Dnyay Susturmak Iin Kulaklklarma Sndm

Dünyayı susturmak için kulaklıklarıma sığındım

Dünyayı görmemek için gözkapaklarıma sığındım.

~𓆝𓆟𓆞

Herkesin hikâyesi iki bölümden oluşur aslında... Bir tiyatro sahnesi gibi düşünün. Birinci bölüm perdeler açıkken tüm seyirciler sizi izlerken yaşadıklarınızdır, fakat bir de bunun sonrası vardır. O tiyatro biter, o perde kapanır, seyirciler sizi alkışlar ve tüm ışıklar söner. Sonra perdenin arkasında apayrı bir hikaye başlar. Hayatın gerçeklerinin ayağımıza takıldığı, kendi ışığımızı kendimizin bulmak zorunda kalacağımız o bölüm başlar...

Ben güçlü bir insan değildim. Güçlü olmak zorunda bırakıldım.

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:

Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi

Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten

Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği

İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne

Denize saatlerce bakabilir, bir kuşa, bir çocuğa

Yaşamak yeryüzünde, onunla karışmaktır

Kopmaz kökler salmaktır oraya

Kucakladın mı sımsıkı kucaklayacaksın arkadaşını

Kavgaya tüm kaslarınla, gövdenle, tutkunla gireceksin

Ve uzandın mı bir kez sımsıcak kumlara

Bir kum tanesi gibi, bir yaprak gibi, bir taş gibi dinleneceksin

İnsan bütün güzel müzikleri dinlemeli alabildiğine

Hem de tüm benliği seslerle, ezgilerle dolarcasına

İnsan balıklama dalmalı içine hayatın

Bir kayadan zümrüt bir denize dalarcasına

Uzak ülkeler çekmeli seni, tanımadığın insanlar

Bütün kitapları okumak, bütün hayatları tanımak arzusuyla yanmalısın

Değişmemelisin hiç bir şeyle bir bardak su içmenin mutluluğunu

Fakat ne kadar sevinç varsa yaşamak özlemiyle dolmalısın

Ve kederi de yaşamalısın, namusluca, bütün benliğinle

Çünkü acılar da, sevinçler gibi olgunlaştırır insanı

Kanın karışmalı hayatın büyük dolaşımına

Dolaşmalı damarlarında hayatın sonsuz taze kanı

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:

Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara,göğe,bütün evrene karışırcasına

Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır

Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana

saçların dağınık... kitapların, kıyafetlerin dağınık, kafan zaten darmadağın ve sen bunca dağınıklığa rağmen, çok güzel bir adamsın.

Kafamda bı uğultu var. Geçmiyor, dinmiyor. Ne zaman bitecek merak ediyorum. Ne zaman bir şeyleri seçmem gerekmeyecek? Ne zaman kafamdaki sesler son bulacak ve rahatça oturabileceğim? Ne zaman gelecekten korkmayacak rahatça yaşayabileceğim?