Well-dressed For The Occasion

Well-dressed for the occasion

pairing/s: undecided (definitely putting hoshina in here), maybe various platonic and/or romance

wc: 2.7k

warning/s : violence, injuries, weapons and explosives, blood, gore, swearing, this chapter has been completed since August 12 and been marinating for awhile oop-

note/s: just had this idea literally 5 hours before I had to go to class— I definitely had enough sleep and sanity on my first day back. expect pov changes. I also don't know about locations in Japan so mb if they're inaccurate. this is only the first chapter to many I have planned

thanks to @ryescapades, this work has come to meet daylight finally

⁠༚˳•⁠⁠°. ☆ﾟ⁠˖⁠*⁠･⁠｡⁠ᴥ⁠༚˳•⁠⁠°. ☆ﾟ⁠˖⁠*⁠･⁠｡⁠ᴥ⁠༚˳•⁠⁠°. ☆ﾟ⁠˖⁠*⁠･⁠｡⁠ᴥ⁠༚˳•⁠⁠°. ☆ﾟ⁠˖⁠*

It was a pretty nice day. Pleasant weather, peaceful surroundings, lessened traffic. The perfect day to have a date on.

The bell hanging at the door of the quaint cafe chimes, signaling the arrival of new customers. My eyes flitted over, only to be disappointed when I did not recognize the face that passed through.

I sigh, taking a look at my reflection on my phone— feeling proud of the hair and makeup I did on myself. I double tapped the screen as it lit up and showcased the current time.

‘I better not have been stood up again-’

I paused as my eyes caught a couple strolling past the glass window pane overseeing the sidewalk. I blinked in disbelief at my supposed date that had his arm slung on another girl's shoulders.

‘I’m never trusting online dating apps ever now’

I massaged my temples to keep the incoming headache from forming. Someone walks up to me and I see that it was the waitress who's been waiting for me to order the whole time I was here.

I smiled at her.

“Can I have one of your specialty lattes and a slice of your artisan cake?”

She scribbled down my order on her notepad before dropping it due to an unexpected and violent ground tremor. I pulled her under the table with me in case the debris from the ceiling came crashing down.

As the tremors stopped, she brought her head up to look at me before pausing, having her eyes locked into the glass pane behind me. I followed her gaze and paused as well when I made direct eye contact with a grotesque kaiju that was looking into the cafe.

The sound notification of the emergency ping on our phones echoed throughout the cafe at the same time as the loud blaring of the kaiju alarm resonated across the whole district.

The waitress let out a shriek as I immediately had to pull her abruptly from our spot. Glass shattered as the monster tried to force its way into the establishment— the whole place filling with panicked and horrified screams. I quickly snagged my bag with all my things inside.

The other customers quickly exited the cafe, some unable to due to the kaiju blocking the way. The monster was preoccupied with the people fleeing through the front door. I turned to the waitress.

“The back door, where is it?”

She gulped down nervously before pointing at the door beyond the counter. I stood up a bit more properly.

“Everyone go to the back door now!” I directed to the remaining customers as I pointed where to go. The people quickly followed, not wanting to be killed by the kaiju while I went last since I was observing the monster’s movements. My shout and the remaining evacuating customers seemed to have alerted it.

I ran behind the crowd as a tentacle darted to where I last stood.

Everyone was able to successfully exit the building as we went back to the main street where we'd have to book it to the nearest shelter. So we ran, my heels— although they were only around an inch or two and block type— were utterly killing me. My eyes scanned the surroundings.

That seemed to be the only kaiju— but the wreck it left behind was pretty bad.

I can only deduce that the monster came from the huge hole on the ground of the road. That must've also been the cause of the tremors earlier.

More people emerged from the area, shouting. The kaiju managed to wiggle itself out of the cafe we successfully evacuated from. It stood at its full height.

“You've gotta be kidding me.” I muttered.

The monster turned out to be bigger than it seemed from the cafe.

Then a small unit of anti-kaiju officers rounded the corner, immediately shooting at the viney and octopus looking kaiju but even their bullets didn't seem to do significant damage to it. A few officers then came up to our crowd, leading the way.

Everyone else seemed more relaxed now that the anti-kaiju force arrived. However, that small moment of peace with the evacuating citizens was quickly thwarted as the body of an officer landed on a nearby car. The said officer coughed out for everyone to leave before he unceremoniously fell off the vehicle onto the floor, unconscious.

The officers who were with us immediately pointed their guns at the kaiju that was approaching quickly. They commanded us to run— and so we did.

The officers also accompanied us while trying to hold back the medium sized kaiju (according to their words as they complained how their bullets weren't able to pierce its body). I look behind and see a child left behind on the cracked road, nobody else having noticed.

I glanced at the evacuating group, noticing a woman calling out a name but unsuccessful in pushing through the panicking horde of people— only being whisked back. Not even the officers saw the kid.

I took a quick breath before sprinting to the fallen kid, knowing very well that it put me into the kaiju’s attack range. I scooped the little boy up before immediately darting to the car where the unconscious officer landed earlier. A bunch of debris went up into the air as the octopus attacked the spot where the kid last was.

The kid was still crying.

“Hey, buddy… You good? Listen to me okay? We have to be extra quiet or else the monster would notice us…” I tried to convince the kid, successful in doing so as he bit back a hiccup.

I patted the boy’s head, “What a brave kiddo.” I whispered to him.

Assessing the surroundings for anything that can help us, my eyes landed on the unconscious officer— more specifically the tactical pack attached to his suit. I rummaged through the small bag, acquiring one stun grenade and one explosive grenade.

We were out of sight from the monster but we would be crushed soon if we didn't do something and killed if we suddenly dashed away with a kid. I then checked the officer’s body, eyes lighting up at acquiring a special anti-kaiju pistol— it weighed more than the average handgun though. The man groaned, seeming to have woken up but in no condition to fight at all.

He noticed that I basically raided his supplies, about to tell me off before I interrupted him.

“We have no time, can you take this boy to safety the moment I throw this stun grenade?” The man in the specialized suit was confused as to why a civilian was ordering him, but when his suit seemed to be out of commission from an overheat— he only had to nod his head. I handed the boy over to him.

“Great. Now when I say go, immediately get away.” I instructed, tucking away the explosive grenade and pistol into my bag.

The pin of the stun grenade fell to the ground with a clink as its main body was thrown into the air.

“Go!”

A flash and ringing reverberated around the area.

‘I might've underestimated the JAKDF stun grenade… ‘ My ears slightly hurt, despite finding safety behind another car.

I took out the gun and inspected it, whistling.

“I didn't know they had the latest model in the force, maybe I should join…”

Well, no time to waste. I stood up and aimed the pistol at the octopus— its lone eye specifically since the officers were unable to pierce its body with their rifles— before shooting a few consecutive shots. The shots pierced through, as the kaiju shrieked.

‘Bingo!’

Another pin clinked to the ground, this time an explosive grenade being thrown into its open mouth. A few seconds ticked by before the octopus imploded on itself.

Thankfully, I was behind the car— untouched by the splatters of guts and blood. Peeking out from my spot, I noticed the monster wasn't quite dead yet. However, its core was exposed and slightly damaged.

Yet again, I aimed the gun and shot at the core continuously. I had to make sure it was dead for good after all. The gun clicked as I pulled the trigger again, having run out of rounds already.

I walked out from my spot still holding the gun before approaching the corpse. I stared at it while reflecting on today's events.

‘First I got stood up, wasn't able to even eat due to waiting, and it just so happened a kaiju came in and ruined everything else. At the very least shooting it helped in cooling off my anger.’

I sighed.

‘What a pretty nice day it was indeed.’

⁠༚˳•⁠⁠°. ☆ﾟ⁠˖⁠*⁠･⁠｡⁠ᴥ

When the other units arrived at the scene of the kaiju attack, the place was unsurprisingly wrecked. They expected the said target as they turned the corner, and their eyes were greeted with the kaiju alright.

Except, it was a corpse of the medium sized monster that laid there on the main street of Yokohama. As the platoons approached with guns still at the ready, the figure in a dress standing by the corpse became more clear.

Platoon Leader Nakanoshima signaled everyone else to stop as she approached the unknown person. Getting closer, she recognized the woman.

“(Y/n)?” she questioned, tucking away her gun as she signaled her platoon to do the same.

You jumped a bit from being deep in thought, hearing a familiar voice calling you. You turned around as Nakanoshima removed her respirator.

“Tae!” Your eyes lit up in recognition of the pinkette.

The Platoon Leader was in disbelief at how her friend was just casually standing beside a big corpse in her dress and heels.

‘Is that makeup I see?’ she thought to herself.

The pink haired woman scanned you, immediately realizing you were holding the anti-kaiju pistol issued specifically to officers of the JAKDF.

Her eyes then drift off to the corpse, assessing that it exploded judging by the mess. Nakanoshima snapped her attention back to you.

“Was this your work, (Y/n)?” she pensively asked.

You only shrugged, turning your body around to face the platoon.

“I guess you can say that,” you held out the pistol for the other woman to get, “I did borrow some of the force’s stuff— “ you paused, noticing the look your friend was giving you.

“Did I do something illegal, Tae?” You blinked rapidly, a bit of panic seeping into your voice. Nakanoshima shook her head, taking the pistol back.

“About that… I think you need to come with us… back at base.” The Platoon Leader had to inform you.

⁠༚˳•⁠⁠°. ☆ﾟ⁠˖⁠*⁠･⁠｡⁠ᴥ

The ride back to the Tachikawa base was awkward. Imagine an armored car full of soldiers in battle suits and wielding heavy weapons… with a woman fully decked out in hair, makeup, attire, and accessories… for a date.

The walk to… wherever they were taking me was even more awkward— especially due to the stares from the people we passed by on the base. It was nerve-wracking.

They're definitely staring because of how disheveled I looked.

‘Today’s horoscope was total trash.’ I cursed to no one, internally crying at today's misfortunes.

They brought me to a normal looking office, which I'm thankful for. God knows how more nervous I'd be if I was put in an interrogation room. Nonetheless, the solemn and silent atmosphere was something I couldn't bring myself to break— only being able to nod in response to their instruction to wait as I sat on the cushioned chair in front of the large mahogany desk.

Thankfully, I didn't have to wait long as the door opened with a click. I turned my body towards it, quite surprised myself when I wasn't only greeted by the Vice Captain, but also the Captain of the Third Division herself.

⁠༚˳•⁠⁠°. ☆ﾟ⁠˖⁠*⁠･⁠｡⁠ᴥ

You sat there awestruck before pulling yourself together and standing up to pay your respects with a bow. You then stood up straight once more.

Captain Ashiro waved her hand for the other officers aside from Vice Captain Hoshina to leave the room. The two highest ranked in the Third Division situated themselves behind the desk.

“Take a seat.” The red eyed female spoke— you had to stop yourself from gaping at her. You obediently did so. The ravenette then pulled out a device that projected a staticky video of someone in a dress—you— using the Defence Force’s weapons.

You can only wince at how the kaiju imploded— it was quite different from seeing it all as a whole picture. After all, you were hiding behind a car. The video ended there.

It was silent.

“Uhm…” you broke it, “Am I in trouble for… that?” You pointed at the projection perfectly paused as you were standing close to the corpse.

“Ignoring evacuation protocols… Raiding a defense officer’s supplies and weapons… As well as using said supplies and weapons to dangerously engage with a medium sized kaiju…” The purple haired male spoke up in a serious tone as he held up a finger for each thing he listed off. You only got nervous the more the Vice Captain added.

“Hoshina, stop making the woman restless.” Captain Ashiro interrupted, you looked at her in confusion. Before you knew it, the male’s chuckling filled the silence.

You stared at him incredulously as he threw a fanged grin at you. Hoshina couldn't help teasing you a bit since you peaked his interest. Who wouldn't be interested?

A civilian casually neutralizes a medium sized kaiju only with a stun grenade, an explosive grenade, and a defense force handgun. You weren't even wearing the specialized combat suit— heck you did it in a dress with heels. And here you were, sitting in Captain Ashiro's office, admittedly still pretty despite the minimal amount of dust and dirt that got onto you.

‘Did they even allow her to freshen up a bit?’ He mused to himself.

“Apologies, “ Hoshina started, “to answer your question, no you're not in trouble.”

⁠༚˳•⁠⁠°. ☆ﾟ⁠˖⁠*⁠･⁠｡⁠ᴥ

A sigh of relief escaped my lips, thank the above that I didn't do anything illegal.

“Although your offenses were grave,” I froze up— okay maybe I did something illegal, “it's been pardoned since you've eliminated a threat all by yourself.”

Captain Ashiro stood up. “For that, I apologize for showcasing such an embarrassingly disorganized display by the officers under my command.”

I waved my hands around, not wanting to undermine the hard work of the defense officers.

“No need to apologize, Captain! The officers helped a lot of people in evacuating…” I justified.

She made eye contact with her vice captain before locking eyes with me.

“For that, we also thank you.” She bowed her head, I panicked even more. I stood up, not wanting for someone as cool and respected as the Captain to lower her head because of me.

The ravenette stood up again before she spoke, “Your actions greatly impressed us… the force needs more people like you.”

“I'd like to recruit you to join us.”

Captain Ashiro looked directly into my eyes, her own lit up by a fire— a fire that compelled me to agree. She offered out her hand.

I thought about it since my life was basically just on a standstill— heck it was slightly miserable because of multiple failed romantic ventures.

‘Maybe I should step away from the dating scene for a while. Oh my, I guess my so-called uncharacteristic hobby can come in handy!'

A smile broke out into my face as I felt my fingertips tingle— I was looking forward to it. My own dominant hand lifted itself to grab into the Captain’s awaiting one. She reciprocated my smile with her subtle one.

“Where do I sign up?”

⁠༚˳•⁠⁠°. ☆ﾟ⁠˖⁠*⁠･⁠｡⁠ᴥ⁠༚˳•⁠⁠°. ☆ﾟ⁠˖⁠*⁠･⁠｡⁠ᴥ⁠༚˳•⁠⁠°. ☆ﾟ⁠˖⁠*⁠･⁠｡⁠ᴥ⁠༚˳•⁠⁠°. ☆ﾟ⁠˖⁠*

note/s: should I stick with the Japanese format of names (last name, first name) or no?

I'm thinking of using honorifics since Reno calls Kafka senpai— even the english sub in netflix shows “senpai” on the screen. (probably will call titles as stand-alones like Captain Ashiro instead of Ashiro Taicho)

do give feedback if y'all want a specific POV more or if the POV switching is fine

also I just realize how many plot holes there are but I'll be f i n e

how I imagined the reader looked like, you're free to decide how you look tho!

— hybrid au (no kaiju), snow leopard!narumi gen x gn!reader cw: none, just fluff! a/n: to those in my taglist, lmk if you're not into this .. just in case i ever decide to make a pt2. and to lera, tq for brainrotting w me :3

snow leopard!narumi who had somehow ended up at your doorstep on one rainy and stormy night. sopping wet from head to toe, his floppy black and white ears droops slightly as rainwater drips everywhere from his body.

snow leopard!narumi whom you had dotingly taken care of; getting him warmly bathed, freshly clothed and well-fed in the safety of your home, he then gives you his thanks in the form of a begrudging, albeit embarrassed grunt.

and when you register the adorable sight of his twitching ears, lowered tail and blushed cheeks in your mind, you'd decided then and there that you just had to take him in.

snow leopard!narumi who, since then, has been living with you as your new housemate (he refused to be called your... 'companion', like some domesticated animal or something). your home is more occupied now than ever, with game controls, electronic devices and figurines teeming on most of your shelves.

snow leopard!narumi who just loves to take up your time and personal space, much like how an actual house cat would. you'd be in your room, scrolling through your phone out of boredom when he appears, standing ramrod straight in the doorway (literally the manstanding emoji) with an indecipherable look on his face.

snow leopard!narumi who glares (and unconsciously pouts) at you when you throw him a brief glance before going back to what you were doing previously. he hates having to ask for your attention, no matter how desperate he is for it.

snow leopard!narumi who grumbles out that huffy "oi." at you, causing you to giggle. "what? you need anything?" you ask, smiling oh so innocently at him. you take note of the way his fluffy spotted tail swishes from side to side agitatedly, his ears reclining to the back and going into that notorious 'airplane mode' felines usually have.

"you gotta tell me what you want, gen. i'm not a mind reader," you point out with a cheeky glint in your eyes. in the end, he relents anyway, body comically slouching in defeat. "play games with me, dammit," he'd mutter under his breath, and with no intention of ever denying your adorable, grumpy overgrown cat, you yield to his demand (though the teasing you send him never ceases either).

snow leopard!narumi who can detect whenever you're having a particularly bad and exhausting day at work with just a single glimpse. he silently watches with a frown as you trudge your way to the bedroom to wash up, the vertical slits of his feline eyes narrowing in rapt attention. his console now forgotten, he doesn't even bother pausing nor saving the game before he puts the device aside with a new motive in mind.

snow leopard!narumi who sneaks into your room later that night, knowing you're still not asleep yet. he could see you there lying in the bed, staring up at the ceiling absently as your arms splay wide in a starfish position.

with a slow swish of his tail, he invites himself into your bed, straight away plopping his body onto yours. you choke slightly, the air rushing out of your lungs at the sudden weight. "hey!" you chastise, which he pays no mind to.

he buries his face in your chest, occasionally nuzzling at the space between your neck and shoulder. you would've let him stay there, if not for the sudden warm, textured and wet sensation on your neck. you gasp when you realize what it is.

"gen! what are you—" cupping his jaw to pull him away, your eyes blink a few times when his face greets you. the heavily-lidded magenta hues of his eyes are dauntingly striking under the dim light, but the tongue poking out between his lips nearly made you laugh. though you don't get the chance as he lets out a soft growl, urging you to stay still and just... let him do what it is he's trying to do.

snow leopard!narumi who then continues to lick all over your neck, nose scrunching cutely from time to time as he nips at your skin with his fangs like how a cat would wash another. like how cats groom each other to communicate, to show affection.

snow leopard!narumi who basks in your touch all the while, closing his eyes in contentment as you run your fingers through his hair, scratching behind his ears and rubbing at his nape. his tail wanders aimlessly at your leg, lightly and airily brushing on your skin like silken wool. you wonder if he realizes the way it settles to curl protectively, almost possessively around your ankle.

snow leopard!narumi whose chest rumbles and vibrates in a soothing rhythm against yours, ridding all the thoughts and worries that have perturbed you that day.

ah, you realize. he's purring on you.

you've taken such a good care of him ever since he first set foot into your home (that has now become his too), so it's only right he does the same, no?

cats when they go :p or just straight up 👁️👅👁️ when they're mid-licking like oh god my stupid baby you're so cute and for what

ps big cats don't actually purr but for the sake of my own sanity, i'm still making narumi purr idc

taglist: @maruflix @iamjellyfish @ouiouimochi @yueliie @justwinginglife @lumiambrose @minasfwoopyponytail @17020 @bgyuus @pixelcafe-network @lerath

©🅁🅈🄴🅂🄲🄰🄿🄰🄳🄴🅂. do not steal, translate or repost my work anywhere else !

here's hoshina :) thank you tumblr for the love on my Gen art.... omg I read every single tag ok thank you. please keep leaving me thirsty tags

also my hoshina charm :) sold out of these at ANYC but I will restock soon!

╔‌‌‌‌═══════════════•⊰•°༄༚

{Lovely Boyfriend}

☰[Main list]•⊰ Moriarty the Patriot

╚═══════════════•⊰•°༄༚‌‌‌

ℕ𝕊𝔽𝕎

Would be super clingy and needy, constantly craving touch and affection.

He’d get bratty and pout when he doesn’t get his way, making up excuses to cling to you. Probably a mix of a service top and a switch.

Would call you pet-names like “dear” and “sweetheart” Extremely possessive and jealous, getting jealous even of his own family trying to touch you. He’d keep you all to himself, never wanting to share.

Loves being praised and would constantly fish for compliments from you until you’d comply with what he wants.

Would definitely be into marking you, leaving hickies and bite marks where no one else could see. He’d love to leave hickeys on your thighs, neck, and anywhere that’d be hidden from view.

He’d love to be called “Good boy” by you.

Haku x Reader

Resztę oneshotów z tej i innych serii możesz przeczytać tutaj. Zajrzyj też na moje Ko-fi.

Some of these oneshots are already translated into English. You can find them here.

ʙʏ ʀᴀᴛᴏᴡᴀᴄ́ ғɪɴᴀɴsᴏᴡᴏ śᴡɪᴀ̨ᴛʏɴɪᴇ̨, [ʀᴇᴀᴅᴇʀ] ᴢᴏsᴛᴀᴊᴇ ᴘʀᴢʏᴅᴢɪᴇʟᴏɴᴀ ᴅᴏ ᴘʀᴀᴄʏ ᴡ ᴌᴀᴢ́ɴɪ. ɴɪᴇ ᴡɪᴇ ᴊᴇsᴢᴄᴢᴇ, ᴢ̇ᴇ ᴊᴇᴊ ᴘʀᴀᴄᴏᴅᴀᴡᴄᴢʏɴɪᴀ̨ ᴢᴏsᴛᴀɴɪᴇ ᴘʀᴀᴡᴅᴢɪᴡᴀ ᴡɪᴇᴅᴢ́ᴍᴀ. ᴏᴅ ᴢᴀᴌᴀᴍᴀɴɪᴀ ʀᴀᴛᴜᴊᴇ ᴊᴀ̨ ʜᴀᴋᴜ. ᴄʜᴌᴏᴘᴀᴋ, ᴋᴛᴏ́ʀʏ ɴɪᴇ ᴘᴀᴍɪᴇ̨ᴛᴀ ᴋɪᴍ ᴊᴇsᴛ ɪ ᴢᴀ ᴡsᴢᴇʟᴋᴀ̨ ᴄᴇɴᴇ̨ ᴘʀᴀɢɴɪᴇ ʙʏ ᴜɴɪᴋɴᴇ̨ᴌᴀ ᴛᴇɢᴏ sᴀᴍᴇɢᴏ ʟᴏsᴜ.

[Reader] ostatni raz rzuciła spojrzenie w stronę chramu. Czarny dach pokryty mchem. Czerwona brama tori wybijająca się na tle zieleni. Kilka sióstr zmierzających na jeden z rytuałów. Wszystko jak zawsze, poza człowiekiem stojącym na szczycie schodów. Wyłaniał się z wieczornej mgły, patrząc gdzieś w dal. W zamyśleniu głaskał długą brodę.  

Obecny kannushi był tak stary, że dziewczyna widziała go tylko kilka razy przy najważniejszych uroczystościach. Ledwo dawał sobie radę ze swoją pracą. Nikt z młodych ludzi nie chciał go zastąpić. Nie posiadał też dzieci. Całą nadzieję pokładał w sierotach, takich jak ona. Od kilku lat jednak nie znalazł się ani jeden chłopiec w odpowiednim do nauki wieku. Kilku odeszło zanim podupadł na zdrowiu, a jedyny, jaki został, miał tylko trzy lata. Fakt, że kapłan wyszedł ją pożegnać, uznała za dziwnie podejrzany.  

Poprawiła torbę, próbując zrozumieć, co właściwie zaszło wczorajszego wieczoru. Zaraz po kolacji mężczyzna wezwał ją do siebie. Niewiele mówił. Głównie Annaisha-san wyjaśniała jej sytuację. [Reader] od zawsze respektowała najstarszą miko. Nie mogła jednak powstrzymać słów złości i frustracji wydobywających się z głębi swojego serca. Dlaczego miała stąd odejść? I to jako jedyna? Cała reszta zostanie tu sobie w spokoju i będzie mogła robić to, co dawniej. Tymczasem ona miała zmienić całe swoje dotychczasowe życie, by pracować w jakiejś łaźni, u kobiety, o której nigdy wcześniej nie słyszała. Nie to miała na myśli, gdy mówiła, że pragnie przygód.  

— Jak długo tam zostanę? — spytała dziewczyna, wlokąc się za Annaishą.  

— Tyle, ile będzie trzeba — odrzekła kobieta. Nie odwróciła się w jej stronę ani razu. — Spakowałaś wszystko, o co cię prosiłam?  

— Tak. — [Reader] wróciła myślami do śmierdzącej kulki spoczywającej w torbie. Czyżby jej pracodawczyni miała problem z molami? Powiedziano jej jedynie, że ma odpowiednio pachnieć i kazano wrzucić jeszcze drugą sztukę dla pewności.  

Morze zieleni ustąpiło piaskowej ścieżce. Drobne ziarenka wciąż były lekko mokre od wilgoci. Wiele razy przebywała w tej okolicy, ale odnosiła wrażenie, że jeszcze nigdy nie widziała tego miejsca. Przed nią rysował się tunel, z którego wyzierała ciemność. Statua pomniejszego bożka zdawała się wwiercać w nią przenikliwy wzrok.  

— Posłuchaj. — Miko wreszcie przystanęła i złapała ją delikatnie za ramiona. — Wiem, że jest ci ciężko, ale to jedyna nadzieja, by uratować nasz dom. Nie znam moich rodziców, tak samo jak ty. To miejsce było moją przystanią przez całe życie i wierzę, że czujesz podobnie, dlatego w imieniu wszystkich proszę cię o pomoc. Kiedy byłaś mała, mówiłaś, jak bardzo chcesz podróżować. Potraktuj to jak szansę na poznanie czegoś nowego. Jestem pewna, że twoja praca pomoże nam wszystkim stanąć na nogi i niedługo znów będziesz z nami.  

[Reader] nie wiedziała, co odpowiedzieć. Objęła starszą kobietę, mocno pragnąc, by wcale nie musiała jej puszczać. Ta w ciszy pogłaskała ją po głowie, po czym poprowadziła w głąb tunelu.  

Po drugiej stronie przywitało ją coś w rodzaju stacji kolejowej. Zdawało jej się, że słyszy pociąg, ale nigdzie nie udało jej się zobaczyć torów. W pośpiechu minęła ławki pokryte kurzem i czterokolorowe szyby. Na zewnątrz czekało na nią najczystsze niebo, jakie kiedykolwiek widziała. Było to lekko dziwne, biorąc pod uwagę, że południe już dawno minęło. Niebieski królował nad jej głową, gdy przemierzała połacie zielonej trawy. Musiała przyznać, że pełne kwiatów i poprzecinane maleńkimi strumyczkami miejsce zapierało dech w piersiach.  

— To skansen? — zaciekawiona zadała pytanie, widząc w oddali szereg budowli.  

— Coś w tym rodzaju. — Odpowiedź miko była cicha.  

[Reader] mijała opuszczone budynki, czując narastający niepokój. Rozglądała się dookoła, próbując znaleźć kogokolwiek, kto sprzedawałby bilety, albo turystów, ale nie dopatrzyła się nikogo. Może interes upadł? Jeśli jednak by tak było, to dlaczego na jednym ze straganów widziała jeszcze parujące przysmaki?  

— Niczego nie dotykaj! — ostrzegła ją kobieta, gdy zobaczyła, jak podchodzi w stronę szaszłyków. — Po to kazałam ci zabrać nasze onigiri. — Z niepokojem spojrzała w kierunku, z którego przyszły. — Robi się późno. Posłuchaj mnie uważnie. W tamtym kierunku — wskazała — znajduje się łaźnia. To tylko kilka budynków stąd. Zaczekaj, aż się ściemni. Potem zjedz cokolwiek. Owoc, liść, trawę, nieistotne. Pamiętaj tylko, żeby nie jeść niczego ze straganów. Potem od razu wchodź do budynku. Szukaj Yubaby. To ona ma cię zatrudnić.  

— Nie możesz mnie odprowadzić? — Dziewczyna czuła, jak ogarnia ją strach.  

— Nie. To… taka tradycja — zakończyła niezgrabnie Annaisha. Z tymi słowami odwróciła się i szybkim krokiem zaczęła zmierzać w drogę powrotną.  

[Reader], sama, na wielkim placu, rozejrzała się niepewnie. Może tylko jej się wydawało, ale robiło się coraz chłodniej. Słońce zdawało się zachodzić niezwykle szybko, gdy szukała swojego przyszłego miejsca pracy. Objęła się ramionami, próbując odpędzić choć część zimna. Kiedy zapadł zmrok, ogarnęła ją panika. Lampy powoli się zapalały, a ona wciąż nie wiedziała, gdzie jest. Na szczęście chwilę później odetchnęła z ulgą na widok drewnianej tabliczki zwiastującej, że trafiła w dobre miejsce. Pochyliła się nad jednym z wyrastających spod betonu ziół i zerwała maleńki listek. Nie było smaczne, więc przełknęła je szybko. Kiedy jednak podniosła głowę, w gardle zamarł jej krzyk. Odruchowo cofnęła się, przylegając do murowanej ściany. Kilka metrów od niej, w bladym świetle, poruszał się potwór. Kreatura była czarna. Zdawała się pełznąć po kamieniach. Zaraz za nią wędrował zaś cały rządek czegoś, co wyglądało jak zjawy. Przezroczyste ciała sunęły nad ziemią. Podążały w kolejce do łaźni, do której miała zamiar wejść. Przerażona chciała wrócić. Gdy jednak spojrzała na miejsce, z którego przyszła, zauważyła, że pokrywa je woda. Pokręciła głową. Musiała się uszczypnąć. To na pewno był tylko sen. Nieważne jednak, ile razy mrugała, obraz pozostawał ten sam. Schody kończyły się czymś w rodzaju szerokiej rzeki. W oddali, po drugiej stronie, jaśniało coś, co wyglądało jak opuszczona stacja kolejowa, którą wcześniej mijała. Nagle zdenerwowanie Annaishy zaczęło mieć sens. Czyżby wiedziała, że coś takiego się stanie? Czy właśnie dlatego zostawiła ją w pośpiechu samą?  

— Co tu robisz? — Cichy, lecz stanowczy głos wydawał się szczerze zdziwiony jej obecnością.  

Przerażona chciała krzyknąć, ale czyjaś dłoń ją powstrzymała. Jej oczom ukazał się chłopak, na oko w jej wieku. Miał na sobie robocze ubrania. Ku jej uldze, jego postać była całkowicie ludzka. Widząc, że się uspokoiła, odjął rękę od jej ust.  

— Nie powinno cię tu być. — Przyjrzał się jej dokładnie. Ubrania powiedziały mu częściowo, z kim mógł mieć do czynienia. Dla pewności podążył za dziwnym zapachem. Sięgnął do torby, wyjmując ziołową kulkę. Tak jak się spodziewał. — Jesteś ze świątyni? — zadał pytanie, chcąc ostatecznie potwierdzić swoje domysły.  

Pokiwała głową, bojąc się odezwać.  

— Tu nie jest bezpiecznie. Chodź ze mną. — Wstał i wyciągnął dłoń.  

Niespokojnie rozejrzał się po okolicy. Nie zwracał jednak uwagi na duchy. Wpatrywał się w ciemniejące coraz bardziej niebo.  

— Czym są… Kim są…? — Dziewczyna nie wiedziała, jak zapytać o dziwne stwory. Jej rozmówca zrozumiał jednak w mgnieniu oka.  

— Nie powiedzieli ci w świątyni, gdzie cię wysyłają? Gościmy bogów, duchy, demony i wielu innych. Ludzi, takich jak ty, prawie się tu nie spotyka.  

— Szukam Yubaby. Podobno prowadzi tę łaźnię. — [Reader] miała wrażenie, że jej głos brzmi obco.  

— Pracuję dla niej. Trafiłaś w dobre miejsce, ale w nienajlepszym czasie…  

Cokolwiek chciał powiedzieć pracownik, nie zdążył. Czarna sylwetka przechodząca nieopodal zwróciła w jego stronę dziwną głowę. Ten w odpowiedzi dmuchnął w jej kierunku. W powietrzu uniósł się przepiękny zapach płatków wiśni. Róż na moment przesłonił świat. Tajemniczy nieznajomy czym prędzej pociągnął [Reader] za sobą i zniknął w następnej ciemnej uliczce. Dziewczyna mogła przysiąc, że jeszcze nigdy w życiu nie biegła tak szybko. Nie wiedziała nawet, że jest w stanie rozwinąć taką prędkość. Zupełnie jakby ścigała się z wiatrem.  

— Kupiłem nam tylko trochę czasu. Na razie nikt nie może cię znaleźć. Dopóki nie załatwimy ci pracy. Rzucę na ciebie zaklęcie i staniesz się niewidzialna. Jedynym miejscem, gdzie musisz uważać, jest most. Kiedy na niego wejdziesz, weźmiesz głęboki wdech i nie oddychaj, dopóki nie zejdziesz. Spotykamy się po drugiej stronie. Wszystko jasne?  

— A możesz to powtó… — Nie zdążyła spytać. Kolejna fala drobnych kwiatów przesłoniła jej pole widzenia.  

Kiedy otworzyła oczy, stała tylko kilka kroków od ogromnego, czerwonego mostu prowadzącego do łaźni. Kiedy w ogóle przebyła ten dystans?  

Jej przewodnik już wkroczył na drewniane deski, lawirując między różnymi postaciami. Miała ochotę się rozpłakać, ale powstrzymała łzy. Nie miała teraz na to czasu. Nabrała powietrza i pognała za nim. Nie oglądała się za siebie. Jakaś żaba głośno konwersowała z wchodzącymi. Już chciała ją minąć, gdy wyrósł przed nią olbrzym. Czymkolwiek był, miał kilka metrów. Rdzawe cielsko przypominało bezkształtną masę z otworami na oczy. Usadowił się na środku, zapełniając całą przestrzeń. Kreatury zaczęły coś do niego mówić w dziwnych językach, który nie rozumiała. Płuca zdawały się ją palić do żywego, gdy bezskutecznie próbowała się przecisnąć obok. Musiała coś zrobić i to szybko. Gorączkowo rozejrzała się dookoła. Niedaleko leżała gałąź. Musiała spaść z jednego z nielicznych drzew. Podniosła ją, modląc się, by coś przed nią nie okazało się bogiem. Nie chciała mu się narazić. Wbiła patyk w czerwoną masę. Coś zabulgotało i skurczyło się, jakby z bólu. Popędziła przed siebie, odnajdując czarną czuprynę.  

— Udało ci się. — Wyszeptał. — Chodź za mną.  

Wbrew pozorom nie weszli do środka. Poprowadził ją maleńką ścieżką obok. Później zaczęli schodzić po schodach. W przeciwieństwie do przepychu, który ją przywitał od frontu, tu było znacznie bardziej obskurnie. Mijali maszynerię. Ciąg rur, który zapewne doprowadzał wodę. Niektóre z nich syczały, inne lekko przeciekały. Znów wyszli na zewnątrz. Tym razem kierowali się w górę. W pewnym momencie zatrzymała się i spojrzała w dół. To był błąd. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wysoko się znajduje. Przycupnęła na wąziutkim schodku z głową między kolanami. Tego było za wiele.  

— Wszystko w porządku? — Ciepła dłoń spoczęła na jej ramieniu.  

— Niezbyt. Co ja tu w ogóle robię? Jestem kilkaset metrów nad ziemią. O ile nie wyżej. O ile na dole w ogóle jest ziemia! A przecież dopiero co wyszliśmy. Jak to jest w ogóle możliwe? Dookoła są rzeczy, o których czyta się tylko w bajkach. Potrafisz czarować. A miałam tylko pracować u miłej staruszki. Wszystko jest nie tak! — Łzy płynęły gęsto, znikając gdzieś w dziwnej przestrzeni pod jej stopami.  

— No już, już... — Objął ją i pogłaskał po głowie. — Na początku zawsze jest trudno. Kiedy ja tu trafiłem, też niewiele wiedziałem i byłem sam. A ty masz mnie. — Posłał jej krzepiący uśmiech.  

— Ale… ja cię nie znam — wydukała, próbując się uspokoić.  

— Mów mi… mów mi Haku.  

— [Reader]. — Otarła łzy rękawem szaty.  

Pociągając nosem, ruszyła za nowym znajomym, który nie puścił jej ręki ani razu przez resztę drogi. Była mu za to wdzięczna. Nie była pewna, czy w którymś momencie nie zaczęłaby po prostu biec z powrotem do wejścia, by chociaż popatrzeć na miejsce, z którego przyszła.  

Powinna być przygotowana na to, że znajomy Haku będzie równie dziwny, jak reszta magicznego świata, ale z jakiegoś powodu oczekiwała postaci podobnej do niego. Dlatego gdy z oparów ciepłego powietrza wyłoniło się coś na kształt ogromnego pająka, schowała się za plecami chłopaka. Osiem ramion pracowało w nadludzkiej symbiozie, dokładając węgla do pieca.   

— [Reader], poznaj Kamajīego. On znajdzie ci pracę…  

***  

[Reader] złapała ciepłą bułeczkę i włożyła ją całą do buzi. Resztę zapakowała niedbale w białą chustę. Jej szef — wielki szczur — dołożył do tego swój najnowszy wypiek, po czym poszedł na przerwę. Pokazał niezbyt czyste zęby w czymś co, jak zakładała, było uśmiechem. Chyba był zadowolony z jej dzisiejszych potraw. Kiwnęła głową kilku pracownikom i pobiegła w dół. Nie rozumiała żadnego z kucharzy. Oni prawdopodobnie też nie potrafili załapać żadnego słowa, jakie wypowiadała. Byli zbieraniną różnych gatunków. Z początku było trudno, ale jakoś udało im się współpracować. Im dłużej się zastanawiała, tym mniej potrafiła określić, ile już tu razem przebywali. Czas zdawał się tu płynąć inaczej. Miała wrażenie, że pracuje długo, choć dni też jakby się dłużyły.  

Trudniejsze od samej pracy było jej zdobycie. Na samą myśl o pierwszych dniach w tym świecie przechodziły ją ciarki. Spotkanie z szefową łaźni było czymś, o czym chciała zapomnieć. Nigdy w życiu nie miała zamiaru się jej narazić. Yubaba była wiedźmą. W dosłownym tego słowa znaczeniu. Ogromna głowa i wielkie oczy, jakby wpatrujące się w jej duszę. Za nic nie chciała jej zatrudnić.  

W dawnych czasach, kiedy jeszcze zakładała swój biznes, potrzebowała pracowników bardziej niż kiedykolwiek. Ludzie obyci ze światem duchów, bardziej od innych, trafiali na jej przybytek. Część chramów czy świątyń celowo wysyłała tam swoje miko, by w zamian otrzymywać zapłaty lub błogosławieństwa. Z czasem jednak wszystko się rozrosło. A właścicielka została ze swoją obietnicą, by dać pracę każdemu, kto o nią poprosi. Teraz jednak czyniła to niechętnie. Tak więc starała się na wszelkie sposoby odstraszyć zainteresowanych.  

[Reader] nie mogła tak po prostu odejść, skąd przyszła. Właściwie nie miała dokąd wracać. Yubaba zapowiedziała, że i tak nie zapłaci jej chramowi, co równało się ruinie jej domu. Nie chciała też spojrzeć w twarze ludzi, którzy pokładali w niej wielkie nadzieje tylko po to, by doznać zawodu. Nawet jeśli była wściekła na Annaishę, to wciąż miała na względzie lata, kiedy się nią opiekowała. Poza tym przygotowała ją najlepiej jak potrafiła, choć skłamała. Dała jej kule, które zamaskowały ludzki zapach wśród mieszkańców tej rzeczywistości. Przygotowała też drewnianą tabliczkę. Na niej w kanji wyryła jej imię. Jak się potem okazało, tak ważne.  

Tak więc z denerwującym uporem przez cały wieczór błagała o swoją posadę. Bogaty gabinet szefowej dostarczał wielu okazji, by pokazała, jak silna jest. Wiedźma czarowała z uporem, by pozbyć się młodej dziewczyny. Zaczęła od rzucenia jej stosem papierów w twarz, kończąc na dziwnych składanych ptakach, które chciały ją zadziobać. Potem poprawiła palącym ogniem z kominka i trzema głowami, które nieustannie skakały po kolorowym, frędzlowatym dywanie. Wreszcie zirytowana zagroziła, że zamieni ją w świnię. To sprawiło, że [Reader] zwróciła głowę w stronę Haku. Chłopak ostrzegł ją, że muszą się zachowywać jak nieznajomi. Nie sądziła jednak, że będzie aż tak oschły. Zdawał się kompletną odwrotnością osoby, jaką poznała wcześniej. Nawet nie mrugnął, kiedy krzyknęła, widząc świński ogon wystający z tyłu szaty. W akompaniamencie piskliwego śmiechu wrzasnęła, że potrzebuje pracy. To sprawiło, że Yubaba zamknęła swoje potężne usta, wzdychając głośno. Machnęła ręką, a ogonek zniknął. Poddała się i ze znudzeniem wręczyła jej kontrakt, narzekając przy tym na niewychowaną młodzież. Pomoc w kuchni w zamian za mieszkanie i wyżywienie. Nie miała większego wyboru. Kiedy tylko imię dziewczyny spoczęło na papierze, zmieniła je. Kilka znaków uleciało w powietrze, zostawiając ją z nową tożsamością. Chłopak ostrzegał [Reader], że tak się stanie. Właśnie dlatego tabliczka, którą ze sobą przyniosła, była szalenie cenna. Od tego czasu wypisała stare imię w regularnie odwiedzanych przez siebie miejscach. By mogła sobie o nim przypominać. Wiedźma zyskiwała władzę nad pracownikami, bo kradła ich imiona. Z czasem zapominali, kim są, by już na zawsze pozostać i pracować tak długo, jak byli w stanie. Tak jak Haku.  

— Jak zawsze szybciej ode mnie. Czy ty w ogóle sypiasz?  

— Czasami. — Haku uśmiechnął się tajemniczo.  

Nigdy nie widziała, by spał albo drzemał. Miał jednak dużo obowiązków. Jego posada należała do najbardziej odpowiedzialnych w całej łaźni. Zawsze był na nogach od bladego świtu aż do nocy.  

Schował się w ich ulubionym miejscu, pośrodku kwiatowego labiryntu. Azalie i oleandry tworzyły mozaikę różu i pomarańczu. Wstające dopiero słońce barwiło białe kamelie, na których wciąż gościła rosa. Chłopak właśnie kończył podlewać rośliny. Nie była to część jego obowiązków. Po prostu lubił to robić. Odkąd dowiedziała się, że bywa tu zawsze o tej porze, przychodziła go odwiedzać. Oparła się o ciemny żywopłot. Na moment zamknęła oczy, by rozkoszować się chłodnym powietrzem.  

— Co dzisiaj na śniadanie? — spytał, zaglądając do koszyka.  

— Dla bogów magiczna breja, dla demonów magiczna breja, a dla duchów…  

— Też magiczna breja? — dokończył za nią Haku. — Dobrze, że jedyne, co tu widzę, to bułki. — To mówiąc, wgryzł się w jedną z nich.  

Jedzenie dla istot tego świata prawie nigdy nie wyglądało smacznie. Zwykle były to papki albo zupy. Miały smaki i wiele z nich przypominało [Reader] składniki, które znała, ale to, co wkładała do ogromnych garnków, wyglądało nieznajomo. Dopiero magia zmieniała ciecze w dania, które przypominały domowe jedzenie. Wciąż się jej uczyła. Nie była to nieosiągalna umiejętność, ale wymagała czasu i skupienia. Czyli czegoś, czego w kuchni brakowało w porze wydawanie posiłków, kiedy mogła ją ćwiczyć. Haku, jako uczeń Yubaby, sporo jej pomógł. Na szczurzego szefa nie miała co liczyć. Pokazywał jej gesty łapami i to, jak powinien wyglądać efekt końcowy, ale nie był w stanie tłumaczyć słowami, co powinna robić.  

— I jak? — Oparła się o ramię Haku.  

— Bardzo dobre. Jesteś coraz lepsza. — Sięgnął po kolejną sztukę.  

— Myślę, że niedługo awansuję. — [Reader] rozmarzyła się.  

Szef ją lubił. Magia szła coraz lepiej. Do tego wokół miała przyjaciół. Kiedy pierwszy raz znalazła się w tym świecie, była przerażona. Teraz zaś poukładała sobie życie.  

— Zrobiłem dla ciebie nową tabliczkę. — Haku wyciągnął z szaty kawałek drewna.  

Starannie wyryte znaki kanji. Piękna kaligrafia. Tak perfekcyjna, że aż za bardzo.  

— Kolejna? Mówiłam, żebyś dał sobie z tym spokój.  

Chłopak cały czas upierał się, by powtarzała swoje dawne imię. Denerwowało ją to. Wystarczało, że robiła to raz dziennie. A on produkował tego rodzaju przypomnienia i zostawiał je w różnych miejscach, by miała z nimi styczność jak najczęściej. Zostawiła sierociniec i świątynię za sobą. W tamtym świecie była praktycznie nikim. Tutaj miała szansę być kimś. Dla kogoś naprawdę się liczyła. Nie potrzebowała nieustannie myśleć o przeszłości.  

— To ważne. Kiedyś się stąd wyrwiesz, a wtedy…   

Nie dała mu dokończyć. Gwałtownie podniosła się do pionu, zdenerwowana.  

— A ty znowu swoje! Już to przerabialiśmy. Stąd nie da się uciec. Yubaba wie o wszystkim, co się tu dzieje. Istnieje mizerna szansa i nie zamierzam jej podjąć. Wiem, że cierpisz, bo nie pamiętasz, kim jesteś, ale ja nie jestem tobą!  

Cień urazy przemknął po jego ciepłym obliczu. Ledwo zauważalny, ale jednak. Poczuła wyrzuty sumienia. Wiedziała jednak, że ma też trochę racji. Przerzucał na nią część swoich żali. Dawno temu podjął decyzję, której teraz żałował. Nie znał samego siebie i od lat zjadało go to od środka. Kim był? Co lubił robić? Gdzie był jego dom?  

— To prawda. Żałuję, że zostałem uczniem Yubaby. Właśnie dlatego chcę cię uratować przed tym, od czego sam nigdy nie ucieknę. Co się stało z twoimi marzeniami? Kiedy cię poznałem, mówiłaś, że chcesz zwiedzać świat. Zamierzasz się poddać? — Haku złapał ją delikatnie za ramiona, jakby chciał przemówić jej do rozsądku.  

— Marzenia się zmieniają. Mam teraz nowe życie. Ty jesteś jednym z powodów, dla których nie chcę stąd odejść. Powinieneś się cieszyć. — [Reader] strąciła jego dłoń.  

— Ja? — Na twarzy Haku odmalował się szok.  

— To takie dziwne, że cię kocham? — Dziewczyna jakby nie od razu zdała sobie sprawę z tego, co powiedziała. Kiedy jednak się zorientowała, nie zamierzała już cofać swoich słów.  

Chłopak nic nie odpowiedział. Po prostu mocno ją objął. To nie tak, że nie widział, jak ich relacja zaczęła wykraczać poza przyjaźń. Stało się to już dawno temu. Subtelne uśmiechy. Trzymanie za ręce. Spędzanie razem każdej wolnej chwili. Myśli o niej, które nawiedzały go w trakcie pracy. Już dawno połączył fragmenty tej układanki. Jednak usłyszenie tych słów od niej samej zdawało się ostatecznie pieczętować to, co między nimi było. Nie mógł tego tak po prostu zostawić…  

***  

Haku pożegnał Yubabę z kamienną twarzą. Wiedźma przyoblekła się w czarne jak smoła pióra. Przyjrzała mu się dłużej niż zwykle, ale wytrzymał jej przeszywające na wskroś spojrzenie. Czyżby się domyśliła?  

— Zostawiam interes w twoich rękach. Dopilnuj wszystkiego. — Po tych słowach wzbiła się w powietrze i wyleciała przez otwarte okno.  

Wypuścił długo wstrzymywany oddech. Festiwal nie stanowił problemu. Wszystko było właściwie gotowe. Bogaty klient wręcz spadł im z nieba. Odkąd zażyczył sobie wielkiego wydarzenia, cała łaźnia starała się mu takowe przygotować. Yubaba najchętniej sama poganiałaby pracowników przez cały wieczór, ale z nieznanych powodów w pośpiechu opuściła dom.  

Haku wyszedł przed budynek. Zwykle puste budki zapełniały się wciąż nowymi gośćmi. Obsługa kąpieli dopiero zaczynała swoją zmianę, pędząc między zebranymi w kolejce. Na szczęście [Reader] już kończyła. Stała obok szefa, podjadając wystawione jedzenie. Pomachał im na powitanie. Potem bez słowa złapał za rękę dziewczyny i skierował się w stronę kamiennych schodów.  

— Dokąd idziemy? — Była wyraźnie zadowolona, pogryzając magiczny szaszłyk.  

— Do jednego z moich ulubionych miejsc. Prawie zawsze jest zalane, ale dzisiaj poziom wody jest wystarczająco niski. — To mówiąc, poprowadził ją przez tłum duchów.  

Miał nadzieję, że pracownicy poradzą sobie bez niego przez jakiś czas. Ulice roiły się od kapryśnych bogów.  

Przemierzali ukwieconą łąkę. Pąki zamknęły się z braku słońca. Cienie wydawały się gęstnieć wokół budynków pozbawionych światła. Haku poczuł mocniejszy uścisk na swojej dłoni.  

— Jesteś pewny, że możemy tak daleko odejść? — [Reader] niepewnie rozejrzała się po okolicy.  

— Nic nam nie będzie. Yubaba wyjechała i nie zapowiada się, by miała szybko wrócić.  

Im dalej szli, tym bardziej oddalali się od łaźni. Mijała miejsca, które już dawno zatarły się w jej pamięci. Tędy szła, gdy po raz pierwszy przybyła do tej krainy. Gdy wytężała wzrok, była nawet w stanie dostrzec opuszczoną stację kolejową. Tę, przez którą przeszła dawno temu.  

Dopiero gdy ujrzała światełka, zrozumiała, dokąd zmierzają. Pośrodku łąk znajdowało się drzewo otoczone przez tysiące świetlików. Było ogromne. Jego rozłożyste gałęzie sięgały wysoko w górę. Zdążyło całkowicie wyschnąć. Wciąż dała radę dostrzec puste koryto niegdyś płynącej tędy rzeki. Ptaki, które kiedyś tu mieszkały, zostawiły po sobie jedynie puste gniazda. Widok ten mógł wydawać się upiorny, jednak jej przywodził na myśl jedynie smutek.  

Haku z jakiegoś powodu czuł się z związany z tym drzewem. Nie pamiętał go. Miał jednak wrażenie, że widział je w poprzednim życiu. Widok jego śmierci napawał go żalem, choć nie potrafił sobie wyobrazić, jak mogło wyglądać za życia. [Reader] nie przerywała mu opowieści. Położyła głowę na jego kolanach, co czyniła od dawna, po czym pozwoliła, by snuł domysły. Historie o tym, jak wyobrażał sobie siebie wcześniej. Co mogło go kiedyś spotkać. Chłodny wiatr o zapachu kwiatów wiśni niósł jego historie po łące. Ulatywały w stronę ciemnego nieba w otoczeniu blasku świetlików.  

Będzie mu brakowało tych chwil. Tego spokoju, który przynosiła mu jej obecność. Wierzył jednak, że wybiera słuszne rozwiązanie. Miał nadzieję, że nie będzie na niego wściekła. Przynajmniej nie na tyle, by całkowicie usunąć go z pamięci. Czy w ogóle będzie go pamiętać, gdy opuści ten świat? Jak bardzo złe było, że po tym, co zamierzał zrobić, nadal samolubnie pragnął, by go kochała? 

Chciał odwiedzić z nią to miejsce w innych okolicznościach, bo w pewien sposób stanowiło część jego samego. Nawet jeśli nie wiedział w jaki. To było jak podzielenie się fragmentem przeszłości. Jeśli on zapomni, ona wciąż będzie wiedzieć. Żałował, że nie mieli więcej czasu.  

Modlił się do bogów by Yubaba nie dowiedziała się, że to on. Jeśli odkryje prawdę, prawdopodobnie pożegna się z życiem. Była to jednak uczciwa cena za ryzyko. Jedno życie w zamian za inne.  

— Kocham cię, [Reader] — wyszeptał ostatni raz.  

[Reader]. No tak. To było jej prawdziwe imię zanim tu przybyła. Słowa dochodziły do niej powoli. Nawet nie zauważyła momentu, gdy powieki zrobiły się cięższe. Na czole spoczęło coś, co zapewne było pocałunkiem. Poczuła miłe ciepło. Chciała powiedzieć to samo, ale nie miała siły. Zasnęła.  

***  

— [Reader], [Reader], [Reader]! — Yumeka radośnie skakała wokół niej. — Musisz koniecznie zobaczyć rzekę.  

Kobieta poprawiła kapelusz, uśmiechając się. Podała małej rękę. Cieszyło ją, ile dobra udało jej się zdziałać. To był przykład szczęśliwego dziecka. Sierociniec, który założyła, miał się dobrze. W przeciwieństwie do świątyni, gdzie się wychowała, nikt nie zmuszał maluchów, by podążali jedną drogą. Znalazła ludzi gotowych wspierać ich w wyborze kariery, gdy nadejdzie czas.  

[Reader] chciała odpłacić się za szczęście, którego doznała. Para, która znalazła ją w lesie kilka lat temu, dała jej dom. Lekarze uznali, że jako młoda dziewczyna, doznała częściowej amnezji. Ilekroć próbowała im tłumaczyć, że wychowała się w świątyni, mówili, że to niemożliwe. Przybrani rodzice zabrali ją na miejsce, by mogła zobaczyć, że została opuszczona. Dopiero po kilku latach pracy, gdy otrzymała tytuł znakomitego szefa kuchni, udało jej się nawiązać wystarczające znajomości, by zajrzeć do strzeżonych dokumentów. Część osób, z którymi się wychowywała, wciąż żyła. Kiedy pytała ich o swoje zniknięcie, odpowiadali jakoby któregoś dnia zwyczajnie odeszła. Podobno z powodu znalezienia rodziców gotowych ją adoptować. To, co się jednak nie zgadzało, to jak bardzo starsza wydawała się w stosunku do nich. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale czuła się, jakby w jej życiu była wyrwa. Znacznie dłuższa niż każdy wokół sugerował.  

Z czasem poddała się w grzebaniu w przeszłości. Niewiele mogła zrobić i nikt nie znał odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Postawiła więc sobie nowy cel. Zwiedzała świat. Gotowała dla wielu różnych osobistości, ale także dla zwykłych osób. Okrzyknięto ją magiczną kucharką. Goście utrzymywali, że potrafiła czarować. Dania, które przyrządzała, według krytyków zdawały się mieć smak czegoś, czego nigdy u nikogo innego nie byli w stanie poczuć. Gdy rodzice zaczęli niedołężnieć, [Reader] wróciła w rodzinne strony. Tam wpadła na pomysł, by założyć sierociniec. Tyle że lepszy niż ten, który sama znała. Wychowywana na przyszłą miko, nie czuła szczęścia. Zależało jej na tym, by dzieciaki same wybierały swoje życiowe ścieżki. Po śmierci mamy i taty zaczęła coraz częściej zaglądać do budynku. Więź, która nawiązała się między nią a dziećmi, była czymś wyjątkowym. One jedyne nie śmiały się, gdy opowiadała coś, na co dorośli jedynie kręcili głowami. Że od lat śniła jej się odległa kraina. A w niej kolorowa łaźnia i magiczne istoty. Nad wszystkim przerażająca wiedźma. Częściej jednak chłopiec o łagodnym uśmiechu i zielonych oczach. Pewnego dnia jednak przestał się tam pojawiać i za nic nie chciał wrócić.  

— Mówisz, że nagle znikąd zaczęła tu płynąć rzeka? — [Reader] przyjrzała się ciekawie leniwie biegnącej wodzie.  

— Tak. Moja przyjaciółka Chihiro mówiła, że któregoś dnia tak po prostu się tu pojawiła. Przyjechała tu niedawno z rodzicami i odkryli ją jako pierwsi. Potem przyszli sąsiedzi. Wszyscy byli zdziwieni.  

Pokiwała głową, wpatrując się w przezroczystą taflę. Z jakiegoś powodu wydawała się znajoma. Jakby już kiedyś ją widziała, ale nie było to przecież możliwe, skoro źródło pojawiło się kilka tygodni temu.  

Zdjęła sandały i zanurzyła nogi w chłodnym prądzie. Świat zdawał się na moment zatrzymać. Otoczyła ją cisza. Nozdrza wypełnił zapach kwiatów wiśni. Stała pod kwitnącym, rozłożystym drzewem w otoczeniu świetlików.  

— Jesteś tak głupi, Haku! — Dziewczyna zacisnęła pięść.  

Bezradnie popatrzyła w stronę wody, która teraz zalewała cały teren. Odgrodził ją. Odgrodził ją od tamtego świata. Miał czelność przenieść ją pod samą stację i zniknąć, kiedy spała. Po drugiej stronie. Gdy się obudziła, był już poranek. Zostawił po sobie jedynie list, który drżącą ręką otworzyła.  

Droga [Reader],  

wiem, że jesteś wściekła. Masz do tego pełne prawo. Mam świadomość, że to, co zrobię, bardzo cię zaboli. Nie mogę jednak pozwolić, byś spędziła tu resztę życia i tak jak ja zapomniała, kim jesteś. Z czasem zacznie cię to uwierać, tak jak mnie. Zaczniesz zapominać o ludziach, miejscach i marzeniach, które miałaś. Świadomość, że to ja jestem główną przyczyną, dla której nie chcesz próbować stąd uciec, jest jedną z najgorszych myśli, jakie mnie spotkały. Gdybym nic nie zrobił, poczucie winy zjadłoby mnie od środka. Jak cię znam, to pewnie zastanawiasz się, czy da się tu zaczekać i zawrócić do łaźni. Odpowiem na twoje pytanie. To niemożliwe. Nie da się wejść dwa razy do tej samej rzeki. Masz tylko jedną drogę i prowadzi ona do domu. Kocham cię. To nigdy się nie zmieni. Właśnie dlatego samolubnie proszę cię o ostatnią przysługę. Przejdź przez tunel. Nie oglądaj się za siebie. Zrób każdą rzecz, której zawsze pragnęłaś. Mam nadzieję, że któregoś dnia będzie dane nam się znów spotkać. Nawet jeśli miałyby być to tylko sny.  

Na zawsze twój x͕̪̙͓̟ͯ͒́̕x̵̛̯̭̒̆̿͘x̴̡̬͇̼̙͋̀̂̋ͮx̷̬̙̍̉͊́̕x̷̨̫̹͉ͤ͒̔̓͋͞x̶̫ͦ̇̽̎  

Wydawało jej się, że widzi kanji tworzące podpis, ale zdawało się rozlewać i tańczyć przed oczami. Kohaku? Nie… Poprawnie byłoby…  

— Nigihayami Kohakunushi. — Słowa jakby same wyrwały jej się z ust.  

— [Reader], wszystko w porządku? Na chwilę totalnie się wyłączyłaś. — Yumeka pomachała jej ręką przed oczami. — Skąd wiesz, jak nazwaliśmy rzekę? Mówiłaś, że pierwszy raz o niej słyszysz.  

— To nic takiego. Zamyśliłam się. Pewnie któryś z sąsiadów mi powiedział i dopiero teraz sobie przypomniałam. — Rzuciła ostatnie, przeciągłe spojrzenie na rzekę. — Chodźmy na obiad. Miałam jeszcze trochę zaczekać, ale właściwie to przyjechałam przekazać ci dobre wieści. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, to niedługo będę mogła rozpocząć procedury adopcyjne. Co ty na to?  

— Naprawdę?

— Naprawdę. — Uśmiechnęła się, złapała ją za rękę i razem odeszły znad brzegu. W powietrzu nadal tańczyły płatki wiśni.  

Rindou is your best friend👫

That gets on your fuckin nerves. Sometimes you wonder how you became friends with him. It’s like he spawned from mid air and you two just became friends🤷‍♀️

You always had the same classes together in school and he was always in trouble. Always. You’re surprised he was never expelled. He’s just suspended majority of the time and would come back as if he never got in trouble for beating some kid up in the hallway for looking at him wrong. Rindou also likes getting people in trouble by riling them up to yell insane profanities when the principal would walk by. He’s such a shitbag. A dreamy one. ✨

Clearly his most favorite person to bother is you with how much he distracts you in class when he’s bored out of his mind. You’d feel a tiny poke of a pencil behind your shoulder and he’d whisper:

“Move your big ass head I can’t see”

“How about you sit up instead of slouching, hump back”

This would always start the quiet bickering in the back of the classroom which always lead you both to getting in trouble for not paying attention to the lesson. Rindou laughs seeing how you glare at him, especially when he does that childish “ooooo” when you’re called to the main office. Or the times during gym class when he scares the shit out of you by randomly slam dunking a basketball right by you. Or the times he disturbs your beauty sleep by blasting a new track he made outside your window all because you weren’t answering his texts that were asking about what notes he missed when he was suspended. Rindou gives you a headache sometimes but he’s actually really sweet and smart. He has your back when someone bothers you and handles whoever decided to piss you off. He really does study the notes you give him, you can tell by how well he does on tests. And throughout all the years you’ve known him, he’s never crossed you. He just likes annoying your ass. 😭

Sometimes your girlfriends tease you about him, singing that stupid song from elementary school about kissing in a tree. You always said he’s just a friend. And he is. You and Rindou have never done anything more than what friends do at all. You two just come off closer to an outsider point of view but really, you’re normal friends that have looked out for each other. Even after you pinch the shit out of his ear for shaking your soda when you’re not looking so it can splash all over your face. You’re so comfortable with Rindou, you never saw him as more than a friend.

That is until he started talking about a girl he was interested in. You didn’t know why you felt bothered when he told you he started talkin with a girl. It made your heart sink as you realized what you were feeling. Jealousy. But you couldn’t show that. As a best friend, you supported him and feigned excitement for him. It’s not like he couldn’t pull girls. Rindou had hella girls swooning over him left and right and could have any of them if he wanted to. But he never did. You don’t know why.

Rindou’s reason: he’s always wanted you. Well not always. His feelings for you were confusing. He found himself in love with you some days then get scared and gaslight himself into thinking he’s only interested in you because you’re the only girl he really knows. It’d only work for a few hours though and soon enough he was right back to accepting he’s in love with you. But he never sensed that you felt the same way. He’s spoken to Ran about it and of course his big brother’s advice was to move on and not lose sleep over it. So, that’s what he did. Rindou just decided to click on a random girl’s name in his dms and respond to her, starting something new. It felt nice. The only downside to moving on from his crush on you was how he kept having dreams about dating you. It was like the universe was toying with him and it pissed him off.🙂‍↕️

She doesn’t like me like that. Why are these dreams coming now? He doesn’t understand.

Your nights have become quiet and it’s odd not having Rindou bother you at late hours. Now it was a blessing for you to not be jumpscared out of your sleep but you missed the way he would randomly appear at your place. As you rest in your bed, you start remembering the features you love about him. How beautiful his violet eyes are and his perfect his smile with those gorgeous white teeth. The way he leans back, rolling to his side when he’s having a really good laugh. The way he is so sweet to you when you need a good friend to listen to your words. You find that his intelligence (street wise and academically) is the most attractive to you and you love the way he’d look so focused during your study sessions. Sure Rindou has his many moments of getting on your damn nerves but he’s never actually made you upset. You giggle to yourself thinking about the recent events of your bickering. I’m screwed. You think to yourself. Screwed.🤦‍♀️

*Ding*

You pick up your phone and smile seeing Rindou’s name but the look on your face quickly drops reading his text.

I think I’m gonna ask this girl out

You’re convinced the universe is fuckin with you.