. He positions his wrist near his lips, smiling softly. 

Now, who's going to tell her they've already kissed and she's the only one on the roster? 

Her math exam went horribly, though she's lying. It went well for the most part until her head started aching and the memories from last night came rushing in. 'This is so embarrassing, why did I tell him I kiss on the third date when I've already kissed him!?' Groaning into her book, she makes her way to the library to meet with Yuri and Jiro to study for their biology exam. 

If she remembers correctly, Luca and Kaito were currently taking their language exam, she hopes it goes well for them. Meeting Yuri sitting in the ending pathway of the library, she waves at him to which he nods in acknowledgement. 

"Okay, but you know," She points her pen at Yuri while he is reading over her notes as he didn't bring his, "Medical question, my heart races every time I come across this one person," He looks at the textbook beside her notebook, sighing at her. 

"Isn't it anxiety? Nicolas-Sensei diagnosed you with you not long ago," Jiro sits beside Yuri, a bottle of water in hand as he swipes away her notes from the table. At least her note-taking is beneficial to the second-year ghouls...

"He did?" Yuri asks making the two nod in confirmation.

"Anything else apart from your heart racing?" She hums in thought at the question. Well, there are a few. She's sure it's just her liking him but if it's something else, she won't be so mad. 

"I feel butterflies in my stomach, my body gets warm" Her serious response makes Yuri choke on his spit, "and, I think my face flares up whenever I speak to him. I want to hold hands with him," Yuri slams his hands on the table, a flustered expression on his face. 

"You worm!" Heard that one before, "Who is that person?" Jiro tilts his head, not particularly interested but he is curious why Yuri was so embarrassed. 

"Kusanagi Haku," She only receives a blank expression from the two. Yuri lets out a deep sigh, his face still embarrassed for reasons she doesn't know. Maybe he's just shy about talking about crushes? 

"You're a lost cause, Y/N." He shakes his head like a disappointed father making her chuckle. Putting her hand on her cheek, silently studying around one another, occasionally asking questions Yuri is glad to answer. But of course, asking Yuri things means you'll get called an insult before you get the answer. 

Twirling her pen, her eyes shift to the corner of the library, a figure looking through the shelves of books. She drops her pen making the two ghouls follow her line of sight. Upon seeing none other than Kusanagi Haku, the Hotarubi vice-captain, they look at her, her hands on her face. Yuri sighs, done with her pining over Kusanagi. 

"Would you like to call him over?" Jiro's question leaves her shaking her head frantically, "If you don't want him here, then study!" She pouts, glancing at Haku one final time, him already looking at her with a smile before he moves to the front of the library to check out the book. 

'...Yeah, I'm screwed.' An announcement rings calling for the Anomalous Biology students taking the test. "Gotta go, good luck on your Physics test," She waves them goodbye, packing her stuff before rushing out of the library, a book in hand as she crams the last few topics in her head. 

"Y/N!" She stops, turning to see Haku running towards her, "Hey, Haku-San, what's up?" She has to go but it's okay, the exam can wait, Haku is more important. He smiles mischievously as he lifts her chin with his hand. 

"I love you, good luck on your exam." He leaves a swift kiss on her lips, ruffling her hair and leaving her a blushing mess before he jogs the other way. 'There's no way I can focus on the exam now??' Putting her hand over her gaping mouth, she groans as the intercom announces about the exam again. 

She's going to get him back after the exam and, of course, tell Sho everything that happened. The universe is unfair, she's born to call Haku her husband but is forced to call him a friend.  

Walking with Luca and Kaito to the bulletin board where their results were posted, they hide behind Luca, unwilling to look at their scores. Sho texted her not so long ago, telling her he was third and Subaru-Senpai said okay to the date when he asked again. He seriously works so fast it's insane. 

"I have to get the Top 50," She hugs Luca from behind, Kaito hugging her, forming a train of sorts. "You think Kamurai-Senpai would see us like this and call us disappointments of Frostheim?" Kaito pouts, their conversation soon stopping when they come face to face with the bulletin board. 

"I spoke to Towa and he said he was first even though he didn't study...life is unfair," Kaito cries upon seeing Towa ranked first on the bulletin. 

"...I can't do this Y/N-Chan!!" Kaito cries harder, shaking the Honour student's shoulders frantically. "I can't either Kaito!! I need to get in the Top 50 or else I'll die!" She's exaggerating, they both know she is but at the same time, they're curious why she suddenly wanted to get in the Top 50s amongst three hundred or more second-year students. 

"Oh! I'm ranked 25," Luca grins at them dashingly and the two fall to the ground. Looking at one another with determined gazes, they start from the bottom of the list. 

"Kaito, you're ranked 127," Luca informs, pointing at the mid-150s. Kaito follows his gaze, his mouth gaping in surprise, "Luca!!! It's because you helped me study! Lucaaaaa" He drags on, hugging Luca with tears in his eyes. 

"You worked hard, nice job!" She ruffles his hair before the three look for her name on the board. Finding her name, she gulps before looking at the rank. "It's the bare minimum 48 but let's go!! I passed!" She's going to ask him out this time!

While she walks with the Frostheim Chaos Combo, turning a corner, she collides with someone. "Oh, sorry, I didn't see where I was going," She apologised, bowing slightly but the person simply chuckled, telling her it was okay. 

"Oh Haku-San!" She smiles at him, introducing him to Luca and Kaito. "Kusanagi Haku, Hotarubi's Vice Captain. This is Kaito Fuji and Lucas Errant," Luca shakes Haku's hand, already treating him like a friend but Kaito is pretty on the fence about it. Not to say he doesn't like Haku but the Hotarubi vice-captain is just, off? 

"So? Top 50?" He cocks his neck, his hands in his pockets. "So this is why Y/N-Chan was dying moments ago," Kaito ushers to Luca, saluting Y/N and running away with his other half. 

"Bare minimum really, 48." She scratches her neck awkwardly and he hums, pushing a stray hair out her face and behind her ear. "You did well, balancing missions, studies and part-timing at Rui-San's bar isn't easy." Oh. That's. Why did he always know what to say? 

"Thank you, that means a lot,"

"I'll pick you up tomorrow." He gives her an R&R permit, she's slightly wondering how fast he got it approved, unless he'd already planned to go on a date? 

"Haku-San, I remember what happened that day I got drunk. Can I take this seriously?" She needs the reassurance, she needs to know she isn't making a mistake. 

"You can," He'll give her all the reassurance she needs. "You can take this seriously and can have all of me," He leaves a chaste kiss on her lips, once again, leaving her a flustered mess. 

"...I hate you," She mumbles, holding onto his sleeve, "I love you too,"

━━━━━━━━━━━━━ 𝐆𝐇𝐈𝐁𝐋𝐈━

❛ ONE SHOT ❜

ASHITAKA

⚘݄

HOWL PENDRAGON

⚘݄

HAKU

⚘݄

PRINCE JUSTIN/TURNIP

⚘݄

SHO

⚘݄

SHUN KAZAMA

⚘݄

SHIRO MIZUNUMA

⚘݄

SEIJI AMASAWA

⚘݄

TAKU MORISAKI

⚘݄

❛ HEADCANONS ❜

❛ SERIES ❜

notes. © property of kodzukenmaa 2024. all rights reserved. likes and reblogs are well appreciated

Haku x Reader

Resztę oneshotów z tej i innych serii możesz przeczytać tutaj. Zajrzyj też na moje Ko-fi.

Some of these oneshots are already translated into English. You can find them here.

ʙʏ ʀᴀᴛᴏᴡᴀᴄ́ ғɪɴᴀɴsᴏᴡᴏ śᴡɪᴀ̨ᴛʏɴɪᴇ̨, [ʀᴇᴀᴅᴇʀ] ᴢᴏsᴛᴀᴊᴇ ᴘʀᴢʏᴅᴢɪᴇʟᴏɴᴀ ᴅᴏ ᴘʀᴀᴄʏ ᴡ ᴌᴀᴢ́ɴɪ. ɴɪᴇ ᴡɪᴇ ᴊᴇsᴢᴄᴢᴇ, ᴢ̇ᴇ ᴊᴇᴊ ᴘʀᴀᴄᴏᴅᴀᴡᴄᴢʏɴɪᴀ̨ ᴢᴏsᴛᴀɴɪᴇ ᴘʀᴀᴡᴅᴢɪᴡᴀ ᴡɪᴇᴅᴢ́ᴍᴀ. ᴏᴅ ᴢᴀᴌᴀᴍᴀɴɪᴀ ʀᴀᴛᴜᴊᴇ ᴊᴀ̨ ʜᴀᴋᴜ. ᴄʜᴌᴏᴘᴀᴋ, ᴋᴛᴏ́ʀʏ ɴɪᴇ ᴘᴀᴍɪᴇ̨ᴛᴀ ᴋɪᴍ ᴊᴇsᴛ ɪ ᴢᴀ ᴡsᴢᴇʟᴋᴀ̨ ᴄᴇɴᴇ̨ ᴘʀᴀɢɴɪᴇ ʙʏ ᴜɴɪᴋɴᴇ̨ᴌᴀ ᴛᴇɢᴏ sᴀᴍᴇɢᴏ ʟᴏsᴜ.

[Reader] ostatni raz rzuciła spojrzenie w stronę chramu. Czarny dach pokryty mchem. Czerwona brama tori wybijająca się na tle zieleni. Kilka sióstr zmierzających na jeden z rytuałów. Wszystko jak zawsze, poza człowiekiem stojącym na szczycie schodów. Wyłaniał się z wieczornej mgły, patrząc gdzieś w dal. W zamyśleniu głaskał długą brodę.  

Obecny kannushi był tak stary, że dziewczyna widziała go tylko kilka razy przy najważniejszych uroczystościach. Ledwo dawał sobie radę ze swoją pracą. Nikt z młodych ludzi nie chciał go zastąpić. Nie posiadał też dzieci. Całą nadzieję pokładał w sierotach, takich jak ona. Od kilku lat jednak nie znalazł się ani jeden chłopiec w odpowiednim do nauki wieku. Kilku odeszło zanim podupadł na zdrowiu, a jedyny, jaki został, miał tylko trzy lata. Fakt, że kapłan wyszedł ją pożegnać, uznała za dziwnie podejrzany.  

Poprawiła torbę, próbując zrozumieć, co właściwie zaszło wczorajszego wieczoru. Zaraz po kolacji mężczyzna wezwał ją do siebie. Niewiele mówił. Głównie Annaisha-san wyjaśniała jej sytuację. [Reader] od zawsze respektowała najstarszą miko. Nie mogła jednak powstrzymać słów złości i frustracji wydobywających się z głębi swojego serca. Dlaczego miała stąd odejść? I to jako jedyna? Cała reszta zostanie tu sobie w spokoju i będzie mogła robić to, co dawniej. Tymczasem ona miała zmienić całe swoje dotychczasowe życie, by pracować w jakiejś łaźni, u kobiety, o której nigdy wcześniej nie słyszała. Nie to miała na myśli, gdy mówiła, że pragnie przygód.  

— Jak długo tam zostanę? — spytała dziewczyna, wlokąc się za Annaishą.  

— Tyle, ile będzie trzeba — odrzekła kobieta. Nie odwróciła się w jej stronę ani razu. — Spakowałaś wszystko, o co cię prosiłam?  

— Tak. — [Reader] wróciła myślami do śmierdzącej kulki spoczywającej w torbie. Czyżby jej pracodawczyni miała problem z molami? Powiedziano jej jedynie, że ma odpowiednio pachnieć i kazano wrzucić jeszcze drugą sztukę dla pewności.  

Morze zieleni ustąpiło piaskowej ścieżce. Drobne ziarenka wciąż były lekko mokre od wilgoci. Wiele razy przebywała w tej okolicy, ale odnosiła wrażenie, że jeszcze nigdy nie widziała tego miejsca. Przed nią rysował się tunel, z którego wyzierała ciemność. Statua pomniejszego bożka zdawała się wwiercać w nią przenikliwy wzrok.  

— Posłuchaj. — Miko wreszcie przystanęła i złapała ją delikatnie za ramiona. — Wiem, że jest ci ciężko, ale to jedyna nadzieja, by uratować nasz dom. Nie znam moich rodziców, tak samo jak ty. To miejsce było moją przystanią przez całe życie i wierzę, że czujesz podobnie, dlatego w imieniu wszystkich proszę cię o pomoc. Kiedy byłaś mała, mówiłaś, jak bardzo chcesz podróżować. Potraktuj to jak szansę na poznanie czegoś nowego. Jestem pewna, że twoja praca pomoże nam wszystkim stanąć na nogi i niedługo znów będziesz z nami.  

[Reader] nie wiedziała, co odpowiedzieć. Objęła starszą kobietę, mocno pragnąc, by wcale nie musiała jej puszczać. Ta w ciszy pogłaskała ją po głowie, po czym poprowadziła w głąb tunelu.  

Po drugiej stronie przywitało ją coś w rodzaju stacji kolejowej. Zdawało jej się, że słyszy pociąg, ale nigdzie nie udało jej się zobaczyć torów. W pośpiechu minęła ławki pokryte kurzem i czterokolorowe szyby. Na zewnątrz czekało na nią najczystsze niebo, jakie kiedykolwiek widziała. Było to lekko dziwne, biorąc pod uwagę, że południe już dawno minęło. Niebieski królował nad jej głową, gdy przemierzała połacie zielonej trawy. Musiała przyznać, że pełne kwiatów i poprzecinane maleńkimi strumyczkami miejsce zapierało dech w piersiach.  

— To skansen? — zaciekawiona zadała pytanie, widząc w oddali szereg budowli.  

— Coś w tym rodzaju. — Odpowiedź miko była cicha.  

[Reader] mijała opuszczone budynki, czując narastający niepokój. Rozglądała się dookoła, próbując znaleźć kogokolwiek, kto sprzedawałby bilety, albo turystów, ale nie dopatrzyła się nikogo. Może interes upadł? Jeśli jednak by tak było, to dlaczego na jednym ze straganów widziała jeszcze parujące przysmaki?  

— Niczego nie dotykaj! — ostrzegła ją kobieta, gdy zobaczyła, jak podchodzi w stronę szaszłyków. — Po to kazałam ci zabrać nasze onigiri. — Z niepokojem spojrzała w kierunku, z którego przyszły. — Robi się późno. Posłuchaj mnie uważnie. W tamtym kierunku — wskazała — znajduje się łaźnia. To tylko kilka budynków stąd. Zaczekaj, aż się ściemni. Potem zjedz cokolwiek. Owoc, liść, trawę, nieistotne. Pamiętaj tylko, żeby nie jeść niczego ze straganów. Potem od razu wchodź do budynku. Szukaj Yubaby. To ona ma cię zatrudnić.  

— Nie możesz mnie odprowadzić? — Dziewczyna czuła, jak ogarnia ją strach.  

— Nie. To… taka tradycja — zakończyła niezgrabnie Annaisha. Z tymi słowami odwróciła się i szybkim krokiem zaczęła zmierzać w drogę powrotną.  

[Reader], sama, na wielkim placu, rozejrzała się niepewnie. Może tylko jej się wydawało, ale robiło się coraz chłodniej. Słońce zdawało się zachodzić niezwykle szybko, gdy szukała swojego przyszłego miejsca pracy. Objęła się ramionami, próbując odpędzić choć część zimna. Kiedy zapadł zmrok, ogarnęła ją panika. Lampy powoli się zapalały, a ona wciąż nie wiedziała, gdzie jest. Na szczęście chwilę później odetchnęła z ulgą na widok drewnianej tabliczki zwiastującej, że trafiła w dobre miejsce. Pochyliła się nad jednym z wyrastających spod betonu ziół i zerwała maleńki listek. Nie było smaczne, więc przełknęła je szybko. Kiedy jednak podniosła głowę, w gardle zamarł jej krzyk. Odruchowo cofnęła się, przylegając do murowanej ściany. Kilka metrów od niej, w bladym świetle, poruszał się potwór. Kreatura była czarna. Zdawała się pełznąć po kamieniach. Zaraz za nią wędrował zaś cały rządek czegoś, co wyglądało jak zjawy. Przezroczyste ciała sunęły nad ziemią. Podążały w kolejce do łaźni, do której miała zamiar wejść. Przerażona chciała wrócić. Gdy jednak spojrzała na miejsce, z którego przyszła, zauważyła, że pokrywa je woda. Pokręciła głową. Musiała się uszczypnąć. To na pewno był tylko sen. Nieważne jednak, ile razy mrugała, obraz pozostawał ten sam. Schody kończyły się czymś w rodzaju szerokiej rzeki. W oddali, po drugiej stronie, jaśniało coś, co wyglądało jak opuszczona stacja kolejowa, którą wcześniej mijała. Nagle zdenerwowanie Annaishy zaczęło mieć sens. Czyżby wiedziała, że coś takiego się stanie? Czy właśnie dlatego zostawiła ją w pośpiechu samą?  

— Co tu robisz? — Cichy, lecz stanowczy głos wydawał się szczerze zdziwiony jej obecnością.  

Przerażona chciała krzyknąć, ale czyjaś dłoń ją powstrzymała. Jej oczom ukazał się chłopak, na oko w jej wieku. Miał na sobie robocze ubrania. Ku jej uldze, jego postać była całkowicie ludzka. Widząc, że się uspokoiła, odjął rękę od jej ust.  

— Nie powinno cię tu być. — Przyjrzał się jej dokładnie. Ubrania powiedziały mu częściowo, z kim mógł mieć do czynienia. Dla pewności podążył za dziwnym zapachem. Sięgnął do torby, wyjmując ziołową kulkę. Tak jak się spodziewał. — Jesteś ze świątyni? — zadał pytanie, chcąc ostatecznie potwierdzić swoje domysły.  

Pokiwała głową, bojąc się odezwać.  

— Tu nie jest bezpiecznie. Chodź ze mną. — Wstał i wyciągnął dłoń.  

Niespokojnie rozejrzał się po okolicy. Nie zwracał jednak uwagi na duchy. Wpatrywał się w ciemniejące coraz bardziej niebo.  

— Czym są… Kim są…? — Dziewczyna nie wiedziała, jak zapytać o dziwne stwory. Jej rozmówca zrozumiał jednak w mgnieniu oka.  

— Nie powiedzieli ci w świątyni, gdzie cię wysyłają? Gościmy bogów, duchy, demony i wielu innych. Ludzi, takich jak ty, prawie się tu nie spotyka.  

— Szukam Yubaby. Podobno prowadzi tę łaźnię. — [Reader] miała wrażenie, że jej głos brzmi obco.  

— Pracuję dla niej. Trafiłaś w dobre miejsce, ale w nienajlepszym czasie…  

Cokolwiek chciał powiedzieć pracownik, nie zdążył. Czarna sylwetka przechodząca nieopodal zwróciła w jego stronę dziwną głowę. Ten w odpowiedzi dmuchnął w jej kierunku. W powietrzu uniósł się przepiękny zapach płatków wiśni. Róż na moment przesłonił świat. Tajemniczy nieznajomy czym prędzej pociągnął [Reader] za sobą i zniknął w następnej ciemnej uliczce. Dziewczyna mogła przysiąc, że jeszcze nigdy w życiu nie biegła tak szybko. Nie wiedziała nawet, że jest w stanie rozwinąć taką prędkość. Zupełnie jakby ścigała się z wiatrem.  

— Kupiłem nam tylko trochę czasu. Na razie nikt nie może cię znaleźć. Dopóki nie załatwimy ci pracy. Rzucę na ciebie zaklęcie i staniesz się niewidzialna. Jedynym miejscem, gdzie musisz uważać, jest most. Kiedy na niego wejdziesz, weźmiesz głęboki wdech i nie oddychaj, dopóki nie zejdziesz. Spotykamy się po drugiej stronie. Wszystko jasne?  

— A możesz to powtó… — Nie zdążyła spytać. Kolejna fala drobnych kwiatów przesłoniła jej pole widzenia.  

Kiedy otworzyła oczy, stała tylko kilka kroków od ogromnego, czerwonego mostu prowadzącego do łaźni. Kiedy w ogóle przebyła ten dystans?  

Jej przewodnik już wkroczył na drewniane deski, lawirując między różnymi postaciami. Miała ochotę się rozpłakać, ale powstrzymała łzy. Nie miała teraz na to czasu. Nabrała powietrza i pognała za nim. Nie oglądała się za siebie. Jakaś żaba głośno konwersowała z wchodzącymi. Już chciała ją minąć, gdy wyrósł przed nią olbrzym. Czymkolwiek był, miał kilka metrów. Rdzawe cielsko przypominało bezkształtną masę z otworami na oczy. Usadowił się na środku, zapełniając całą przestrzeń. Kreatury zaczęły coś do niego mówić w dziwnych językach, który nie rozumiała. Płuca zdawały się ją palić do żywego, gdy bezskutecznie próbowała się przecisnąć obok. Musiała coś zrobić i to szybko. Gorączkowo rozejrzała się dookoła. Niedaleko leżała gałąź. Musiała spaść z jednego z nielicznych drzew. Podniosła ją, modląc się, by coś przed nią nie okazało się bogiem. Nie chciała mu się narazić. Wbiła patyk w czerwoną masę. Coś zabulgotało i skurczyło się, jakby z bólu. Popędziła przed siebie, odnajdując czarną czuprynę.  

— Udało ci się. — Wyszeptał. — Chodź za mną.  

Wbrew pozorom nie weszli do środka. Poprowadził ją maleńką ścieżką obok. Później zaczęli schodzić po schodach. W przeciwieństwie do przepychu, który ją przywitał od frontu, tu było znacznie bardziej obskurnie. Mijali maszynerię. Ciąg rur, który zapewne doprowadzał wodę. Niektóre z nich syczały, inne lekko przeciekały. Znów wyszli na zewnątrz. Tym razem kierowali się w górę. W pewnym momencie zatrzymała się i spojrzała w dół. To był błąd. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wysoko się znajduje. Przycupnęła na wąziutkim schodku z głową między kolanami. Tego było za wiele.  

— Wszystko w porządku? — Ciepła dłoń spoczęła na jej ramieniu.  

— Niezbyt. Co ja tu w ogóle robię? Jestem kilkaset metrów nad ziemią. O ile nie wyżej. O ile na dole w ogóle jest ziemia! A przecież dopiero co wyszliśmy. Jak to jest w ogóle możliwe? Dookoła są rzeczy, o których czyta się tylko w bajkach. Potrafisz czarować. A miałam tylko pracować u miłej staruszki. Wszystko jest nie tak! — Łzy płynęły gęsto, znikając gdzieś w dziwnej przestrzeni pod jej stopami.  

— No już, już... — Objął ją i pogłaskał po głowie. — Na początku zawsze jest trudno. Kiedy ja tu trafiłem, też niewiele wiedziałem i byłem sam. A ty masz mnie. — Posłał jej krzepiący uśmiech.  

— Ale… ja cię nie znam — wydukała, próbując się uspokoić.  

— Mów mi… mów mi Haku.  

— [Reader]. — Otarła łzy rękawem szaty.  

Pociągając nosem, ruszyła za nowym znajomym, który nie puścił jej ręki ani razu przez resztę drogi. Była mu za to wdzięczna. Nie była pewna, czy w którymś momencie nie zaczęłaby po prostu biec z powrotem do wejścia, by chociaż popatrzeć na miejsce, z którego przyszła.  

Powinna być przygotowana na to, że znajomy Haku będzie równie dziwny, jak reszta magicznego świata, ale z jakiegoś powodu oczekiwała postaci podobnej do niego. Dlatego gdy z oparów ciepłego powietrza wyłoniło się coś na kształt ogromnego pająka, schowała się za plecami chłopaka. Osiem ramion pracowało w nadludzkiej symbiozie, dokładając węgla do pieca.   

— [Reader], poznaj Kamajīego. On znajdzie ci pracę…  

***  

[Reader] złapała ciepłą bułeczkę i włożyła ją całą do buzi. Resztę zapakowała niedbale w białą chustę. Jej szef — wielki szczur — dołożył do tego swój najnowszy wypiek, po czym poszedł na przerwę. Pokazał niezbyt czyste zęby w czymś co, jak zakładała, było uśmiechem. Chyba był zadowolony z jej dzisiejszych potraw. Kiwnęła głową kilku pracownikom i pobiegła w dół. Nie rozumiała żadnego z kucharzy. Oni prawdopodobnie też nie potrafili załapać żadnego słowa, jakie wypowiadała. Byli zbieraniną różnych gatunków. Z początku było trudno, ale jakoś udało im się współpracować. Im dłużej się zastanawiała, tym mniej potrafiła określić, ile już tu razem przebywali. Czas zdawał się tu płynąć inaczej. Miała wrażenie, że pracuje długo, choć dni też jakby się dłużyły.  

Trudniejsze od samej pracy było jej zdobycie. Na samą myśl o pierwszych dniach w tym świecie przechodziły ją ciarki. Spotkanie z szefową łaźni było czymś, o czym chciała zapomnieć. Nigdy w życiu nie miała zamiaru się jej narazić. Yubaba była wiedźmą. W dosłownym tego słowa znaczeniu. Ogromna głowa i wielkie oczy, jakby wpatrujące się w jej duszę. Za nic nie chciała jej zatrudnić.  

W dawnych czasach, kiedy jeszcze zakładała swój biznes, potrzebowała pracowników bardziej niż kiedykolwiek. Ludzie obyci ze światem duchów, bardziej od innych, trafiali na jej przybytek. Część chramów czy świątyń celowo wysyłała tam swoje miko, by w zamian otrzymywać zapłaty lub błogosławieństwa. Z czasem jednak wszystko się rozrosło. A właścicielka została ze swoją obietnicą, by dać pracę każdemu, kto o nią poprosi. Teraz jednak czyniła to niechętnie. Tak więc starała się na wszelkie sposoby odstraszyć zainteresowanych.  

[Reader] nie mogła tak po prostu odejść, skąd przyszła. Właściwie nie miała dokąd wracać. Yubaba zapowiedziała, że i tak nie zapłaci jej chramowi, co równało się ruinie jej domu. Nie chciała też spojrzeć w twarze ludzi, którzy pokładali w niej wielkie nadzieje tylko po to, by doznać zawodu. Nawet jeśli była wściekła na Annaishę, to wciąż miała na względzie lata, kiedy się nią opiekowała. Poza tym przygotowała ją najlepiej jak potrafiła, choć skłamała. Dała jej kule, które zamaskowały ludzki zapach wśród mieszkańców tej rzeczywistości. Przygotowała też drewnianą tabliczkę. Na niej w kanji wyryła jej imię. Jak się potem okazało, tak ważne.  

Tak więc z denerwującym uporem przez cały wieczór błagała o swoją posadę. Bogaty gabinet szefowej dostarczał wielu okazji, by pokazała, jak silna jest. Wiedźma czarowała z uporem, by pozbyć się młodej dziewczyny. Zaczęła od rzucenia jej stosem papierów w twarz, kończąc na dziwnych składanych ptakach, które chciały ją zadziobać. Potem poprawiła palącym ogniem z kominka i trzema głowami, które nieustannie skakały po kolorowym, frędzlowatym dywanie. Wreszcie zirytowana zagroziła, że zamieni ją w świnię. To sprawiło, że [Reader] zwróciła głowę w stronę Haku. Chłopak ostrzegł ją, że muszą się zachowywać jak nieznajomi. Nie sądziła jednak, że będzie aż tak oschły. Zdawał się kompletną odwrotnością osoby, jaką poznała wcześniej. Nawet nie mrugnął, kiedy krzyknęła, widząc świński ogon wystający z tyłu szaty. W akompaniamencie piskliwego śmiechu wrzasnęła, że potrzebuje pracy. To sprawiło, że Yubaba zamknęła swoje potężne usta, wzdychając głośno. Machnęła ręką, a ogonek zniknął. Poddała się i ze znudzeniem wręczyła jej kontrakt, narzekając przy tym na niewychowaną młodzież. Pomoc w kuchni w zamian za mieszkanie i wyżywienie. Nie miała większego wyboru. Kiedy tylko imię dziewczyny spoczęło na papierze, zmieniła je. Kilka znaków uleciało w powietrze, zostawiając ją z nową tożsamością. Chłopak ostrzegał [Reader], że tak się stanie. Właśnie dlatego tabliczka, którą ze sobą przyniosła, była szalenie cenna. Od tego czasu wypisała stare imię w regularnie odwiedzanych przez siebie miejscach. By mogła sobie o nim przypominać. Wiedźma zyskiwała władzę nad pracownikami, bo kradła ich imiona. Z czasem zapominali, kim są, by już na zawsze pozostać i pracować tak długo, jak byli w stanie. Tak jak Haku.  

— Jak zawsze szybciej ode mnie. Czy ty w ogóle sypiasz?  

— Czasami. — Haku uśmiechnął się tajemniczo.  

Nigdy nie widziała, by spał albo drzemał. Miał jednak dużo obowiązków. Jego posada należała do najbardziej odpowiedzialnych w całej łaźni. Zawsze był na nogach od bladego świtu aż do nocy.  

Schował się w ich ulubionym miejscu, pośrodku kwiatowego labiryntu. Azalie i oleandry tworzyły mozaikę różu i pomarańczu. Wstające dopiero słońce barwiło białe kamelie, na których wciąż gościła rosa. Chłopak właśnie kończył podlewać rośliny. Nie była to część jego obowiązków. Po prostu lubił to robić. Odkąd dowiedziała się, że bywa tu zawsze o tej porze, przychodziła go odwiedzać. Oparła się o ciemny żywopłot. Na moment zamknęła oczy, by rozkoszować się chłodnym powietrzem.  

— Co dzisiaj na śniadanie? — spytał, zaglądając do koszyka.  

— Dla bogów magiczna breja, dla demonów magiczna breja, a dla duchów…  

— Też magiczna breja? — dokończył za nią Haku. — Dobrze, że jedyne, co tu widzę, to bułki. — To mówiąc, wgryzł się w jedną z nich.  

Jedzenie dla istot tego świata prawie nigdy nie wyglądało smacznie. Zwykle były to papki albo zupy. Miały smaki i wiele z nich przypominało [Reader] składniki, które znała, ale to, co wkładała do ogromnych garnków, wyglądało nieznajomo. Dopiero magia zmieniała ciecze w dania, które przypominały domowe jedzenie. Wciąż się jej uczyła. Nie była to nieosiągalna umiejętność, ale wymagała czasu i skupienia. Czyli czegoś, czego w kuchni brakowało w porze wydawanie posiłków, kiedy mogła ją ćwiczyć. Haku, jako uczeń Yubaby, sporo jej pomógł. Na szczurzego szefa nie miała co liczyć. Pokazywał jej gesty łapami i to, jak powinien wyglądać efekt końcowy, ale nie był w stanie tłumaczyć słowami, co powinna robić.  

— I jak? — Oparła się o ramię Haku.  

— Bardzo dobre. Jesteś coraz lepsza. — Sięgnął po kolejną sztukę.  

— Myślę, że niedługo awansuję. — [Reader] rozmarzyła się.  

Szef ją lubił. Magia szła coraz lepiej. Do tego wokół miała przyjaciół. Kiedy pierwszy raz znalazła się w tym świecie, była przerażona. Teraz zaś poukładała sobie życie.  

— Zrobiłem dla ciebie nową tabliczkę. — Haku wyciągnął z szaty kawałek drewna.  

Starannie wyryte znaki kanji. Piękna kaligrafia. Tak perfekcyjna, że aż za bardzo.  

— Kolejna? Mówiłam, żebyś dał sobie z tym spokój.  

Chłopak cały czas upierał się, by powtarzała swoje dawne imię. Denerwowało ją to. Wystarczało, że robiła to raz dziennie. A on produkował tego rodzaju przypomnienia i zostawiał je w różnych miejscach, by miała z nimi styczność jak najczęściej. Zostawiła sierociniec i świątynię za sobą. W tamtym świecie była praktycznie nikim. Tutaj miała szansę być kimś. Dla kogoś naprawdę się liczyła. Nie potrzebowała nieustannie myśleć o przeszłości.  

— To ważne. Kiedyś się stąd wyrwiesz, a wtedy…   

Nie dała mu dokończyć. Gwałtownie podniosła się do pionu, zdenerwowana.  

— A ty znowu swoje! Już to przerabialiśmy. Stąd nie da się uciec. Yubaba wie o wszystkim, co się tu dzieje. Istnieje mizerna szansa i nie zamierzam jej podjąć. Wiem, że cierpisz, bo nie pamiętasz, kim jesteś, ale ja nie jestem tobą!  

Cień urazy przemknął po jego ciepłym obliczu. Ledwo zauważalny, ale jednak. Poczuła wyrzuty sumienia. Wiedziała jednak, że ma też trochę racji. Przerzucał na nią część swoich żali. Dawno temu podjął decyzję, której teraz żałował. Nie znał samego siebie i od lat zjadało go to od środka. Kim był? Co lubił robić? Gdzie był jego dom?  

— To prawda. Żałuję, że zostałem uczniem Yubaby. Właśnie dlatego chcę cię uratować przed tym, od czego sam nigdy nie ucieknę. Co się stało z twoimi marzeniami? Kiedy cię poznałem, mówiłaś, że chcesz zwiedzać świat. Zamierzasz się poddać? — Haku złapał ją delikatnie za ramiona, jakby chciał przemówić jej do rozsądku.  

— Marzenia się zmieniają. Mam teraz nowe życie. Ty jesteś jednym z powodów, dla których nie chcę stąd odejść. Powinieneś się cieszyć. — [Reader] strąciła jego dłoń.  

— Ja? — Na twarzy Haku odmalował się szok.  

— To takie dziwne, że cię kocham? — Dziewczyna jakby nie od razu zdała sobie sprawę z tego, co powiedziała. Kiedy jednak się zorientowała, nie zamierzała już cofać swoich słów.  

Chłopak nic nie odpowiedział. Po prostu mocno ją objął. To nie tak, że nie widział, jak ich relacja zaczęła wykraczać poza przyjaźń. Stało się to już dawno temu. Subtelne uśmiechy. Trzymanie za ręce. Spędzanie razem każdej wolnej chwili. Myśli o niej, które nawiedzały go w trakcie pracy. Już dawno połączył fragmenty tej układanki. Jednak usłyszenie tych słów od niej samej zdawało się ostatecznie pieczętować to, co między nimi było. Nie mógł tego tak po prostu zostawić…  

***  

Haku pożegnał Yubabę z kamienną twarzą. Wiedźma przyoblekła się w czarne jak smoła pióra. Przyjrzała mu się dłużej niż zwykle, ale wytrzymał jej przeszywające na wskroś spojrzenie. Czyżby się domyśliła?  

— Zostawiam interes w twoich rękach. Dopilnuj wszystkiego. — Po tych słowach wzbiła się w powietrze i wyleciała przez otwarte okno.  

Wypuścił długo wstrzymywany oddech. Festiwal nie stanowił problemu. Wszystko było właściwie gotowe. Bogaty klient wręcz spadł im z nieba. Odkąd zażyczył sobie wielkiego wydarzenia, cała łaźnia starała się mu takowe przygotować. Yubaba najchętniej sama poganiałaby pracowników przez cały wieczór, ale z nieznanych powodów w pośpiechu opuściła dom.  

Haku wyszedł przed budynek. Zwykle puste budki zapełniały się wciąż nowymi gośćmi. Obsługa kąpieli dopiero zaczynała swoją zmianę, pędząc między zebranymi w kolejce. Na szczęście [Reader] już kończyła. Stała obok szefa, podjadając wystawione jedzenie. Pomachał im na powitanie. Potem bez słowa złapał za rękę dziewczyny i skierował się w stronę kamiennych schodów.  

— Dokąd idziemy? — Była wyraźnie zadowolona, pogryzając magiczny szaszłyk.  

— Do jednego z moich ulubionych miejsc. Prawie zawsze jest zalane, ale dzisiaj poziom wody jest wystarczająco niski. — To mówiąc, poprowadził ją przez tłum duchów.  

Miał nadzieję, że pracownicy poradzą sobie bez niego przez jakiś czas. Ulice roiły się od kapryśnych bogów.  

Przemierzali ukwieconą łąkę. Pąki zamknęły się z braku słońca. Cienie wydawały się gęstnieć wokół budynków pozbawionych światła. Haku poczuł mocniejszy uścisk na swojej dłoni.  

— Jesteś pewny, że możemy tak daleko odejść? — [Reader] niepewnie rozejrzała się po okolicy.  

— Nic nam nie będzie. Yubaba wyjechała i nie zapowiada się, by miała szybko wrócić.  

Im dalej szli, tym bardziej oddalali się od łaźni. Mijała miejsca, które już dawno zatarły się w jej pamięci. Tędy szła, gdy po raz pierwszy przybyła do tej krainy. Gdy wytężała wzrok, była nawet w stanie dostrzec opuszczoną stację kolejową. Tę, przez którą przeszła dawno temu.  

Dopiero gdy ujrzała światełka, zrozumiała, dokąd zmierzają. Pośrodku łąk znajdowało się drzewo otoczone przez tysiące świetlików. Było ogromne. Jego rozłożyste gałęzie sięgały wysoko w górę. Zdążyło całkowicie wyschnąć. Wciąż dała radę dostrzec puste koryto niegdyś płynącej tędy rzeki. Ptaki, które kiedyś tu mieszkały, zostawiły po sobie jedynie puste gniazda. Widok ten mógł wydawać się upiorny, jednak jej przywodził na myśl jedynie smutek.  

Haku z jakiegoś powodu czuł się z związany z tym drzewem. Nie pamiętał go. Miał jednak wrażenie, że widział je w poprzednim życiu. Widok jego śmierci napawał go żalem, choć nie potrafił sobie wyobrazić, jak mogło wyglądać za życia. [Reader] nie przerywała mu opowieści. Położyła głowę na jego kolanach, co czyniła od dawna, po czym pozwoliła, by snuł domysły. Historie o tym, jak wyobrażał sobie siebie wcześniej. Co mogło go kiedyś spotkać. Chłodny wiatr o zapachu kwiatów wiśni niósł jego historie po łące. Ulatywały w stronę ciemnego nieba w otoczeniu blasku świetlików.  

Będzie mu brakowało tych chwil. Tego spokoju, który przynosiła mu jej obecność. Wierzył jednak, że wybiera słuszne rozwiązanie. Miał nadzieję, że nie będzie na niego wściekła. Przynajmniej nie na tyle, by całkowicie usunąć go z pamięci. Czy w ogóle będzie go pamiętać, gdy opuści ten świat? Jak bardzo złe było, że po tym, co zamierzał zrobić, nadal samolubnie pragnął, by go kochała? 

Chciał odwiedzić z nią to miejsce w innych okolicznościach, bo w pewien sposób stanowiło część jego samego. Nawet jeśli nie wiedział w jaki. To było jak podzielenie się fragmentem przeszłości. Jeśli on zapomni, ona wciąż będzie wiedzieć. Żałował, że nie mieli więcej czasu.  

Modlił się do bogów by Yubaba nie dowiedziała się, że to on. Jeśli odkryje prawdę, prawdopodobnie pożegna się z życiem. Była to jednak uczciwa cena za ryzyko. Jedno życie w zamian za inne.  

— Kocham cię, [Reader] — wyszeptał ostatni raz.  

[Reader]. No tak. To było jej prawdziwe imię zanim tu przybyła. Słowa dochodziły do niej powoli. Nawet nie zauważyła momentu, gdy powieki zrobiły się cięższe. Na czole spoczęło coś, co zapewne było pocałunkiem. Poczuła miłe ciepło. Chciała powiedzieć to samo, ale nie miała siły. Zasnęła.  

***  

— [Reader], [Reader], [Reader]! — Yumeka radośnie skakała wokół niej. — Musisz koniecznie zobaczyć rzekę.  

Kobieta poprawiła kapelusz, uśmiechając się. Podała małej rękę. Cieszyło ją, ile dobra udało jej się zdziałać. To był przykład szczęśliwego dziecka. Sierociniec, który założyła, miał się dobrze. W przeciwieństwie do świątyni, gdzie się wychowała, nikt nie zmuszał maluchów, by podążali jedną drogą. Znalazła ludzi gotowych wspierać ich w wyborze kariery, gdy nadejdzie czas.  

[Reader] chciała odpłacić się za szczęście, którego doznała. Para, która znalazła ją w lesie kilka lat temu, dała jej dom. Lekarze uznali, że jako młoda dziewczyna, doznała częściowej amnezji. Ilekroć próbowała im tłumaczyć, że wychowała się w świątyni, mówili, że to niemożliwe. Przybrani rodzice zabrali ją na miejsce, by mogła zobaczyć, że została opuszczona. Dopiero po kilku latach pracy, gdy otrzymała tytuł znakomitego szefa kuchni, udało jej się nawiązać wystarczające znajomości, by zajrzeć do strzeżonych dokumentów. Część osób, z którymi się wychowywała, wciąż żyła. Kiedy pytała ich o swoje zniknięcie, odpowiadali jakoby któregoś dnia zwyczajnie odeszła. Podobno z powodu znalezienia rodziców gotowych ją adoptować. To, co się jednak nie zgadzało, to jak bardzo starsza wydawała się w stosunku do nich. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale czuła się, jakby w jej życiu była wyrwa. Znacznie dłuższa niż każdy wokół sugerował.  

Z czasem poddała się w grzebaniu w przeszłości. Niewiele mogła zrobić i nikt nie znał odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Postawiła więc sobie nowy cel. Zwiedzała świat. Gotowała dla wielu różnych osobistości, ale także dla zwykłych osób. Okrzyknięto ją magiczną kucharką. Goście utrzymywali, że potrafiła czarować. Dania, które przyrządzała, według krytyków zdawały się mieć smak czegoś, czego nigdy u nikogo innego nie byli w stanie poczuć. Gdy rodzice zaczęli niedołężnieć, [Reader] wróciła w rodzinne strony. Tam wpadła na pomysł, by założyć sierociniec. Tyle że lepszy niż ten, który sama znała. Wychowywana na przyszłą miko, nie czuła szczęścia. Zależało jej na tym, by dzieciaki same wybierały swoje życiowe ścieżki. Po śmierci mamy i taty zaczęła coraz częściej zaglądać do budynku. Więź, która nawiązała się między nią a dziećmi, była czymś wyjątkowym. One jedyne nie śmiały się, gdy opowiadała coś, na co dorośli jedynie kręcili głowami. Że od lat śniła jej się odległa kraina. A w niej kolorowa łaźnia i magiczne istoty. Nad wszystkim przerażająca wiedźma. Częściej jednak chłopiec o łagodnym uśmiechu i zielonych oczach. Pewnego dnia jednak przestał się tam pojawiać i za nic nie chciał wrócić.  

— Mówisz, że nagle znikąd zaczęła tu płynąć rzeka? — [Reader] przyjrzała się ciekawie leniwie biegnącej wodzie.  

— Tak. Moja przyjaciółka Chihiro mówiła, że któregoś dnia tak po prostu się tu pojawiła. Przyjechała tu niedawno z rodzicami i odkryli ją jako pierwsi. Potem przyszli sąsiedzi. Wszyscy byli zdziwieni.  

Pokiwała głową, wpatrując się w przezroczystą taflę. Z jakiegoś powodu wydawała się znajoma. Jakby już kiedyś ją widziała, ale nie było to przecież możliwe, skoro źródło pojawiło się kilka tygodni temu.  

Zdjęła sandały i zanurzyła nogi w chłodnym prądzie. Świat zdawał się na moment zatrzymać. Otoczyła ją cisza. Nozdrza wypełnił zapach kwiatów wiśni. Stała pod kwitnącym, rozłożystym drzewem w otoczeniu świetlików.  

— Jesteś tak głupi, Haku! — Dziewczyna zacisnęła pięść.  

Bezradnie popatrzyła w stronę wody, która teraz zalewała cały teren. Odgrodził ją. Odgrodził ją od tamtego świata. Miał czelność przenieść ją pod samą stację i zniknąć, kiedy spała. Po drugiej stronie. Gdy się obudziła, był już poranek. Zostawił po sobie jedynie list, który drżącą ręką otworzyła.  

Droga [Reader],  

wiem, że jesteś wściekła. Masz do tego pełne prawo. Mam świadomość, że to, co zrobię, bardzo cię zaboli. Nie mogę jednak pozwolić, byś spędziła tu resztę życia i tak jak ja zapomniała, kim jesteś. Z czasem zacznie cię to uwierać, tak jak mnie. Zaczniesz zapominać o ludziach, miejscach i marzeniach, które miałaś. Świadomość, że to ja jestem główną przyczyną, dla której nie chcesz próbować stąd uciec, jest jedną z najgorszych myśli, jakie mnie spotkały. Gdybym nic nie zrobił, poczucie winy zjadłoby mnie od środka. Jak cię znam, to pewnie zastanawiasz się, czy da się tu zaczekać i zawrócić do łaźni. Odpowiem na twoje pytanie. To niemożliwe. Nie da się wejść dwa razy do tej samej rzeki. Masz tylko jedną drogę i prowadzi ona do domu. Kocham cię. To nigdy się nie zmieni. Właśnie dlatego samolubnie proszę cię o ostatnią przysługę. Przejdź przez tunel. Nie oglądaj się za siebie. Zrób każdą rzecz, której zawsze pragnęłaś. Mam nadzieję, że któregoś dnia będzie dane nam się znów spotkać. Nawet jeśli miałyby być to tylko sny.  

Na zawsze twój x͕̪̙͓̟ͯ͒́̕x̵̛̯̭̒̆̿͘x̴̡̬͇̼̙͋̀̂̋ͮx̷̬̙̍̉͊́̕x̷̨̫̹͉ͤ͒̔̓͋͞x̶̫ͦ̇̽̎  

Wydawało jej się, że widzi kanji tworzące podpis, ale zdawało się rozlewać i tańczyć przed oczami. Kohaku? Nie… Poprawnie byłoby…  

— Nigihayami Kohakunushi. — Słowa jakby same wyrwały jej się z ust.  

— [Reader], wszystko w porządku? Na chwilę totalnie się wyłączyłaś. — Yumeka pomachała jej ręką przed oczami. — Skąd wiesz, jak nazwaliśmy rzekę? Mówiłaś, że pierwszy raz o niej słyszysz.  

— To nic takiego. Zamyśliłam się. Pewnie któryś z sąsiadów mi powiedział i dopiero teraz sobie przypomniałam. — Rzuciła ostatnie, przeciągłe spojrzenie na rzekę. — Chodźmy na obiad. Miałam jeszcze trochę zaczekać, ale właściwie to przyjechałam przekazać ci dobre wieści. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, to niedługo będę mogła rozpocząć procedury adopcyjne. Co ty na to?  

— Naprawdę?

— Naprawdę. — Uśmiechnęła się, złapała ją za rękę i razem odeszły znad brzegu. W powietrzu nadal tańczyły płatki wiśni.  

A walk with Haku in the October landscape. Dry leaves crunching as you pass, a carpet of warm autumn colors. Sharing roasted chestnuts while sitting on a cold bench. Talking about sweet nothings, losing yourselves in each other's eyes, your breath melting in the chill weather as the evening approaches. Nothing outside your little world, now lit by the street lamps. He affectionately lifts the scarf around your neck as soon as he sees you shiver. Whith a hint of sadness he sighs: it's time to go back to your dorm. The walk back sees you holding hands wrapped in warm gloves, the pace a bit slower than before to delay as much as possible the moment of goodbyes.

Bound by Names

Pairing: Haku x Reader (You)

Genre: Angst, Hurt/Comfort, Subtle Romance

Word Count: ~2,500 words

Synopsis: After Chihiro is freed, you find yourself drifting away from Haku, believing that with his newfound freedom, he no longer needs you. Struggling with loneliness and exhaustion, you distance yourself, despite the bond you once shared. One night, after a rough encounter in the bathhouse, Haku finds you injured and broken, leading to a quiet, heartfelt conversation that forces both of you to confront the feelings left unsaid.

The river was always quiet at night. You had known this place for as long as you could remember, the soft hum of water flowing endlessly, a comforting rhythm beneath the chaos of the spirit world. You and Haku had grown up together, both bound by the strange rules of this place, but you always had each other.

Though Haku had grown distant over the years, especially after he began working under Yubaba, you could still remember those early days, when he would sneak away from the bathhouse just to sit by the river with you. Back then, it was easier. Life was simpler. But things had changed.

You watch him now, hovering by Chihiro’s side. She’s different—human, lost, and frightened. Haku has taken it upon himself to protect her, just as he always protected you, and you can’t fault him for that. But as you stand in the shadows, watching from afar, there’s a heaviness in your chest. It’s not jealousy. It’s the realization that you’ve started to miss him—miss the way things used to be.

You shake your head, trying to dismiss the thought. It’s not fair to compare. Chihiro needs Haku. And besides, he’s always been this way. He has a way of making people feel safe, of being their anchor when the world becomes too much. You know that better than anyone. After all, you’ve been the one to patch him up when his dragon form was injured, when he returned from Yubaba’s dangerous tasks, battered but unbroken.

But lately, you’ve been feeling more alone, and that’s what hurts the most.

The first time you realized something had shifted between you and Haku was after Chihiro called him by his true name.

You were there, hidden in the shadows, when Chihiro gave Haku the gift of remembering who he truly was. You saw the moment it happened—how his eyes widened in shock, how his entire being seemed to glow with the realization of his true identity.

Kohaku River.

The name echoed in your mind, and you felt your stomach drop. It wasn’t just a name—it was his freedom. You knew it before anyone else did. Haku could leave now. He could leave Yubaba’s clutches, leave this world, leave you. And once Chihiro was free, he would have no reason to stay.

The thought festered in your heart, though you never voiced it. Instead, you did what you always did. You stayed in the background, watching as Haku continued to help Chihiro, wondering if he realized what this meant for the both of you.

As the days passed, you found yourself avoiding him. It wasn’t intentional at first. You told yourself you were busy, that the bathhouse and the spirits demanded your attention. But deep down, you knew the truth. You were pulling away because you didn’t want to face what was coming.

If you distanced yourself now, maybe it wouldn’t hurt so much when he eventually left.

Tonight had been particularly rough. One of the spirits you were tasked with serving was more aggressive than usual, and in the chaos, you found yourself slammed into a pillar, the sharp edge cutting deep into your side. You winced, feeling the warm trickle of blood beneath your clothes, but there was no time to stop. Not when the bathhouse was in full swing. Not when Haku was nowhere to be seen.

You managed to slip away to the riverbank once the night grew quieter, clutching your side as the pain throbbed. The wound wasn’t life-threatening, but the dull ache mixed with the exhaustion and the loneliness in your heart was becoming too much to bear.

Sitting by the river, you stared into the water, trying to steady your breathing. The night was quiet, but the emptiness inside you was louder than ever.

You had hoped to disappear quietly into the night, but fate had other plans.

Haku appeared beside you, his presence as quiet and calm as always. “I’ve been looking for you,” he said softly, kneeling beside you.

You didn’t look at him, keeping your eyes on the river. “You shouldn’t have,” you replied, voice tight.

Haku’s gaze sharpened, noticing the way you clutched your side. His expression darkened as he knelt closer, pulling your hand away gently. “You’re hurt.”

You tried to pull away, but the pain made it hard. “It’s nothing,” you muttered, turning your face away from him. “You should leave.”

“Let me help you,” he said, his voice low, filled with concern as he carefully peeled back the fabric to inspect the wound. Despite your resistance, he started to patch you up with practiced hands, hands you’d once seen mending his own injuries. But now, they were focused on you.

“No.” You shook your head, your voice breaking, filled with a mix of frustration and sorrow. “Haku, you need to leave. You’re free now. You don’t need to stay here anymore.”

He continued tending to your wound, ignoring your words for a moment. When he finally spoke, his voice was steady but filled with something deeper. “Is that what you want? For me to leave?”

Tears welled in your eyes as you struggled to speak. “You deserve to go,” you whispered. “You deserve to be free, to live without worrying about anyone else… without worrying about me.”

Haku’s hands stilled, and for a long moment, the only sound between you was the river’s soft flow. “You really believe I’d leave you behind?” he asked, his voice quiet, almost hurt.

You swallowed hard, not trusting your voice, but nodded slightly. “You should.”

Haku didn’t let go. Instead, he finished tending to your wound before sitting back on his heels, his gaze locked on yours. “There’s something you don’t understand,” he said quietly.

You frowned, the ache in your chest growing as you tried to meet his eyes. “What?”

“Chihiro helped me remember my name, yes,” he began, “but that’s not all I remembered.”

You blinked, confusion spreading across your face. “What do you mean?”

“I remembered more than just my own name,” Haku continued, his voice soft but firm. “I remembered your name too.”

Your breath caught in your throat, your heart pounding in confusion. “My… name?”

Haku nodded, his gaze unwavering. “When Chihiro helped me, something else came back. Something I had forgotten until now. I didn’t just regain my freedom. I remembered that I’m bound to you too.”

Your mind was spinning. “What are you saying?”

“I’m saying that I took your name too,” he said softly. “I’ve always been tied to you. That hasn’t changed, and it never will.”

Tears blurred your vision as you processed his words, the overwhelming realization sinking in. “You… took my name?”

“Yes,” Haku said gently, his hand resting over yours, his touch warm and reassuring. “I’m not leaving you. I never planned to.”

For the first time, you let out a breath you hadn’t realized you’d been holding. The loneliness that had been suffocating you began to ease, if only a little. Haku wasn’t leaving—not without you.

“I thought…” You couldn’t finish the sentence, the words catching in your throat.

“I know,” Haku whispered, his hand squeezing yours gently. “But you don’t have to push me away. We’re in this together.”

The weight of everything that had happened—the distance, the fear of losing him, the pain of seeing him with Chihiro—began to lift, just a little. And for the first time in what felt like forever, you felt less alone.