Balto's Sister Ch.2: Steele

Balto's Sister Ch.2: Steele

Ch.1 Ch.3

"Didn't make the team.... Bingo." Steele's obnoxious voice suddenly rang through the air.

"Don't look at him, don't listen to him, live a long life." Boris states weakly to Balto.

"My name's Balto!" He growls, completely ignoring Boris' advice. I turn around, facing Steele's obnoxious figure, slightly baring my teeth as he struts by.

"I'm sorry. Balto. Balto the half-breed." The group surrounding Steele say in unison, 'ohh'; at least they were until I silenced them with snarl. Some of them backed up a little, but I paid them no mind, shifting my attention back to the situation.

Steele walked forward, pushing Boris backwards with a rough movement, making fun of him as well. As soon as I realized what Steele had done, I pounced up, my jaws clamped tightly around his snow white paw. I'm shaking and yanking my head in every direction, Steele desperately trying to get away from me, but his attempts are futile.

I finally let go, seeing that Boris is alright, but it seems that that was a bad choice; Steele forcing himself forward and pushing me to the ground, holding me down with his paw as he growls in my face. I react immediately, swiping my claws in an attempt to rake them across his face. Sadly, he managed to jump back before I could' I think about continuing, but I decide better, moving away as I regain my composure.

Steele moves away and acts as though our interaction never even occurred. I want to snarl at him, but his confident air is a little too intriguing; maybe off putting is a better word.

"I've got a message for your mother." He sadistically states while smirking, walking back towards his group, pointing his large head up before howling at the sky, the others hastily joining in. Now this hit a nerve for not only Balto, but also myself; what he's doing is extremely offensive and rude seeing as we don't even know what happened to our mother.

I see Balto getting angry, growling and beginning to stalk towards them. I quickly follow, releasing several snarls of my own in-between my growling. Steele sees us and immediately moves back a bit to hide behind his posse.

"Get him." He barks, the group simply sending a barrage of barks and growls at us, which really did nothing but annoy me.

"Get out of here wolf-dogs, better get back to your pack." With the last word he spat onto Balto's muzzle, resulting in Balto becoming even angrier; both of us almost attacked him until Boris interrupted us, pleading that we should leave now.

"Luko come on, we go now." Boris states, trying to get me to leave as well.

"You go, I'm staying here." I respond, making them leave, but not before Steele and his group begin bombarding them with snow, and even a rock that hits Balto square on the back.After a moment of my brother absence I hear Steele begin to talk to me, I want to ignore him, but something forces me to listen.

"Come on princess, why do you even hang out with that half-breed?" Steele questions as he sees I'm still there, tilting his head with an arrogant smirk seemingly etched upon his face.

"You seem to forget Steele, but I'm part wolf as well." I state back, my lip pulled in a slight sneer.

"Don't worry, I know, princess." Steele responds as he walks next to me, pushing his chest up against mine and getting close to my face.

"Come on, why don't you take me to see Jenna, or do you want me all to yourself, Princess?" Steele asks as he begins leading me through an opening in the fencing. His group is gone, and now he almost talks to me as though he's mocking his friend, this husky is so indecisive.

"Why do you bully Balto, but not me?" I question, bewilderment radiating throughout my tone.

"Well, Balto isn't a girl, and he's also super annoying. Not to mention, he is competition." Steele simply responds with a slight growl in his voice when he says Balto's name.

"If Balto is competition, then what am I?" I ask as I look down to the floor, slowly walking through the thick snow.

"....You're my ..question. I don't know what to do with you. You're obviously part wolf, but you seem much more interesting than simple minded Jenna." Steele responds as he suddenly stops, instead stepping directly in front of me, resulting in our chests touching again as he stands up to his full height, towering over me.

"So what am I to you?" Steele questions.

"You're my confusion, I don't know whether I should hate you because of how you treat Balto, or love you because of how I feel towards you." I mutter the last part quietly, looking down before walking around him, leaving Steele in visible shock of what I just said. He quickly follows me after shaking himself out of his daze.

Ch.1 Ch.3

Beprasmiška Realybė(Lithuanian)

Tai buvo ankstyvas ketvirtadienio rytas, kai ji gavo baisią žinią, kad jos vyras mirė.

Ji svarstė, kodėl jis negrįžo namo praėjusią naktį, net laukė prie telefono, galų gale jam paskambino, bet niekada negavo atsakymo.

Ji ką tik nuėjo savo vaikus, Lisette ir Alonso, ilgą kelią važiuodama į mokyklinį autobusą, laukdama, tyliai mojuodama atsisveikindama, kai triukšmingai nuvažiavo, galiausiai leido šypsotis ir rankai nukristi, kai autobusas išėjo iš akių. Grįždama namo grįžti ji suprato, kad paukščiai buvo ypač tylūs, neįprastai, todėl tyla tapo nemaloni, nes ji buvo įstrigusi savo nepaliaujamomis mintimis; net vėjelis, barškinantis nukritusius lapus, nebuvo toks garsus kaip įprasta. Ji išlygino juodus pintus plaukus į šoną, prieš tai neramiai įsitempdama į mėlynai pilko megztinio rankoves, pradėdama grįžti namo, glaudžiai apsikabinusi rankas aplink kūną, atidžiai klausydamasi po kojomis trinktelėjusio proto, vis dar klajodama. suglumęs, kur yra jos vyras Rykeris. Keli žingsniai nuo verandos ji sulėtino ėjimą, kai išgirdo automobilio garsą, o žingsniai šiek tiek sušlubavo apsisukdami, atskleisdami išsiskiriantį jos link važiuojantį Belmonto (Ohajo) policijos automobilį. Žvilgsnis į priekinį stiklą iš pilko dangaus padarė neįmanomą, kas važiuoja, todėl ji nežinojo, ar jaustis be galo laiminga, ar sutrikusi dėl netikėtos išvaizdos.

Kuo arčiau jis važiavo, tuo greičiau suplojo jos širdis, įkvėpdama sekliau stebėdama, kaip automobilis sustojo už kelių metrų. Jos rankos nesąmoningai išlaužė viena kitą, kai ji laukė, kol atsidarys automobilio durys, staiga pasijuto nemaloniai karšta, nors buvo gana šalta. Ji žinojo, kokius pavojus kelia jos vyras dėl savo darbo, ir žinojo, kad jis gali būti sužeistas ar nužudytas bet kuriuo šaukimu; bet niekas jos neparuošė nusivylusiam pareigūnų žvilgsniui, kai jis išėjo iš automobilio.

Rykeris buvo iškviestas su savo partneriu dėl pralaužimo ir įvažiavimo į gyvenamąją zoną. Nusikalstamasis išėjo iš užpakalio ir suapvalino namą, kad užeitų už jų, kai jie ėjo įeiti pro sugadintą durų angą, kelis kartus šaudydami į nugarą. prieš bėgant. Šiuo metu policija jo ieškojo, tačiau turi tik du liudininkus, vienas žvilgtelėjo į jį, pradėdamas griauti jų duris, ir kaimynas, kuris pamatė, kas vyksta, ir iškvietė policininkus.

Kai pareigūnė paaiškino, kas nutiko, jos protas išnyko, jau prislopintas miško triukšmas visiškai išnyko ir tas nemalonus karštis staiga dingo, o kūnas pasijuto tuščias. Ji greitai atsidūrė realybėje, kai pareigūnas ištiesė ranką paliesdamas jos petį, tai nebuvo grubu ar nepageidaujama, nes šis pareigūnas buvo tikrai geras

draugauja su savimi ir Rykeriu, tačiau staigus ir netikėtas kontaktas ją pakankamai sukrėtė, kad atitrauktų petį ir žengtų žingsnį atgal. Jis tuoj pat atitraukė ranką, žvilgsnis nukreiptas link grindų, o ji suprato savo apgailestaujančią žvilgsnį.

Galiausiai ji pasakė: „Atsiprašau Carterio, aš-aš šiuo metu jaučiuosi šiek tiek priblokštas". Jos balsas nedrąsiai tylus, lengvas mikčiojimas bandant suprasti ir suvaldyti visas staiga užplūdusias emocijas. Prieš iškilmingai linktelėdamas galvą ir vėl atsisukdamas į savo automobilį „Sudie Saden", jo veidą skalauja supratingas žvilgsnis. Karteris kalbėjo trumpai liūdnai šypsodamasis, prieš įlipdamas į savo automobilį ir išvažiuodamas.

Į Saden galvą veržėsi daugybė minčių, visos naujienos dar ne visai ją pasiekė. Protų lenktynėmis ji pamažu žengė į savo namelį, užrakindama duris, kol šiurkščiai atrėmė kaktą prieš dėmėtą medieną, suteikdama sau vieną ramybės akimirką, prieš nustumdama ir eidama prie telefono, kad paskambintų porą kartų.

-------

Namas yra tamsus, skleidžiantis neramią ir nepatogią aurą; saulė dar nepatekėjusi ir netoliese šviesos, tačiau štai berniukas su mokyklos uniforma ir kuprine ramiai uždaro lauko duris. Jis pradeda greitai nueiti nuo savo namų, jį supanti nerimastinga atmosfera pamažu sklaidosi tolyn, kurią jis gauna, įtempti pečiai ir kraštai atrodo silpnesni iki paranojos.

Virš akies jis turi randą, kurio šiek tiek raudona spalva tampa akivaizdi prieš jo blyškią odą. Šį randą jis gavo tuo pačiu metu, kai neteko motinos ir pusės sesers, automobilio avarija buvo žiauri, išgyveno tik jis ir vienas iš kitų automobilių keleivių.

Jis atitolina akis nuo akinančių žibintų, kurie praeina kaskart taip dažnai, kai eina grindiniu, o paranoja dingsta arčiau arčiau Binghamo tvenkinio. Stebėdamas miegančias gulbes ir antis, jis randa vietą nuo kelio, padėdamas savo krepšį. Maža šypsena malonina jo bruožus, kai jis prisimena, kai jie su mama Lizu čia ateidavo anksti ryte pasikalbėti ir stebėti saulėtekį prieš mokyklą; jo šypsena dingo taip greitai, kaip ji atėjo, nes jis supranta, kad čia gali ateiti tik vienas. Jis visada galėjo paprašyti patėvio Aleco ateiti su juo, tačiau jis bijojo bet kokio Aleko atsakymo, ypač dabar, kai jis vienintelis išgyveno automobilio avariją.

Bandydamas atplėšti mintis nuo praeities, jis žvilgčioja į gulbes, grožėdamasis jų grožiu prieš tamsų vandenį. Pirmieji keli saulės spinduliai pradeda šviesti prieš blankų dangų, nedidelis vėjelis sukelia šiurpą, nes jis neturi vienodo švarko, nes tai kainuoja papildomus pinigus. Atsisėdęs ir atsirėmęs į medį, jis susiraukia nuo skausmo, kylančio jo nugaroje, prieš jį nupurtydamas ir traukdamas savo rankinę į save, atsegdamas užšalusį metalą ir pasiekdamas, išsitraukdamas aplanką su nebaigtais namų darbais; daug jų turėjo raukšlių ir ašarų, nors jis juos tvarkingai laikė aplanke. Atleisdamas pavargusį ir pasipiktinusį atodūsį, jis pradėjo dirbti, pradedant nuo savo vardo „Archer Carlisle", šaltomis rankomis tapo sunkiau rašyti, o jo akyse mirksi paūmėjimo žvilgsnis, nes jis žino, kad visų šių namų darbų negaus anksčiau. mokykla; baimė užplūdo mintį, kad reikės pasakyti Alekui apie blogą pažymį, nors nebaigti ir suplyšę namų darbai buvo Aleko kaltė. Dar kartą atsidusęs jis vėl grįžo į darbą ir stengėsi kuo greičiau ir tiksliau jį užbaigti.

-------

Praėjo savaitė, kai man buvo pasakyta apie jo mirtį, aš jau žinojau, kad negaliu likti mūsų patogiuose Ohajo namuose, juolab kad Rykeris juos pastatė; vien eidamas pro duris mane pykino jausmas, apėmęs žinojimą, kad jo niekada nebepamatysiu.

Laidotuvės buvo vakar po pietų ... Juoda suknelė, kurią vilkėjau, dabar yra pilkų pelenų krūva ugnies duobėje. Mano dukra Lisette ėjo kartu su manimi, tai buvo vėjuota diena, kai lauke žemę dulkino lietaus pabarstymas; atrodo, kad pasaulis net gedėjo dėl netekties, bet tai tikriausiai tik aš įprasminu paprastus dalykus. Mano sūnus Alonso labai sunkiai priėmė savo tėvo mirtį, aš žinau, kaip jie buvo arti, ir pamačiusi, kaip mano sūnus verkia, ašara prasiveržė per mano stiprybės fasadą, bet aš turėjau greitai tai nušluostyti, kai apkabinau savo verkiantį sūnų. Jo verksmai truko valandą, Lisette taip pat pradėjo verkti, kai pamatė, kad drebanti Alo forma mane guodžia. Tą naktį aš apsistojau su jais jų kambaryje, sėdėdamas ant kiliminės dangos tarp jų dviejų lovų, viena ranka įsikibau į kiekvieną mano, kai pasakojau istorijas, kad juos užmigdyčiau. Kai žinojau, kad jie miega, aš ir toliau laikiau jų rankas, atlošusi galvą atgal į medinę sieną, kai spoksojau į lubas, mėnulio šviesa sukurdama priešingos sienos medžių šakų šešėlius. Aš tiesiog sėdėjau ir galvojau apie skambučius, kuriuos atlikau tą dieną, kai gavau naujienas; kitą savaitę tai, kas liko iš mano šeimos, bus mūsų kotedže Škotijoje, toli nuo čia, toli nuo jo.

Aš vis tiek turiu pasakyti vaikams, nesu tikras, kaip jiems pasakyti, kad mes tolstame, toliau nuo visko, kas mums primena jų tėvą. Galiu tik tikėtis, kad jie manęs neniekins dėl šio sprendimo, tačiau vien tik buvimas šiuose namuose priverčia mintis klajoti ta linkme, į kurią neleisiu sau eiti.

------

Varpas garsiai skamba, kai aš puolu į uždaromas savo klasės duris, žvilgtelėjęs aplink kambarį, kuriame matau, kaip jau visi sėdi, o mokytoja mane tiesiai stebi. Nuleidęs žvilgsnį, ištiesiu namų darbus ir sukišau netvarkingai užbaigtus puslapius į krepšį, prieš eidamas pro savo mokytojo stalą, kad pasiekčiau savo vietą, vengdamas jo ir visų kitų žvilgsnio.

Žinau, kad neturėčiau išsigąsti savo mokytojų, tačiau ponas Curraighas turi tokį patį griežtą balsą kaip ir Alekas, ir aš negaliu nerimauti, kai žengiu koją į jo klasę; jo griežtos taisyklės ir bauginantis ūgis man ne visai padeda, kai bandau atskirti abu dalykus.

P.Curraighas pažvelgia iš savo kompiuterio į mane, aš nervingai nuryju ranka ir šiek tiek pamojuoju savo vietoje, žvelgdama žemyn į popierių, kurį subtiliai padėjau ant savo stalo. Tylus klasės plepėjimas buvo atnaujintas prieš kelias akimirkas, tačiau greitai vėl buvo nutrauktas, kai ponas Curraighas nustūmė nuo stalo savo pasvirusią figūrą ir neskubėdamas žengė į klasės priekį.

- Pone Karlaile, norėtumėte paaiškinti klasei, kodėl vėlavote? Vėlgi. Jo negailestingas pirmasis sakinys labai prieštaravo jo griežtam „vėl" tarimui. Pasąmoningai nuleidžiu galvą, nes klasė tyli, kitos klasės gali kikenti, bet jos žino, kad šioje klasėje nesukti.

Papurčiu galvą „ne", visiškai nepasitikėdamas balsu, kad atsakyčiau nesmulkindamas.

"Aš negirdžiu tavęs Archerio. Ar paaiškinsi klasei, kodėl vėlavai". Jo aštrus, akcentuotas balsas nuskambėjo prieš ramybę ir nepaliko vietos, kad išvengtų jo klausimo. Žinau, kad jis žiūri į mane laukdamas savo atsakymo. Pagaliau žvilgteliu į jį, tyliai atsakydama, kai mano žvilgsnis nuolat mirga tarp jo ir lubų.

- Aš permiegojau, pone, neleisiu tam pasikartoti. Aš bandžiau pateikti ramų veidą, kad, tikiuosi, sulaikyčiau jį nuo manęs vėl kviesti, mano mintys apie tai, ar jis priims pasiteisinimą, ar ne. Praeina sekundė, kol jis grįžta prie lentos ir pradeda rašyti, visi greitai ją nukopijuoja į savo sąsiuvinius, tarytum pokalbis užmirštas. Galvos nuojauta ir toliau kirbėjo man pakaušyje, kad jis žinojo, jog mano pasiteisinimas yra netikras, bet aš neturėjau laiko apmąstyti, nes jau atsilikau nuo natų, o mano paskutinė riešo trauma nėra tiksliai bus naudinga ir man.

Klasė pagaliau baigėsi, dauguma žmonių buvo supakuoti ir laukė varpo prie durų, tik keli žmonės sėdėjo prie savo darbo stalo. Aš įsidėjau paskirtus namų darbus į jų aplanką, taip pat įsidėjęs užrašų knygelę į krepšį. Aš pasiekiu aplanką, kai jį pirmiausia paima kita ranka, ranka nepriklauso nė vienam studentui. Aš pakeliu akis aukštyn, prieš greitai pažvelgdamas žemyn į stalą. Tai buvo ponas Curraighas, kuris laikė mano namų darbų aplanką. Jis, remdamasis dabar atidarytu aplanku, rėmėsi į stalą.

- Žinau, jūsų organizuotumas ir rūpestis nesumoja, kai atsiverši nuplėštus dokumentus. Jis pareiškia lėtai uždarydamas aplanką, ištiesdamas jį man paimti, kurį greitai seku, tyliai įdėdamas į savo krepšį.

- Norite man pasakyti tikrąją priežastį, dėl kurios, atrodo, visada vėluojate? - klausia ponas Curraighas, jo paprastai garsus ir griežtas balsas dabar yra tylesnis ir apima nerimą. Praėjo kelios akimirkos, o aš dar neturėjau atsakyti, kai jis išsakė balsą,

"Archer, jei turite realių priežasčių, kodėl vėluojate, aš suprantu, bet aš nebegaliu sutikti su šiais netikrais pasiteisinimais. Tai jau 10-as kartas, kai vėluojate. Jei negalite man duoti tikro priežasties, aš turiu tave sulaikyti ". Jo balsas per visą sakinį niekada nebuvo labai griežtas ar šiurkštus, turėdamas daugiau įspėjamojo tono, tačiau viskas, ką galiu surinkti kaip atsakymą, yra neramiai papurtyti galvą „ne", kai žvelgiu į savo žvilgsnį. PonasCurraighas tiesiog laukia sekundės, kol atleidžia pasipiktinusį atodūsį ir nustumia nuo stalo.

- Nevėluokite sulaikyti poną Karlailą. Ar viskas, ką jis sako prieš eidamas atgal prie savo stalo, skambant varpui ir išlindusiems pro duris studentams, aš pats iškart seku, kad nevėluočiau į kitą mano pamoką. Mano mintis likusiai dienai aptemdo tai, kaip Alekas reaguos, kai vėlai grįšiu namo, kaip jis reaguos, kai pasakysiu, kad vėl sulaikiau. Baimė telkšo krūtinėje, todėl aš jaustis įtemptai ir oras užduso, kai aš trankiausi per dieną.

------

Pirmoji diena mūsų naujuose namuose buvo namelis, kurį turėjo mano tėvai, ir aš paveldėjau. Toli nuo Ohajo, toli nuo Rykerio, visą kelią Glazge, Škotijoje, įsikūrusiame gražioje vietovėje su žaliuojančiais žaliais laukais ir gražiai jį supančia akmenine siena.

Lisette ir Alonso ėmėsi šio žingsnio geriau, nei tikėjausi, atrodytų, jie norėjo išsisukti tiek, kiek aš. Buvau paskambinęs į priekį, norėdamas įsitikinti, kad namelis bus paruoštas, kai mes atvyksime, ir mano tėvų draugas ateina stebėti mano vaikų, nes aš turiu kuo greičiau eiti į savo darbą. Iššokusi iš namų žvaliai apkabinu draugą, greitai nurodau laiką, kurį būsiu namuose, kol lenktyniausiu su savo išsinuomota „Volkswagen" transporto priemone. Mano rankinės susisuka, kai bandau viską išdėstyti automobilyje, greitai įstumiu ją į keleivio sėdynę, prieš sureguliuodama veidrodėlius ir eidama į savo naują darbą.

Pilki debesys, tyvuliuojantys danguje, man primena daugybę namų, tačiau šis judrus miestas yra būtent tai, ko man reikia, kad išsisukčiau iš savo mažo miestelio gyvenimo. Vairavimas kairėje pusėje yra gana keistas, tačiau prie to reikės priprasti.

Kai įžengiu į automobilių stovėjimo aikštelę, pastebiu, kad mokykla artėja prie dienos pabaigos, tikiuosi, kad manęs neatleis iš darbo net nepradėjęs. Greitai klupdamas pro kabineto duris ištiesiu laikyseną ir marškinėlius prieš eidamas į registratūrą ir teigdamas, kad esu naujas gamtos mokslų mokytojas. Moteris nusišypso prieš skambindama kam nors, aš manau, kad direktorė, o gal kitas mokytojas.

Po maždaug 2 minučių palaukimo garsiai atsiveria kabineto durys, įlipa aukštas vyras su storais šviesiai rudais plaukais ir bauginančiu ūgiu, prieš prieidamas prie manęs, moteriai palenkė mažą linktelėjimą. Aš atsistoju ir paspaudžiu jo ranką.

- Sveiki, aš esu ponas Curriaghas ar Aricas, aš noriu jus palydėti į savo klasę. Jo balsas turi didelį akcentą, prie kurio turėsiu priprasti ir dabar, nes gyvenu Škotijoje. Panašu, kad jo bauginanti laikysena skiriasi nuo jo siūlomos draugiškos šypsenos.

- Malonu susitikti su Arika, aš Sadenas. Mandagiai atsakau prieš leisdamas jam mane išvesti iš kabineto ir koridoriumi.

- Taigi, jūs esate naujas gamtos mokslų mokytojas? Jis išreiškia lengvą smalsumą, toliau naršydamas tuščiose salėse.

- Taip, ko tu mokai? - klausiu eidamas greičiau, kad neatsilikčiau nuo jo greito tempo.

"O aš? Aš visada buvau literatūros žmogus." Jo atsakymas sukelia mažą šypseną. Aš dievinu tai, kad žmonės čia yra tokie malonūs ir svetingi. Mes sustojame po dar vienos pasivaikščiojimo akimirkos.

- Na, tai tavo klasė, nors atėjai kiek vėlai. Jis paaiškina, kai stebime, kaip studentai kraunasi lagaminus. Išleidžiu tylų atodūsį, žinoma, praleisčiau visą pirmą darbo dieną.

"Nesijaudinkite, kad praleisite savo klasę, galite užsukti į pagalbą sulaikant ar ištirti teritoriją." Arikas pareiškia, kai mirksi akimis nuo lango man, aš ruošiuosi atsakyti, kai garsiai nuskambės varpas, aidėdamas pro tuščias sales, kol dar neatveriamos klasės durys ir mokiniai laukia. Mes abu stovime šalia mano klasės lango, kol salės vėl nurims, aplink stovi tik keli studentai, o kai kurie dar tik baigia krautis daiktus.

Arikas vėl atsisuka su manimi, kai jo žvilgsnis krypsta į kažką už manęs, staigus jo šūksnis mane nustebina, ir aš greitai atsisuku, norėdamas pamatyti kaltininką.

Jaunas berniukas su tamsiai rudais plaukais tuoj pat sustoja, jo akys praplaukia, kai į jį šaukiama, o ranka įsikibo už jo knygos, įsikibusi į krūtinę.

- Šaulys. Sulaikymas vyksta kita linkme. Arikas pareiškia eidamas pas studentą. Tikėjausi, kad bet kuris studentas jaudinsis, kai bus iškviestas mokytojo, tačiau šis studentas Archeris pasirodė visiškai išsigandęs.

Kol Archeris nesugeba atsakyti, Arikas vėl pradeda kalbėti. - Tai antrą kartą, kai bandai praleisti sulaikymą, Archerai. Truputį palaužęs, kol laukia atsakymo, negavęs nė vieno, jis prieš tai pareiškė: „Ateik su manimi, lankininkas". Pradėjęs eiti atgal pas mane, Archeris, atsilikęs už kelių žingsnių, pamerkęs akis ant grindų.

- Atsiprašau, kad sutrumpinau jūsų kelionę, bet turiu palydėti šį studentą į areštinę. Arikas pareiškia žvilgtelėjęs atgal į Archerį.

"Gerai, Aricai, nepamiršk, jei ateisiu? Aš praleidau savo pirmąją dieną." - klausiu žvilgtelėjęs į Archerį, jo akys visą laiką nejudėjo nuo grindų. Aricas trumpai linkteli galva prieš veddamas į sulaikymą. Aš greitai seku, bandau neatsilikti, klausau, kaip Aricas apibūdina mokyklos dalis, per kurias mes einame.

-------

Kas šis asmuo? Ar ji naujoji mokytoja? Ji sakė, kad praleido savo pirmąją dieną čia, o mūsų naujoji gamtos mokslų mokytoja negalėjo pasirodyti.

Pakeliu galvą aukštyn, akys akimirką žvelgia į ją, kai svarstau, ar turėčiau užduoti savo klausimą, ar ne. Pagaliau pasidavęs smalsumui, klausiu: "Ar jūs naujas gamtos mokslų mokytojas?" Panašu, kad mano klausimas abiem iš jų mažų kalbų gąsdina, ponas Curraigh dabar tyli, kol laukiu jos atsakymo. Ji atsisuka į mane ir draugiškai šypsosi prieš atsakydama: „Taip, tai aš, galite mane pavadinti ponia Monroe". Jos atsakymas yra gražus, bet trumpas, ir jos balsas atrodė šiek tiek suvirpėjęs, kai ji pasakė savo pavardę, todėl mano galva vis tiek taip pakrypo suglumusi dėl jos nenoro sakyti savo pavardės.

- Malonu susipažinti su ponia Monroe, mano vardas Archeris. Aš atsakau, mano balsas atrodo labiau pasitikintis savimi ir garsesnis nei įprastas tonas, nors vos nemąsčiau. Kiek laiko liko nuo pasivaikščiojimo iki sulaikymo, praleidau kalbėdamasis su ponia Monroe, nežinau kodėl, bet atrodė, kad su ja lengviau kalbėtis, tai galėjo būti dėl jos negąsdinančios laikysenos ir ūgio, arba galbūt ji man priminė mano mamą, kurios abi yra tikėtinos.

Mes kalbėjome apie knygą, kurią laikiau, kai ponas Curraigh sustojo. Kambarys, kuriame laikomas sulaikymas, yra tiesiai priešais mus. Ištiesiu rankas, norėdamas paimti rankeną, trumpam pamiršdamas riešo traumą, kol paleidžiu skausmo šniokštimą, tuoj pat atitraukdamas riešą atgal ir laikydamas jį prie krūtinės, nes šiurpi griebianti kančia užlieja mano sistemą, primenančią vakar.

Ir ponas Curraigh, ir ponia Monroe, atrodo, yra sukrėsta dėl staigaus mano skausmo protrūkio, ponia Monroe ketina ką nors pasakyti, bet aš neturiu laiko galvoti, suklupusi atgal aš šiek tiek pasisuku ir nubėgu. Aš einu į vienintelę vietą, kurioje jaučiuosi saugiai, - Binghamo tvenkinį arba Gulbių tvenkinį, kaip sakydavo mama; tik prisimenant, kad mano kūne tvyro kančių banga, visi šie dalykai, kurie nuolat vyksta, yra per dideli. Pirmiausia per autoįvykį prarandu mamą ir seserį, tada mano patėvis (kuris manęs jau nemėgo) kaltina mane dėl to, o dabar turiu mokytoją, kuri man tiksliai primena mamą, aš tiesiog nežinau, kaip aš turėtų jausti ar reaguoti į šias situacijas. Mane taip užvaldo šios gausios mintys ir skaudantis skausmas, kad negirdžiu artėjančių žingsnių. Tai buvo staigi mano peties ranka, kuri privertė aikčioti iš nuostabos esant kitam žmogui. Greitai pasukdamas galvą tikiuosi pamatyti piktą poną Curraighą ar galbūt Alecą, bet vietoj to mane pasitinka liūdna ponia Monroe, kai ji tupi šalia manęs. Ištiesusi ranką man už riešo, išsigandau, bet po kitos sekundės leidžiu jai pamatyti mano riešą, nekreipdama dėmesio į galimas pasekmes, kad ji galėtų suabejoti, kaip patyriau šią traumą.

Tai buvo nedidelis akių išsiplėtimas, kuris privertė mane sekti jos žvilgsnį. Aš nusprendžiau niekada nežiūrėti į savo sužalojimus, todėl pamačiusi, kad riešas yra išsipūtęs ir sutryptas, man taip pat išsiplečia akys. Ji lengvai paliečia mano riešą, ir aš tuoj pat atsitraukiu, skausmas perveria mano ranką. Atrodo, kad ji sėdi minties akimirką, tarsi svarstydama, ką turėtų pasakyti.

"Šaulys. Kaip tai atsitiko?" Tai buvo vienas dalykas, kurio nenorėjau girdėti. Papurtau galvą ir žvilgteliu tolyn, tik dabar suprasdamas, kad kelios ašaros tekėjo mano veidu, greitai nuvalydamos jas laisva ranka. Aš negirdžiu atsakymo į mano atsisakymą, todėl žvilgteliu atgal, pamačiusi, kad ponia Monroe taip pat sulaiko ašaras, nors aš nežinau. Papurtydama galvą ji nustumia save nuo grindų ir ištiesia man ranką, kurią aš lėtai imu. Dabar stovėdamas dulkinuosi gera ranka, laisvai laikydamasis savo kuprinės, laukdamas jos klausimų.

Viskas, ką ji daro, yra, regis, papurto galvą sau, prieš man ragindama ją sekti. Ji veda mane atgal į mokyklą, niekada manęs nekalba ir nežiūri, tik spokso į priekį, beveik tuščia. Ji nuveža mane į medicinos kabinetą ir liepia laukti prie durų, kai ji eis pasikalbėti su slaugytoja. Įdomu, ką ji sako, ar ji įtaria, kad mano patėvis padarė šias traumas? O gal ji mano, kad kitas studentas tai padarė man? Ar turėčiau tiesiog bėgti, kol dar turiu galimybę? Mano mintys staiga sustoja, kai tiek ponia Monroe, tiek slaugytoja eina prie manęs, mano nervingumas spardosi į kitą dabar esantį žmogų.

Bandžiau nekreipti dėmesio į įsiplieskiančius skausmus, kai slaugytoja suvyniojo mano riešą į ledo maišą, stingdantis šaltis privertė mane drebėti, nes oras lauke jau buvo šaltas. Po kelių minučių mano riešo apledėjimo ji išleidžia suspaudimo tvarstį, patogiai suvyniodama mano riešą ir ranką, skausmas sumažėjo, tačiau išlaiko nuolatinį skausmą, kuris supa visą mano ranką. Baigusi ji duoda man nurodymus, ką reikia daryti kasdien, ir užrašą pamokoms pamatyti, nes tai buvo mano rašymo ranka.

Eidama prie durų pastebiu ten laukiančią ponią Monroe, jos draugišką šypseną pakeitė rimtas ir griežtas žvilgsnis, dėl kurio mano žingsniai šiek tiek dvejoja. Išeiname iš medikų kambario ir išeiname į ramų, apleistą koridorių, jos veidas vis dar rimtas, kai abu sustojame.

- Kaip tu gavai tą traumos lankininką. Tai nebuvo klausimas, bet kažkas reikalavo atsakymo, kurio duoti labai nenorėjau. Nukreipęs veidą nuo jos, aš dar kartą papurtau „ne" galvą, nenorėdamas pasakyti jai tiesos, mintyse rėkdamas, kad tai sukels daugiau skausmo nei naudos, kad net jei ji manimi tikėtų, niekas kitas to nepadarys.

- Šaulys, jei man nepasakysi, tada turėsiu pasakyti įstaigai, kad paskambintų tavo tėvui. Ji teigia, kad jos balsas praranda tam tikrą griežtumą, kai bando priversti mane atsakyti.

Išgirdęs jos skambutį Alec, mano tėtis priverčia visus šiuos jausmus tiesiog sprogti, mano pyktis liejasi laisvai, ir aš negaliu neatsakyti chaotiškai: "JIS NE MANO TĖTI!" Mano šauksmas aidi koridoriumi, po jo likusi tyla yra nejauki, visas tas pykčio vedamas pasitikėjimas greitai palieka kūną, kai iškvepiu. Ji nėra kvaila, ji supras, kas vyksta, mane paims iš savo namų, paskutinę vietą, kuri man primena mamą ir mano seserį.

Atrodo, kad jos laikysena sustingsta išgirdus mano atsakymą, belieka tikėtis, kad ji nepyks dėl mano protrūkio.

"Aš jūsų paklausiu tik dar vieną kartą. Kas tai padarė". Jos balsas buvo mirtinai tylus, antrasis sakinys buvo griežtai ištartas ir nepaliko vietos pasiteisinimams. Pagaliau susiduriu su ja, nors mano galva vis dar nuleista, akys taip dažnai mirga nuo jos, kai mąstau, ką ketinu pasakyti.

".... Alekas". Mano balsas praktiškai yra šnabždesys, nors aš žinau, kad ji tai girdėjo, ir žinodamas, kad kažkas kitas žino šią paslaptį, aš tiesiog jaučiuosi ... pažeidžiama.

David Bowie: Don't Go

Imagine David Bowie falls in love with you the moment he meets you, but you're taken away; only for him to find you again after many years have passed: Warnings: Alludes to suicidal thoughts/ideation, abuse, abuse of power, feelings of worthlessness, injury, angst, apathy

1975

It was always loud around me, everyone shouting and screaming in my direction. Adoration emanated in their voices as they called my name, but all it made me feel was anxious and overwhelmed. I'm always running from them, these people that claim to love me... they lie when they say that, how can they love someone they do not know?

These manic strangers scared me, I never wanted to walk down the streets alone, but there were moments I would risk it simply for a second just to myself. I once thought of leaving this world, setting my soul free, abandoning this shell I am forced into. I was so close to going through with it, but then I met someone who forced a change in my perception.

We were young during our first meeting, I was several years into my stardom, usually caged up in my Los Angeles apartment. I hate Los Angeles, in fact, I hate California as a whole; the only reason I was even there was because my manager had forced me into this movie deal.

I wasn't unhappy with the movie, I had read the novel it was based on, and the script embraced a lot of the original elements. I couldn't survive there for long though, my mind was always leaving me, traveling elsewhere, to places with happy memories. The few moments of awareness during my day left me with an unending headache, it made me nauseous knowing that I was still alive. I felt like I was betraying God with these thoughts, that I was dishonoring him in some way with my destructive hatred for myself and my surroundings.

___

The first day on set was numbing, my manager had escorted me there, his firm glare setting me on edge; I know the only reason he was with me was to ensure that I didn't go against him. A deal with the Devil, he observed my every move, I felt like he was screening my thoughts before allowing me to speak.

I wanted to scream, to reach out to the people around me for help; but I didn't. I simply kept my eyes down, only speaking when the director or cast members addressed me directly.

The day was nearing its end, I had been encapsulated with this crowd and wanted a moment of quietness, I knew when I was back in that apartment that I would be yelled at. He would be angry that I seemed so disinterested in everything, furious that I had the audacity to try and come here without him.

I nervously skittered away from the people, moving swiftly towards the door as my heart rate raced. I was so close, it would only offer me momentary relief, but that was better than nothing, better than this everlasting flame that was burning me from the inside out. I felt cauterized from the heat, forever stuck in this flesh prison until my untimely death. Yet, death offers me no salvation, in this world of sin we are doomed to return, to relive these traumas until we learn something from this negative world.

One foot was out the door when a hand seized my wrist; had it been my neck, I'm sure I would think I was being strangled. A chilling shiver scraped along my spine, it was that uncomfortable feeling of knowing I was caught. The air in my lungs felt suffocating, the heat of my body sweltering as I glanced at the hand.

"Where do you think you're going?" I look sternly at my manager, surveying his aura and body language. I can tell that he is nearing the end of his rope, the 'patience' he has is running thin. I remember the first time I hired him, I thought he was respectable, he looked like a business man with his hair combed back with his immaculate suit, speaking to me with high revere.

Not many things have changed about him, he still speaks well of me - now only to possible clients or partners; his way of dressing has only gotten finer with the money I bring in, but the young man I hired was long gone. He's been my manager since I was 12 and he was 36, I'm now 19, him being 43. The full head of black hair is slightly graying at the sides, his athletic physique gave way to slight obesity - but the strange type of weight gain where he is top-heavy in the chest, if that makes sense.

He used to make me feel comfortable, he wouldn't yell or scream at me, but that was back when my parents were always around, as soon as I turned 18 they upped and left. They still sent me requests for money every now and then, well aware I would oblige. I know they likely think I wanted them to leave, but what I wouldn't give for them to come and stick their noses in my business.

"...I'm going to the bathroom?" My voice feels like it's grating against my throat, as though I haven't had a thing to drink all day; however, I know he wouldn't let me go a day without 8 glasses of water. That may sound like he actually cares for me, but he knows that my albums are the reason behind a lot of my wealth, and he refuses to let anything damage my voice.

The eye contact we hold burns me, I don't know what else to do but hope he believes me. I sigh in relief as he releases his hold, sending a curt 'get going' to me before turning away. I haven't felt happy in a long while, and though I know what I'm feeling isn't happiness, it still reminds me of it. I want to rush forward, but force a steady walk, going straight past the bathroom and outside.

The sun is obnoxiously bright, I want to go back inside, but I know he will be waiting for me. I shuffle over to the back of the building, a lonely bench awaiting, luckily sheltered away from the sweltering sun. My back aches as I collapse onto it, head falling back against the wall as I quietly groan in dissatisfaction. The traffic is loud, I can hear airplanes in the distance, and the footsteps of people along the sidewalk.

God, I wish I was somewhere else, I wish I was back home in Montana, or maybe at my seldom used cabin in Idaho. I want to not see another human being for miles, I want trees and wildlife to surround me as I write and draw, but I know that won't happen anytime soon.

The thoughts overrunning my mind lower my awareness of my surroundings, so much so that I only become aware again when someone sits next to me. The alarming aura of a person so near, this is the closest a stranger has been to me without my manager in sight; I can't remember how long ago it has been since I talked to someone without him watching me.

I observe them from the corner of my eye, he's taller than me, dressed in a casual black suit with a hat, his orange-blonde hair coaxing my attention. I know who he is, we were briskly introduced during the meeting, but he was surrounded by an entourage that kept people away from him.

He glances to me, our eyes meeting for an instant before I turn away from him. I'm not sure how to talk to him, it's been so long since I was able to speak freely that I fear I don't know how to anymore.

"So, what are you doing out here?" His accented tone rings out sharply, dancing through the noisy ambience, my head subconsciously tilting as I listen to him. Turning my face to him, I'm met by his piercing eyes paired with his angular face; I almost want to huff at how exact and fine his features are.

"I could ask you the same." I state, holding a steady gaze, watching as his eye flicker over me before returning ahead.

"I saw you leaving, and I wanted to know where you were going." He responds, voice smooth as he brushes his hair back neatly.

"So you followed me?" The sentence flows from my mouth so quickly, realizing what I've said makes me feel bilious. I gulp, looking over to him as I await a yell or a glare; surprised when he lets out an amused laugh.

"Don't make it weird." He giggles, looking down to his hands. He looks up to speak again, but a concerned look washes over his features.

"Are you alright? I'm sorry, I didn't mean to make you uncomfortable." The sentence strings along, his body shifting towards me as all his attention is focused on me. I'm confused at first, wondering why he was reacting like this before realizing I must look tense and pale.

"No, no, it's alright. It's not you." I quickly respond, resting a hand gently over his own to calm him down. I once again speak without thinking, not realizing I told him indirectly that I am in fact uncomfortable.

"So that's why you're out here." David states, his hands gently holding my own as his concerned expression magnifies. I pull my hands away in fear of the repercussions for this conversation.

"I don't know what you're talking about." I scowl, glaring at the wall opposite us. I hurriedly stand up, worried about staying out too long, I don't want my manager getting suspicious.

I squint my eyes against the weather, the sun burns as the heat overwhelms my sense. I want to cry, but I know that I can't allow myself to. David stands as well, and I'm about to walk away before feeling something being placed atop my head. Glancing over to David, I notice his hat missing, my sight no longer being hindered by the sunlight. I gaze at him in suspicion, what does he want?

"What?" Is all he says, a smirk playing on his features as he leads me back around the building to the front door. I try to give him his fedora back, but he simply pushed it back to me, telling me to keep it. I thank him, a smile trying to appear on my face as I look up to him; he grins to me before walking away, leaving me alone.

___

My manager was pissed, he knew I lied about going to bathroom, and was even angrier when he saw I had David Bowie's fedora clutched in my small hands. He snatches it from my hands, I open my mouth to argue, but the look on his face tells me it'll be much worse if I speak.

I follow him through the crowd, weaving carefully so that I don't touch people. We reach the group surrounding David, my manager saying we have something of his. As he walks towards us, my manager shoves the fedora into my hands before shoving me forward. I can tell David is confused by the situation, I hope he didn't see my manager push me.

"What is it (Y/N)?" This is the first time he's used my name, I don't know why it stunned me, maybe because no one cares enough to know my real name, instead calling me by my pseudonym. I nervously glance away and look back at my manager, I can tell he wants to yell at me, but he knows he has to wait.

"I-I'm returning your fedora, you must've dropped it..." I reply, hoping he goes along with it.

"What?" His bewildered response matches his expression, I don't know how to get him to go along other than to rephrase myself.

"I was coming back from the bathroom and saw it on the floor, you must've dropped it." I explain, looking him firmly in the eyes as I hold out the hat. His eyes now hold understanding as he glances behind me.

"Oh, thank you... Can I speak to you for a moment?" He responds, grabbing the hat and then my wrist to pull me forward. I yelp weakly, my wrist hurting from its past abuse. David glanced down at me in worry just as my manager moves forward and grabs my shoulder.

"We need to get going, you have another meeting in a half-hour." My manager interrupts, bundling me away before David could even blink. ___

My manager is fuming, I can tell by the slight jitter in is movements as he forces me out of the building and down the street. I know he wants nothing more than to yell at me, make me cry, but he will have to wait until we get some privacy before he can do as he pleases.

The car ride is anything but pleasant, he may have opened the door for me, but he shoved me in so fast that I knocked my head against the frame. The headache is splitting through my skull, the mixture of pain and internal agony is catching up with me.  My manager angrily slams his door and begins driving back to my apartment; he wastes no time laying into me.

"What the fuck was that!" He shouts angrily, fists clenching the steering wheel to the point I think he's fantasizing that it's my neck.

"What?" I try to play dumb, but I should've known better.

"Don't give me that bullshit! I know you didn't go to the bathroom, you snuck out so you could talk with that singer!" He states with a scowl, glaring at me before looking back to the road. I can see the sweat layered upon his brow, perhaps the sun is getting to him as well?

"I didn't!" My response is halted quickly, my manager reaching across the center console as he smacks me sharply. I want to say I'm surprised, but I'm not, though that does nothing to numb the stinging pain as tears burn my eyes.

"You wanna rethink that response." He grits, I can tell he's furious, and he'll do as he pleases no matter my answer. Involuntarily curling into myself, I make no move to respond, wrapping my arms tightly around my abdomen as I look out the window. My lack of response is only going to anger him further, but I can't seem to care anymore.

When we arrive at my apartment, he's tossing me in as soon as the doors unlocked. He pulls me back to him so harshly I can hear the fabric of my sweater tearing as he scrunches it in his fists. I subconsciously put my hands up, trying to get away from him.

He heeds my movements, shoving me away just as harshly as he had pulled me in. The action is so sudden that I'm thrown off balance, taking  a moment to recollect myself before turning back to him.

I go to say something, but have no time to contemplate my words as something is hurled at me. I try my best to dodge it, but my actions are in vain as the object meets my eye.

The left side of my face radiates in pain as I fall backwards into the wall, my hands flying up to my injury as I try not to cry. I look down at the object and see my favorite book was what had been thrown, Jane Eyre... my manager can't seem to get enough of ruining things I love.

I'm so caught up in my thoughts that I only notice my manager approaching when he already has his thick hand wrapped around my throat, thus pinning me to the wall I've taken solace in. He grabs my wrists with his free hand and forces them up and away from my face. 

I try to observe him as he analyzes my face, his once kind eyes seem so empty, when did that happen? His hair is thinner, and though he's out of shape, he still overpowers me with ease; who is this man before me? I want to look at him more, but the agony of my injury overpowers my wants, eyes stinging as the tears cloud my vision before streaming down along my cheeks.

"You'll need to cover that for tomorrow, I'll bring you a bandage."

Just like that, his hold is gone and he exits the apartment. I'm alone in this apartment, silence settling back into it as the furious tornado that is my manager has left the vicinity. If someone came in, they would think me strange curled up in the corner with tears in my eyes; no one ever sees who causes them, but they always have an opinion.

___

He did as he said, bringing me a roll of Coban with some gauze so I could pad my eye against the adhesive bandage. I hadn't look at my eye throughout the night, not wanting to see the damage, but knowing it must look bad as my eye had swollen shut. 

I wanted to assume the mirror was lying to me like everyone else does, but I know it wasn't.

The bruising was light as it hasn't been more than a day, the contusion will darken later on as it fully forms; the swelling wasn't as bad as I assumed, my eyelids were definitely swollen, but I could peel them open slightly to view the sclera flooded in red due to burst blood vessels. Brushing those thoughts away, my manager shoves open the bathroom door and grabs the bandages from my grasp, grumbling about me taking to long as he wraps my injuries.

The car ride there is a stark contrast compared to yesterday, the silence was almost more eerie than when he yells, but I try not to think to hard on it.

Anxiety bubbles up in my throat as he parks the car and exits, what will they say? This is opening the door to unwanted questions, what if they find out my manager abuses me? What if they take his side?? I don't get too much time to think as my door is opened by my manager as he signals for me to get out. I do as told, hesitantly walking into the building after he enters.

The building is thankfully not nearly as crowded as yesterday, today only requires the actors/actresses, costume designers, and music producers to be present. 

I stand there silently as I wait for the group to be called to focus, but I'm disrupted from daydreaming as I feel someone tap my shoulder. I turn around, coming face to face with the director, Nicolas Roeg.

"Hey Y/N, you're manager called yesterday and explained that you got injured while playing with your cousins. I know how head injuries can be, so let me know if you start getting headaches, or if the noise or environment gets too overwhelming. Alright?" This man, he was so nice over the phone when asking if I wanted to be a part of this project, how could I forget him, especially after how kind he's being now?

I grace him with a thankful smile, nodding my head. He smiles back, giving my shoulder a pat in reassurance before turning away and walking to converse with someone else. I am about to go back to dissociating when another tap is felt, I want to sigh, but halt my actions when I meet eyes - well, eye - with David Bowie.

I can tell he had his words prepared before walking over, but I feel like they abandoned him as soon as I turned around. I can only assume it has something to do with my lovely injury, I know for a fact that I alone cannot leave a man speechless.

"Darling, what happened?" He's concerned, that much was audible, but I know I need to make that dissipate if I don't want my manager to have a repeat of last night.

"Oh this... it's er, nothing, happened while I was rough housing with my cousins." My lie was almost seamless, but the hesitation in my words at the beginning was noticed by him, the squint in his eyes at my words gave that much away.

"I'm fine, honestly David, no need to worry about me." I voice, trying harder to get him to put this on the back burner. He's conflicted, eyes glinting with so many different emotions I can't seem to keep up. Luckily though, he bows his head slightly and nods at my words. I can tell he's still uncertain, but at least he's stopped talking about it. 

I didn't try to avoid him the rest of the day per say, but we were working on two very different parts of the film; he was the lead Actor, and I was working on the film scores as well as dabbling in the costume design. We weren't around each other very often, and if we were, they were but fleeting moments.

He had me cornered during our lunch break actually, but my manager put a quick stop to that, dragging me away to talk with some fans outside; at this point, I think he's doing everything in his power to keep David and myself separate.

The hours go by, Roeg and my manager keeping me plenty busy. I would say that I barely noticed my injury all day apart from the constant headaches and dull ache that seemed to keep building up the longer the day went on.

I know Roeg said to tell him when it was getting bad, but let's be honest, my manager would have my other eye if I said anything. 

As the day is coming to an end, people begin leaving, my manager says we can go after he uses the restroom. He fixes me with a hard look before going in, basically telling me,'do something stupid, and we'll have a rerun of last night.' His eyes looked so dark I felt a nervous chill run down my back as I took a step back.

"Y/N!" I hear a voice call, turning around to be met with that same fedora as yesterday.

"David..." I greet uneasily, glancing back to the restroom in fear my manager will walk out at anytime. David seems to catch on and speeds past the pleasantries.

"Listen, I'm going to the preview tonight if you'd like to join me, I can pick you up tonight if that's alright with you?" His offer is said with such a hopeful voice and sweet look that I almost agree right then and there, but then reality stabs me in the back.

"Y/N." That voice nearly startle me out of my skin with how hard I jumped. My shoulders turn stiff as I look back and watch as my manager stalks closer, gripping my shoulder before steering me to the door.I turn my head quickly, making eye contact with David and his crestfallen face, giving a smile with a slight head nod to confirm his plans. I watch for a second as joy encapsulates his face before I'm forced out the door into the obnoxious environment of Los Angeles.

My manager leaves early, stating he has a meeting to get to before the day ends, leaving me alone in my apartment. He usually stays gone until the morning, that of which I'm thankful for, or else I would never be able to have David pick me up. 

He arrives when it's already dark, around 7 pm when the last streaks of sunlight are dissipating. His driver goes to get out, but David beats him to it, walking over and opening the door for me before getting back in on his side. We both sit in the back and his chauffeur takes us to the movie theatre. It was a quiet ride, I think he could notice how jittery and uneasy I was; he held my hand and offered a comforting smile, reassuring me until we felt the car halt.

We sat in the back, hoping no one would notice our presence. The movie was good, it held my attention the whole time - well, at least until David nudged me, motioning with his head for us to leave. I do as told, standing and following him as he led me down the hallways and back into the main room.

"Whats wrong?" I ask, unsure why we left half-way through the film.

"Nothing, I just want to spend some time alone with you." He states, before grasping my hand, leading me outside and down the quiet sidewalks. Los Angeles at night is better at night I would say, a little more quiet with much better weather.

There is a hint of a breeze though, sending light shivers down my back whenever a gust came my way. My clothes aren't really the best for this weather, a knee length dress with only a feathery shawl to protect my shoulders.

"Oh, I'm sorry darling, I should've told you to bring a jacket." He voices guiltily, detaching our hands before shrugging off his suit jacket. He stops me from walking, grabbing my shoulders and turning me to face him as he wraps the large jacket around my thin frame.

It swallows me up, a blush tinting my cheeks in embarrassment, I must look ridiculous to this man. David notices the blush, a wide grin spreading over his face at how adorable the site before him is.

"I must look ridiculous..." I say, looking down self-consciously. David simply huffs and removes his hat and placing it delicately atop my head, it's much too large, sliding down over my eyes and blocking my sight. He laughs gently, angling the hat so that I can see again, his toothy grin being the first sight I'm met with.

"You look adorable." Is all he says, wrapping his arm comfortingly over my shoulders before continuing to walk us down the street. I can confidently state that my blush has not faded throughput the entire exchange.

We both remain silent, simply enjoying the presence of the other as we saunter down the pavement. We pass many quiet cafes still open, him stepping to the left and halting as he opens the door to a warm cafe. I cautiously enter, removing the hat and surveying the interior closely.

A young woman sits sleepily at the register, the only other people being a middle-aged couple at a table against the wall. The lights have a warm hue to them, complementing the earthy tones of the walls and tables.

Glancing back at David, he offers a soft smile, resting his hand on my lower back before leading me to the register. The woman quickly writes down my order, not looking up until both myself and David have ordered.

I hold my breath when I notice that familiar glint in her eye, backing up subconsciously in fear she will shout our names and alert someone to our presence. If the paparazzo found out I'm here, and accompanied by David Bowie no less! The scandal would be horrific.

David holds me steadily in comfort as he smiles at the woman, he holds a finger against his lips to stop her, I glance at her in worry that she still might scream. She looks overwhelmed in excitement, but breathes deeply to calm herself down when she notices my reaction.

"Sorry! I just love both of you so much!" She whispers happily, still in shock of meeting two of her favorite artists. I feel the tension in my shoulders lessen as she only whispers in excitement.

"Thank you, it's nice to meet you to." David says politely, nodding to her before leading me away and to a table cozied up in a corner.

Our night was wonderful, David and I talked the night away, enjoying multiple drinks the longer we stayed up. I've never felt so at ease with another person, and we could converse for an extended amount of time without awkward silences or uncomfortable glances; how could someone so wonderful seek me out for company? Is this a blessing from God, or is Satan about to take him away from me.

___

After that night, I've looked forward to seeing him everyday, a smile gracing both of our features whenever our eye(s) meet, but we are both swept away. My manager found out about my late night escapade rather easily seeing as I didn't return to my apartment and was instead brought to work by David(no nothing happened, I fell asleep during the car ride back, and David decided it would be easier to just take me to his home instead of go up into an apartment building while trying to find my keys).

My manager was thoroughly pissed, but his physical punishments still didn't deter me from seeing David, but he always did know how to ruin a good thing. The movie was over, it had already been in theatres and what we were attending wasn't required work anymore; my manager took full advantage of that, signing me up with another director to work with them on film scores.

This new job took me across the country into New York, the director was very well known, Martin Scorsese, and the film was Taxi... Taxi Driver I think. It sounded interesting I guess, maybe a little on point for it being called Taxi Driver and set in New York. 

I didn't even get to say goodbye to David, my manager had dropped the news on me the night before I was to fly to New York. I didn't have anyway to contact David, but I'm not even sure if he would want to stay in contact... Either way, I'm leaving tomorrow whether I like it or not.

_______

1982

It's been a little while since I've agreed to do another film score since Taxi Driver, that film was surprisingly fun compared to my last experience, but maybe that's because my manager wasn't there with me most of the time.

None of that matters anymore though, after the success of taxi driver I fired that abusive prick, and I honestly couldn't be happier. I focused solely on my albums and dropped 7 of them throughout the past few years. I took a break from movies, I was too young for them and the change of environment when I was 19, but now I'm 26 and feel ready to face the world.

I don't actually know a lot about this film, other than the title and one of the actors/film scorers. I believe the film is called Merry Christmas Mr. Lawrence? The actor/musician I'm talking about is Ryuichi Sakamoto, and he's honestly the main reason I took this job; my albums blew up and have been making me a fortune, so this is really just for fun and the experience.

I'm walking down the road, suitcase in hand, trying to figure out how the hell to walk in sand. I'm about halfway to the hotel when I hear someone approaching from my side. I don't turn to them, hoping they'll keep moving and we won't have to awkwardly introduce ourselves.

"...(Y/N)? Is that really you!" What? I.. I know that voice. I turn to them, eyes wide as I watch a face from the past stride over to me, face plastered with a wide grin.

"David?" At the sound of my voice, his strides turned into bounds pretty much, I could see he was truly ecstatic at seeing me, and it would be a lie to say I don't feel the same.

I start walking towards him, dropping my suitcase as we embrace. How could I not? This man, this wonderful man that changed me for the better, made me see that my life was worth more. You beautiful man, I'll never disappear again, I promise.

Thank you to everyone who got me to 250 likes!

Zinloze Realiteit(Dutch)

Het was donderdagochtend vroeg toen ze het vreselijke nieuws kreeg dat haar man dood was.

Ze vroeg zich af waarom hij niet thuis kwam gisteravond, zelfs wachten bij de telefoon, uiteindelijk bellen, maar nooit een antwoord ontvangen.

Ze had net haar kinderen, Lisette en Alonso, op hun lange oprit naar de schoolbus laten lopen, wachtend met zacht afscheid als het luidruchtig wegreed, eindelijk haar glimlach en hand laten vallen als de bus uit het zicht verdween. Toen ze terugging om naar huis te lopen, realiseerde ze zich dat de vogels bijzonder stil waren, abnormaal dus, het maakte de stilte ongemakkelijk omdat ze gevangen zat met haar onophoudelijke gedachten; zelfs de bries die de gevallen bladeren rammelde was niet zo luid als gewoonlijk. Ze gladde haar zwart gevlochten haar aan de zijkant voordat ze onopvallend aan de mouwen van haar blauwgrijze trui trok, ze wikkelde haar armen stevig om haar lichaam terwijl ze de wandeling terug naar huis begon, luisterend naar de kras onder haar schoenen, haar geest nog steeds dwalend in verwarring over waar haar man, Ryker, was. Een paar stappen van haar veranda vertraagde ze haar lopen terwijl ze het geluid van een auto hoorde, haar stappen wankelden lichtjes terwijl ze zich omdraaide, onthulde het opvallende zwart-wit patroon van een Belmont, Ohio politieauto die naar haar toe reed. De schittering tegen de voorruit van de grijze hemel maakte het onmogelijk om te zien wie er Reed, waardoor ze niet zeker wist of ze zich overmoedig of radeloos voelde door het verrassende uiterlijk.

Hoe dichter ze reed, hoe sneller haar hart sloeg, en ondiepe adem haalde toen ze zag hoe de auto een paar meter verderop stopte. Haar handen wringen onbewust met elkaar terwijl ze wachtte tot de autodeur open ging, en zich plotseling ongemakkelijk warm voelde, ook al was het vrij koud. Zij kende de gevaren, die haar man door zijn werk liep, en wist, dat hij bij iedere oproep gewond of gedood kon worden; maar niets kon haar voorbereiden op de moedeloze blik op de officieren, toen hij uit de auto stapte.

Ryker was oproepbaar met zijn partner voor een inbraak in een woonwijk, de crimineel was via de achterkant naar buiten gegaan en het huis om achter hen te komen toen ze door de kapotte deuropening gingen, en ze schoten beide keren in de rug voordat ze renden. De politie was op dit moment op zoek naar hem, maar slechts twee getuigen, één die hem zag toen hij de deur opendeed, en een buurman die zag wat er gebeurde en de politie belde.

Toen de officier uitlegde wat er gebeurd was, werd haar geest leeg, het al vochtige geluid van het bos verdween volledig en die ongemakkelijke hitte verdween plotseling, waardoor haar lichaam zich leeg voelde. Ze werd al snel gedwongen terug te keren naar de realiteit toen de agent haar schouder aanraakte, het was niet onbeleefd of onwelkom, omdat deze Agent heel goed bevriend was met zichzelf en Ryker, maar het plotselinge en onverwachte contact schokte haar genoeg om haar schouder weg te trekken en een stap terug te doen. Hij trok onmiddellijk zijn arm terug, zijn blik naar de grond geworpen, terwijl zij een treurige blik begaf toen zij zich realiseerde wat zij deed.

Ze zei uiteindelijk, " het spijt me Carter, Ik voel me gewoon een beetje overweldigd op dit moment."Haar stem stil, een beetje stotteren terwijl ze probeert alle emoties te begrijpen en te beheersen die plotseling door haar heen lopen. Een blik van begrip wast over zijn gezicht voordat hij plechtig zijn hoofd knikt en terugkeert naar zijn auto, "Goodbye Saden."Carter sprak, gaf een korte, droevige glimlach voor hij in zijn auto stapte en wegreed.

Er renden veel gedachten door Saden ' s hoofd, al het nieuws raakte haar nog niet volledig. Met haar verstand snelde ze langzaam haar huis binnen, sloot de deur voor ze haar voorhoofd hard tegen het gebrandschilderde hout liet rusten, gaf zichzelf een moment rust voordat ze wegduwde en naar de telefoon ging om een paar telefoontjes te plegen.

-------

Het huis is donker, geeft een verontrustend en ongemakkelijk aura af; de zon is nog niet opgestaan en er is geen licht in de buurt, maar hier is een jongen met zijn schooluniform en rugzak om stilletjes de voordeur te sluiten. Hij begint snel van zijn huis weg te lopen, de angstige sfeer die hem omringt, verdwijnt langzaam naarmate hij verder kwam, zijn gespannen schouders en on-edge lijken te verminderen tot lichte paranoia.

Hij heeft een litteken boven zijn oog, de enigszins rode kleur maakt het duidelijk tegen zijn bleke huid. Hij kreeg dit litteken op hetzelfde moment dat hij zijn moeder en halfzus verloor, het auto-ongeluk was wreed, alleen hij en een van de andere auto ' s passagiers hebben overleefd.

Hij verblindt zijn ogen van de verblindende koplampen die af en toe voorbij gaan als hij over de stoep loopt, zijn paranoia verdwijnt hoe dichter hij Bingham ' s vijver nadert. Hij vindt een plek weg van de weg, zet zijn tas neer als hij de sluimerende zwanen en eenden observeert. Een kleine glimlach siert zijn gelaat als hij zich herinnert wanneer hij en zijn moeder, Liz, hier vroeg in de ochtend zouden komen om te praten en de zonsopgang voor school te zien; zijn glimlach verdween zo snel als het was aangekomen als hij zich realiseert dat hij hier alleen nu kan komen. Hij kon altijd zijn stiefvader Alec vragen om met hem mee te gaan, maar hij vreesde elke reactie die Alec gaf, vooral nu hij de enige was die het auto-ongeluk overleefde.

In een poging om zijn gedachten van het verleden af te schudden kijkt hij terug naar de zwanen, hun schoonheid bewonderen tegen het donkere water. De eerste paar zonnestralen beginnen te gloeien tegen de dim sky, een lichte bries waardoor hij rilt omdat hij geen uniform jasje heeft omdat dat extra geld kost. Terwijl hij gaat zitten en leunt tegen een boom windt hij op de pijn die zich in zijn rug opsteekt voordat hij het eraf schudt en zijn tas naar hem toe trekt, het bevroren metaal losmaakt en naar binnen reikt, een map met onvoltooid huiswerk tevoorschijn haalt; veel van hen hadden kreukels en tranen, ook al hield hij ze netjes in een map. Het loslaten van een vermoeide en opgefokte zucht begon hij te werken, te beginnen met zijn naam,'Archer Carlisle', zijn koude handen die het moeilijker maken om te schrijven en een blik van ergernis flitst door zijn ogen als hij weet dat hij niet al dit huiswerk gedaan zal krijgen voor school; bang om hem te vullen bij de gedachte om Alec te moeten vertellen over de slechte kwaliteit, ook al was zijn onvoltooide en verscheurde huiswerk Alec ' s schuld. Met een andere zucht ging hij weer aan het werk en probeerde er zo snel en nauwkeurig mogelijk een einde aan te maken.

-------

Het is een week geleden dat mij over zijn dood werd verteld, Ik wist al dat ik niet in ons comfortabele huis in Ohio kon blijven, vooral omdat Ryker het bouwde; gewoon door de deur lopen veroorzaakte een misselijk gevoel om over me heen te spoelen wetende dat ik hem nooit meer zal zien.

De begrafenis was gistermiddag... De zwarte jurk die ik droeg is nu een stapel grijze as in het vuur. Mijn dochter Lisette ging met me mee, het was een winderige dag met een sprenkel van regen die de grond buiten afspoelde; het lijkt erop dat de wereld zelfs rouwde om het verlies, maar dat is waarschijnlijk gewoon ik die betekenis in eenvoudige dingen. Mijn zoon Alonso nam de dood van zijn vader erg hard op, Ik weet hoe dichtbij ze waren, en toen ik mijn zoon zag huilen brak een scheur door mijn façade van kracht, maar ik moest het snel wegvegen toen ik mijn huilende zoon omarmde. Zijn kreten duurden een uur, Lisette begon ook te huilen toen ze zag dat Al ' s trillende vorm werd getroost door de mijne. Die nacht verbleef ik bij hen in hun kamer, zittend op de vloerbedekking tussen hun twee bedden, een hand vastgepakt in elk van mij zoals ik hen verhalen vertelde om hen in slaap te sussen. Toen ik wist dat ze sliepen, hield ik hun handen vast, leunde mijn hoofd tegen de houten muur terwijl ik naar het plafond staarde, het licht van de maan die schaduwen van boomtakken tegen de andere muur creëerde. Ik zat daar gewoon te denken aan de telefoontjes die ik maakte op de dag dat ik het nieuws ontving.; volgende week ligt wat er over is van mijn familie in ons Schotse huisje, weg van hier, weg van hem.

Ik moet de kinderen nog vertellen dat ik niet weet hoe ik ze moet vertellen dat we weggaan, weg van alles wat ons aan hun vader doet denken. Ik kan alleen maar hopen dat ze me niet zullen verachten voor deze beslissing, maar door in dit huis te blijven, laat mijn geest dwalen in een richting die ik mezelf niet zal toestaan om in te gaan.

------

De bel gaat luid als ik de sluitingsdeur van mijn klaslokaal binnenloop, terwijl ik rond de kamer kijk zie ik iedereen al zitten en de leraar mij scherp in de gaten houdt. Ik laat mijn blik zakken, Ik zet mijn huiswerk recht en draai-in de ellendige afgewerkte pagina ' s naar de basket voordat ik langs het Bureau van mijn leraar om mijn stoel te bereiken, het vermijden van zijn en iedereen de blik te allen tijde.

Ik weet dat ik niet bang zou moeten zijn voor mijn leraren, maar meneer Curraigh heeft dezelfde strenge stem als Alec, en ik kan het niet helpen dat ik bezorgd ben wanneer ik een voet in zijn klas zet; zijn strikte regels en intimiderende status helpen me niet echt bij het proberen om de twee te onderscheiden.

Meneer Curraig kijkt van zijn computer naar mij, ik slik nerveus en schuifel een beetje in mijn stoel als ik kijk naar het papier dat ik voorzichtig op mijn bureau heb gelegd. Het stille geklets van de klas was een paar minuten geleden weer hervat, maar werd snel weer stilgelegd toen Mr Curraigh zijn leunende figuur van zijn bureau duwde en ontspannen naar de voorkant van de klas liep.

Mr Carlisle, wilt u uitleggen waarom u te laat was? Nogmaals."Zijn nonchalante eerste zin contrasteerde sterk zijn harde uitspraak van 'opnieuw'. Onbewust verlaag ik mijn hoofd omdat de klas stil is, andere lessen kunnen giechelen, maar ze weten dat ze niet moeten rotzooien in deze klas.

Ik schud mijn hoofd 'nee' niet vol vertrouwen op mijn stem om te antwoorden zonder te stotteren.

"Ik kan je niet horen, Archer. Wil je de klas uitleggen waarom je te laat was?"Zijn scherpzinnige stem tikte tegen de stilte en liet geen ruimte om zijn vraag te ontwijken. Ik weet dat hij naar me kijkt terwijl hij op zijn antwoord wacht. Ik kijk eindelijk naar hem, terwijl mijn blik constant tussen hem en het plafond flikkert.

"Ik heb me verslapen, mijnheer, Ik zal het niet meer laten gebeuren."Ik probeerde een kalm gezicht te geven om hem hopelijk tegen te houden om mij weer uit te roepen, mijn geest van Binnen straalt van gedachten over de vraag of hij het excuus zal accepteren of niet. Een seconde gaat voorbij voordat hij terug loopt naar het whiteboard en begint te schrijven, iedereen kopieert het snel in hun notitieboekjes, het gesprek schijnbaar vergeten. Een vleugje van zorgen bleef in mijn achterhoofd zeuren dat hij wist dat mijn excuus nep was, maar ik had geen tijd om het enige bezinning te geven omdat ik al achter op de notities zat, en mijn recente polsletsel zal mij ook niet echt ten goede komen.

De klas is eindelijk afgelopen, de meeste mensen waren ingepakt en wachtend bij de deur voor de bel, slechts een paar mensen zaten aan hun bureau. Ik stop het toegewezen huiswerk in hun map, en stop mijn notitieboek ook in mijn tas. Ik reik naar de map als een andere hand het eerst grijpt, een hand die behoort aan geen student. Ik hield mijn ogen omhoog voordat ik snel naar beneden keek naar het Bureau, Het was Mr Curraigh die mijn huiswerk map vasthield, hij leunde tegen het bureau terwijl hij door de nu open map ging.

"Weet je, je organisatie en zorg klopt niet als je verscheurde papieren inlevert."Hij zegt terwijl hij langzaam de map sluit, terwijl hij het voor mij uithoudt om te nemen, wat ik snel doorzet met het in stilte in mijn tas te plaatsen.

"Wil je me vertellen waarom je altijd te laat komt?"Meneer Curraigh stelt vragen, zijn gewoonlijk luid en streng stem nu stiller en bevat een vleugje van bezorgdheid. Het is even geleden en ik moet nog reageren als hij praat.,

"Archer, als je een echte reden hebt waarom je te laat bent, begrijp ik dat, maar ik kan deze nep excuses niet meer accepteren. Dit is de tiende keer dat je te laat bent. Als je me geen echte reden kunt geven, moet je nablijven."Zijn stem was nooit erg streng of hard gedurende de hele zin, met een meer waarschuwende toon, maar alles wat ik als antwoord kan verzamelen is om mijn hoofd 'nee' te schudden terwijl ik opkijk om zijn blik te ontmoeten. Mr Curraigh kijkt gewoon even uit voor hij een zucht loslaat en van het bureau duwt.

Kom niet te laat voor detentie Mr Carlisle."Is alles wat hij zegt voordat hij terug naar zijn bureau loopt, de bel rinkelt en de studenten die de deur uit rennen, Ik volg onmiddellijk om niet te laat te zijn voor mijn volgende les. Mijn gedachten voor de rest van de dag zijn vertroebeld door hoe Alec zal reageren als Ik laat thuis kom, hoe hij zal reageren als ik hem vertel dat ik weer moet nablijven. De dread poelt in mijn borst, waardoor het strak voelt en de lucht verstikt terwijl ik door de dag zwever.

------

De eerste dag in ons nieuwe huis, was het een huisje dat mijn ouders hadden en ik erfde. Ver weg van Ohio, ver weg van Ryker, helemaal in Glasgow, Schotland, gelegen in een mooi gebied met lolling groene velden en een stenen muur netjes eromheen.

Lisette en Alonso hadden de stap beter genomen dan ik had verwacht, het lijkt erop dat ze net zo graag weg wilden als ik. Ik had vooraf gebeld om er zeker van te zijn dat het huisje klaar was voor wanneer we aankwamen, en een vriend van mijn ouders komt langs om op mijn kinderen te passen omdat ik zo snel mogelijk naar mijn werk moet. Snel het huis uit rennen, geef ik de vriend een knuffel, snel met vermelding van de tijd dat ik thuis ben voordat ik naar mijn gehuurde Volkswagen auto ren. Mijn zaksriem draaiend als ik probeer om alles in de auto te plaatsen, Ik duw het snel in de passagiersstoel voordat het aanpassen van de spiegels en op weg naar mijn nieuwe baan.

De grijze wolken die de lucht vervuilen doen me veel aan thuis denken, maar deze drukke stad is precies wat ik nodig heb om weg te komen van mijn kleine stadsleven. Aan de linkerkant rijden is wel vreemd, iets waar je aan moet wennen.

Als ik de parkeerplaats oprij, zie ik dat de school aan het eind van de dag nadert, ik hoop dat ik niet ontslagen word voordat ik begin. Snel strompelend door de deur van het kantoor, strek ik mijn houding en shirt voor ik naar de receptie liep en zei dat ik de nieuwe wetenschapsleraar ben. De vrouw glimlacht voordat ze iemand belt, neem ik aan de directeur of misschien een andere leraar.

Na ongeveer 2 minuten te hebben gewacht, klautert de deur van het kantoor luid open, een lange man met dik licht bruin haar en een intimiderende gestalte komt binnen, geeft een kleine knik aan de vrouw voordat hij mij benadert. Ik sta op en schud zijn aangeboden hand.

"Hallo daar, Ik ben Meneer Curriagh of Aric, ik ben hier om u naar uw klas te begeleiden."Zijn stem heeft een dik accent, iets dat ik nu ook zal moeten wennen, omdat ik in Schotland woon. Zijn intimiderende houding lijkt te contrasteren met de vriendelijke glimlach die hij biedt.

"Aangenaam, Aric, Ik ben Saden."Ik reageer beleefd voordat ik hem toesta om me uit het kantoor en de gang te leiden.

Dus jij bent de nieuwe wetenschapsleraar?"Hij spreekt in een kleine nieuwsgierigheid, en blijft door de lege gangen navigeren.

"Ja, wat geef je les?"Ik vraag me af, sneller lopen om zijn snelle tempo bij te houden.

"Oh mij? Ik ben altijd een literair persoon geweest."Zijn reactie zorgt voor een kleine glimlach te verschijnen, het feit dat de mensen hier zijn zo aardig en gastvrij is iets dat ik aanbid. We komen tot stilstand na een ander moment van wandelen.

"Nou, dit is jouw klas, hoewel je een beetje laat kwam."Hij legt uit hoe de leerlingen hun koffers pakken. Ik laat een stille zucht los, natuurlijk zou ik de hele eerste dag van mijn werk missen.

"Maak je geen zorgen over het missen van je klas, je kunt langskomen om te helpen met nablijven of het terrein te verkennen."Aric zegt dat als hij met zijn ogen van het raam naar me flikkert, ik op het punt sta te reageren als de bel luid gaat, echoën door de lege gangen voordat de Klaslokaal deuren opengaan en studenten naar buiten gaan. We staan allebei bij het raam van mijn klas tot de gangen weer rustig zijn, er staan maar een paar studenten in de buurt, terwijl sommige net klaar zijn met inpakken.

Aric keert zich om weer tegen me te praten als zijn blik zich omdraait naar iets achter me, zijn plotselinge schreeuw verrast me, en ik draai me snel om om om de boosdoener te zien.

Een jonge jongen met donkerbruin haar stopt onmiddellijk, zijn ogen gaan wijd open bij het schreeuwen naar hem, zijn arm strakker zijn greep rond zijn boek vastgepakt tegen zijn borst.

"Archer. Detentie is in de andere richting. Aric zegt dat hij naar de student loopt. Ik zou verwachten dat elke student nerveus zou zijn om opgeroepen te worden door een leraar, maar deze student, Archer, leek ronduit doodsbang.

Voordat Archer kan reageren, begint Aric weer te spreken. "Dit is de tweede keer dat je probeert nablijven over te slaan, Archer."Een kleine pauze geven terwijl hij wacht op een antwoord, na er geen te hebben ontvangen gaf hij een zucht van irritatie voordat hij zei, "Kom met mij Archer."Begon terug te lopen naar mij, Boogschutter liep een paar stappen achter met zijn ogen getraind op de vloer.

"Het spijt me dat ik uw rondleiding onderbreek, maar ik moet deze student begeleiden naar het nablijven. Aric zegt dat hij terug kijkt naar Archer.

"Heel goed Aric, vind je het erg als ik meega? Ik heb mijn eerste dag toch gemist."Ik vraag me af, kijkend naar Archer, dat zijn ogen niet de hele tijd van de vloer bewogen hebben. Aric knikt even zijn hoofd voordat hij de weg naar detentie leidt. Ik volg snel, probeer bij te blijven, luisterend naar Aric beschrijft de delen van de school die we passeren.

------

Wie is die persoon? Is zij de nieuwe lerares? Ze zei dat ze haar eerste dag hier miste, en onze nieuwe leraar voor wetenschap was niet in staat om op te dagen.

Ik til mijn hoofd op, mijn ogen kijken naar haar voor een moment terwijl ik overweeg of ik mijn vraag moet stellen of niet. Eindelijk toegeven aan nieuwsgierigheid, vraag ik, "Bent u de nieuwe wetenschapsleraar?"Mijn vraag lijkt hen beiden te doen schrikken van hun geklets, Mr. Curraigh nu stil terwijl ik wacht op haar antwoord. Ze draait zich naar mij en biedt een vriendelijke glimlach voor ze antwoordt: "Ja, dat ben ik, je mag me Mrs Monroe noemen."Haar antwoord is aardig, maar kort, en haar stem scheen lichtjes te wankelen toen ze haar achternaam zei, waardoor mijn hoofd een beetje schuin schuin stond vanwege haar onwil om haar achternaam te spreken.

Aangenaam, Mrs Monroe. ik heet Archer."Ik reageer, mijn stem lijkt meer zelfverzekerd en luider dan mijn normale toon, hoewel ik er nauwelijks over nadenk. Voor hoe lang er nog over was van de wandeling naar het nablijven, bracht ik het door met Mrs Monroe te praten, Ik weet niet waarom, maar ze leek makkelijker om mee te praten, het kan zijn van haar niet-intimiderende houding en lengte, of misschien dat ze me deed denken aan mijn moeder, die beide aannemelijk zijn.

We hadden het over het boek dat ik vasthield toen Mr Curraigh tot stilstand kwam, de kamer die wordt vastgehouden in het recht voor ons. Ik reik uit om het handvat vast te grijpen, even mijn polsletsel te vergeten totdat ik een grom van pijn loslaat, onmiddellijk mijn pols terug trek en het tegen mijn borst houd als de harde grimmige pijn die mijn systeem overspoelt, herinnert me aan gisteren.

Zowel Mr. Curraigh als Mrs. Monroe lijken geschokt door mijn plotselinge uitbarsting van pijn, Mrs.Monroe staat op het punt om iets te zeggen, maar Ik heb geen tijd om na te denken, struikelend achteruit ik draai lichtjes en ren weg. Ik ga naar de enige plek waar ik me veilig voel, Bingham ' s vijver, of Zwanenvijver, zoals mijn moeder altijd zei; alleen maar herinneren dat dat een golf van angst veroorzaakt om door mijn lichaam te vegen, al deze dingen die blijven gebeuren zijn te overweldigend. Eerst verlies ik mijn moeder en zus in een auto-ongeluk, dan geeft mijn stiefvader(die me al niet mocht) mij de schuld, en nu heb ik een leraar die me precies aan mijn moeder herinnert, ik weet gewoon niet meer hoe ik me moet voelen of reageren op deze situaties. Ik ben zo verstrikt in deze productieve gedachten en pijn dat ik de voetstappen niet hoor die mij naderen. Het was de plotse hand op mijn schouder die me deed verbaasden over de aanwezigheid van een ander persoon. Ik verwacht snel een boze Mr Curraigh of misschien Alec te zien, maar in plaats daarvan ontmoet ik Mrs Monroe ' s treurige glimlach terwijl ze naast me kruipt. Ik stak haar hand uit voor mijn pols, maar na een tweede seconde liet ik haar mijn pols zien, waarbij ik het mogelijke gevolg negeerde dat ze zich zou kunnen afvragen hoe ik deze verwonding heb opgelopen.

Het was de lichte verbreding van haar ogen die ervoor zorgde dat ik haar blik volgde, ik koos ervoor om nooit naar mijn verwondingen te kijken, dus het zien van mijn pols gezwollen en gekneusd zorgt ervoor dat mijn ogen ook verbreden. Ze raakt mijn pols lichtjes aan en ik trek onmiddellijk weg, de pijn verschroeit door mijn arm. Ze lijkt daar te zitten in een moment van denken, alsof ze overweegt wat ze moet zeggen.

"Archer. Hoe is dit gebeurd?"Daar was het, het enige wat ik niet wilde horen. Ik schudde mijn hoofd en keek weg, maar nu realiseerde ik me dat er een paar tranen over mijn gezicht waren gestroomd, en snel veegde ik ze af met mijn vrije hand. Ik hoor geen antwoord op mijn weigering dus ik kijk terug, en zie Mrs Monroe ook tranen inhouden, hoewel ik het niet weet. Ze schudt haar hoofd, ze duwt zichzelf van de vloer, en steekt een hand uit voor mij, die ik langzaam neem. Nu sta ik mezelf af te stoften met mijn goede hand, losjes met mijn rugzak terwijl ik op haar vragen wacht.

Het enige wat ze doet is, ogenschijnlijk haar hoofd in zichzelf schudden, voordat ze vroeg of ik haar wilde volgen. Ze leidt me terug naar school, praat nooit tegen me of kijkt naar me, gewoon naar voren staren, bijna Empire. Ze neemt me mee naar de medische kamer en zegt dat ik bij de deur moet wachten als ze wegloopt om met een verpleegster te praten. Ik vraag me af wat ze zegt, vermoedt ze dat mijn stiefvader deze verwondingen heeft veroorzaakt? Of denkt ze dat een andere student mij dit heeft aangedaan? Moet ik rennen nu ik nog de kans heb? Mijn gedachten zijn abrupt gestopt terwijl zowel mevrouw Monroe als de verpleegster naar me toe lopen, mijn nervositeit die op een andere persoon begint te botsen die nu aanwezig is.

Ik trachtte geen aandacht te schenken aan de opflakkeringen van pijn toen de verpleegster mijn pols in een ijszak wikkelde, de ijskoude kou die me deed huiveren als het weer buiten al koud was. Na een paar minuten ijs op mijn pols brengt ze een compressie verband naar boven, Knus mijn pols en hand omwikkend, de pijn is afgenomen, maar houdt een constante pijn die mijn hele arm omringt. Als ze klaar is geeft ze me instructies om dagelijks te doen, en een briefje voor de klas aangezien dat mijn schrijfhand was.

Toen ik naar de deur liep, zag ik Mrs Monroe daar wachten, haar vriendelijke glimlach vervangen door een serieuze en Strenge blik, een die mijn stappen wat aarzelender maakt. We verlaten de medische kamer en lopen de Stille, verlaten gang in, haar gezicht is nog steeds ernstig als we beiden stoppen.

Hoe kom je aan die blessure Archer?"Het was geen vraag, maar iets dat een antwoord eiste, een die ik uiterst terughoudend was te geven. Ik schudde mijn gezicht van haar af ik schudde mijn hoofd 'nee' weer, niet wilde haar de waarheid te vertellen, mijn geest wachtend dat het meer pijn dan goed zou veroorzaken, dat zelfs als ze me geloofde niemand anders dat zou doen.

"Archer, als je het me niet vertelt, dan moet ik het kantoor vertellen om je vader te bellen."Ze zegt, haar stem verliest een deel van de strengheid als ze probeert om me te laten antwoorden.

Als ik haar Alec hoor roepen, explodeert m 'n vader. m' n woede stroomt vrij en ik reageer chaotisch: 'hij is M' n vader niet."Mijn schreeuw echos door de gang, de stilte in zijn kielzog is oncomfortabel, al dat woede-gedreven vertrouwen verlaat snel mijn lichaam als ik uitblaas. Ze is niet dom, ze gaat uitzoeken wat er aan de hand is, Ik zal worden meegenomen van mijn huis, de laatste plek die me doet denken aan mam en mijn zus.

Haar houding lijkt te verstijven na het horen van mijn antwoord, Ik kan alleen maar hopen dat ze niet boos zal zijn op mijn uitbarsting.

Ik vraag het je nog één keer. Wie dit gedaan heeft."Haar stem was doodstil, de tweede zin werd hard uitgesproken en liet geen ruimte voor excuses. Ik zie haar eindelijk, hoewel mijn hoofd nog steeds naar beneden is, mijn ogen flikkeren naar haar zo vaak als ik denk aan wat ik ga zeggen.

"....Alec."Mijn stem fluisterde bijna, hoewel ik weet dat ze het hoorde, en wetende dat iemand anders zich bewust is van dit geheim, zorgt ervoor dat ik het voel... kwetsbaar.

Balto's Sister Ch.1: The Big Race

Ch.2

"3 mile marker!" Balto exclaims in excitement as he pulls Boris up onto the railing of the balcony we've climbed onto.

_______

Allow me to introduce myself, I'm Luko, I'm a wolf/ husky mix like my brother Balto. I have black fur, and two white patches on my face, one above each eye.

I live in Nome, Alaska with Balto, the whole town seems to hate him because he's part wolf. I don't live with my brother though, he lives too far away, so I live in the town, usually with my friend Jenna, or under a building; no one knows that Balto and I are siblings though, probably because of how different we look.

_______

"Come on Boris, we can cut around the back and watch the end of the race!" I hear Balto voice in excitement as he ignores Boris' complaining.

We both proceed to jump from balcony to balcony until we reach a clothes line, to which I choose to travel by ground whilst Balto continues via buildings. I've never really liked traveling on the ground, but it's safer than whatever the heck Balto does.

Anyways, I jump off the balcony into the fresh, powdery snow, and take off down the alley, dodging the trash on both sides until I see the crowds of people who have gathered around to watch the end of the race. I can hear the sound of a sled team's paw steps eating up the ground as they sprint at full speed to the finish line; I see a flare going off, and someone shouting it's the two mile mark.

Now I'm really excited, I weave through the crowd quickly as I want to see if a different team will win this time; all the other races, Steele always wins, and I'd like to see some change. Of course this is mainly because Steele and his group are always mean to Balto, and that really gets to me most of the time while Balto on the other hand manages to keep his anger in check.

I continue through the crowds and soon spot my favorite human, Rosie, and she's with Jenna. I jump in happiness as I practically bound over to them in joy; they're the only two that don't hold it against me that I'm a wolf, and for that I will always be grateful.

However as I get closer I see two other dogs that both hate me, and they made it clear that they didn't like me when I first met them; so as I try to slowly sink away back into the shadows, Jenna spots me, and barks out,

"Hey Luko! Want to join me, Rosie just got a new sled!" I look over, swallowing my irritation towards the other two dogs, striding over to Jenna with confidence. As soon as I reach them the other two look at me in slight disgust and quickly say a goodbye to Jenna before walking off. I shake my head in annoyance, but I quickly calm down since we're in public.

"Thank God you came to see the race, If you hadn't, I might've been stuck with those two for the rest of the day!" Jenna states in relief as she looks over to me.

"Yah, I'm just glad I spotted you, you looked like you were about to die of annoyance when you were with them." I bark back as I let out a little laugh at the end of my sentence.

"Hey, where's Balto, usually you two always watch the race together?" Jenna voices her confusion as she looks around to see if she missed him.

"Oh, I don't like Balto's method of traveling, so I split off and went my own way." I explain as we sit in an open area near the fence blocking off the street for the racers.

Just as we sit down, we hear the racers make the last turn, I hear Rosie tell us to stay, and as I look down I see Steele once again leading the race. I sigh in annoyance, until I see my brother down the line of the crowd, it seems like he's got a crush on Jenna.

I simply smirked at the thought of seeing him even try to talk to Jenna, it almost made me laugh out loud, he'd try and act tough, but I know he's so shy and sensitive sometimes.

Rosie hurries back, breaking my line of thoughts as she hugs Jenna, she notices I'm here and gives me a hug as well as she says that she's happy I'm here, and that maybe she can get her dad to allow me to join her sled team with Jenna.

As soon as she's done, she immediately turns her attention back to the race and waves her hat in the air as she cheers in Steele, but as she does this her hat gets picked up by a strong gust of wind, and blows straight into the middle of the race track.

I'm looking over as Rosie tries to get her hat, but she is quickly held back by Jenna. I'm about to make a leap for the hat, but I already see Balto in action.

Balto is sprinting after the team, and he catches up pretty quickly seeing as he is already beside Steele; I'm hoping Steele doesn't hurt Balto, but I also can't wait to see if Balto manages to get the hat. I'm soon set at ease as I see Balto have a burst of speed, grab the hat, and slide off to the other side safely.

I visibly relax my tensed muscles as Balto makes his way to us sheepishly with the hat in his jaws. I shake my head and smirk as he drops the hat down and gets bombarded by a hug from Rosie. I hear everybody cheering for Steele, but I ignore it, well, I ignore it till I look over and hear Steele's owner say,

"I don't know, do you think maybe Steele's losing his edge?" I practically almost burst out laughing as I saw how angry that made Steel. He looks like he's about to tear his owner apart; that is until he hears Rosie congratulating Balto on getting her hat.

I see Rosie beginning to put the sled gear on Balto until her father swoops over and grabs her away from him, as well as kicking some snow at Balto as he says for her to stay away from him, and that he's part wolf and might bite her. I can visibly see that he's hurt from the fathers actions, and I would be too. I glare at her father and have to hold back a growl at him. Rosie looks over to me and then back at her father saying,

"See, now you've hurt both of their feelings!" Her father looks at me, and then back at Rosie,

"Listen sweetie, I don't fully trust Luko either, and that's why I always want Jenna with you when she's around. Not to mention Balto is part wolf, he might bite you honey." He picks up the sled and starts walking away as Rosie follows. I begin to follow them, or at least until Steele blocks my path.

"So, you girls enjoy the race." He questions as his tongue glides obnoxiously across his large teeth after finishing his sentence. I walk next to Jenna as she replies. I don't hear her though since I was looking back to see Balto looking even more hurt.

"Hey Jenna, I'm going to go catch up with Balto." I state as I turn around, only to be blocked by Steele.

"You didn't answer my question." He states as he continues to block me. I'm getting annoyed now, so I jump over him with ease, and then start to speedily stride over to Balto.

"So, how're you doing?" I know it's a stupid question, but I had to see if he was alright.

"Oh, I'm doing fine, I got yelled at because I'm part wolf, and then Steele swoops back in and steals Jenna away from me, again!" He explains sarcastically as we continue down an alley-way where Boris then joins us. Boris looks as though he is about to say something, but seems at a loss for words, as am I.

We hear Rosie though, and that quickly perks Balto up as he races through the alley, only to slide right up against Jenna, their noses practically touching. Rosie calls her, and as she looks to them I watch Balto speedily sprint back through the fence and hide. I shake my head as I see him walk out in disappointment after Jenna runs to her people.

"Balto, there's somethings I can't teach you, I'm goose not Cupid." Boris states in exasperation as we walk back through the alley.

Ch.2